Sara
Groeten uit Zweden: “Zo’n oudercontact is er niet eentje over punten en toetsen. Het kind staat centraal en beslist zelf waarin het wil groeien.”
In een ander land opnieuw beginnen met je hele gezin: we dromen er misschien allemaal weleens van, maar Sara dééd het gewoon. Hier lees je haar column over het leven met kinderen zoals het is, in Zweden.
Wie is Sara? 45, getrouwd met Phil en mama van twee karaktervolle kids, Elias (17) en Stina (14). Ze ruilden hun Hasseltse stadswoning in voor het lagom leven in Småland, Zweden.
Oudercontact: hallo nieuwe mentor
“Hej, Sara heter jag.” Zo stelde ik me voor aan Jesper, de man die vanaf dit schooljaar mentor is van mijn dochter Stina. Ik wist dat hij sportief was, iets ouder dan ik, eerder klein van gestalte en dat hij een bril droeg, maar we hadden elkaar nog nooit ontmoet. Tot nu, op het eerste oudercontact. Of beter gezegd: het eerste ontwikkelingsgesprek.
Stina had zelf haar doelen gesteld voor het nieuwe schooljaar: beter leren plannen en een B op wiskunde
Het decor was minder idyllisch. “Sorry, we zitten vandaag in de kelder. Het ruikt er wat muf, maar verder valt het mee,” glimlachte Jesper. Het netwerk lag al de hele dag plat, de lokalen zaten vol, maar we maakten er het beste van.
Nog voor ik goed en wel zat, vroeg hij: “Hoe voel je je, Stina?” En meteen vergat ik dat we in een kelder zonder wifi zaten. Sommige dingen blijven me verrassen in Zweden, zelfs na al die jaren. Zo’n oudercontact is er niet eentje over punten en toetsen. Het kind staat centraal en beslist zelf waarin het wil groeien.
Stina had haar doelen duidelijk gesteld: beter leren plannen (in de plaats van alles uit te stellen tot het laatste moment, iets wat Jesper blijkbaar herkende), en opnieuw een B halen op wiskunde. “Dat komt wel goed,” zei Jesper. “Daar zal Tomas je bij helpen.”
En de nieuwe leerkracht wiskunde
De nieuwe leerkracht wiskunde is blijkbaar de rust zelve, en dat ligt Stina wel. In mijn hoofd verscheen meteen een duidelijk beeld: lang, slank, blond en eerder jong, net zoals mijn broer die dezelfde naam draagt. Zo gaat dat als ik verhalen hoor over mensen die ik nooit eerder zag, die krijgen net zoals de personages in een boek een gezicht. ‘Hij blijft altijd rustig en is heel grappig’, vertelt Stina. ‘Hij zegt dat hij nooit zal schreeuwen. Behalve als we op één been op een stoel zouden staan. Want dan is hij bang dat we zullen vallen’.
Toen we na het gesprek door de gang liepen en Stina zei: “Daar is Tomas”, wees ze naar een kleine, gedrongen man van middelbare leeftijd met een roze hemd dat probeerde een buik te verbergen. Ik gniffelde stiekem. “Waarom lach je?” vroeg ze verbaasd. Toen ik mijn denkfout uitlegde, schoot zij ook in de lach. “Maar goed,” voegde ik er snel aan toe, “het belangrijkste is dat je je op je gemak voelt in zijn les.”
Zelfs na al die jaren sta ik nog steeds versteld van de andere accenten in de Zweedse school: friluftsliv, het beleven van de natuur, zit gewoon standaard in het lespakket.
Op de terugweg naar huis, een ritje dat ik mis sinds ze meestal de bus neemt, vertelde Stina honderduit. Over de mix in de klas, de Nederlandse jongen tegen wie ze nog nooit Nederlands durfde te spreken, het lunchmenu en de komende uitstap naar een natuurreservaat. Daar gaan ze koken op een stormkök, zo’n licht kookstelletje dat werkt op ethanol. Friluftsliv, het beleven van de natuur, zit gewoon standaard in het lespakket.
En telkens opnieuw sta ik versteld van die andere accenten in het Zweedse onderwijs. Want eerlijk: wie is er beter voorbereid op het leven? Degene met een B in wiskunde én de skills om op 14 jaar een maaltijd te koken zonder elektriciteit? Of de leerling met enkel A’s op het rapport, maar die nog geen eitje kan bakken?
Meer verhalen uit Zweden:
Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!
