In een ander land opnieuw beginnen met je hele gezin: we dromen er misschien allemaal weleens van, maar Sara dééd het gewoon. Hier lees je elke week haar column over het leven met kinderen zoals het is, in Zweden.
Wie is Sara? Bijna 40, getrouwd met Phil en mama van 2 karaktervolle kids, Elias (11) en Stina (8). Vorige zomer ruilden ze hun stadswoning in Hasselt in voor het lagom leven in Småland, Zweden.
Naar het oudercontact, of liever kindercontact
Dat het goed gaat met je kinderen op school, dat is het allerbelangrijkste, toch? Ze brengen immers serieus wat tijd door op de schoolbanken in hun jonge leventje, en dat is hier in Zweden niet anders. De ene dag vertellen ze honderduit over de dingen die ze deden, de volgende dag blijft het eerder stil. Ik vind het dus altijd fijn als het weer tijd is voor het oudercontact, zoals vorige week. Of zeg ik beter ‘kindercontact’?
“de manier waarop een Zweeds oudercontact verloopt, verbaast ons keer op keer”
Onze Zweedse school heeft me al in verschillende opzichten aangenaam verrast, zo ook met de manier waarop ze het ‘utvecklingssamtal’ of oudercontact aanpakken. We hebben er in dat anderhalve jaar al een aantal achter de rug, zowel bij Elias als Stina. En nog steeds kijken wij elkaar als ouders na afloop verbaasd aan. De reden daarvoor is niet zozeer de inhoud van het gesprek – dat gelukkig ook altijd positief is – maar eerder de manier waarop zo’n oudercontact verloopt.
Voldoende ademruimte voor een goed gesprek
Hoe het in z’n werk gaat? Hier volgen ze niet het ‘alles op één avond’-principe, waar je als ouder maar beperkte tijd hebt om de resultaten van je kind te bespreken. In Zweedse scholen worden de oudercontact-momenten verspreid over een hele maand, wat zowel ouders als leerkrachten voldoende ademruimte geeft. Geen lange wachtrijen voor de deur van de klas, maar zorgvuldig geplande momenten. De Zweden zijn ook op dat vlak nogal stipt, zie je. Je bent maar beter op tijd, dat heb ik hier al geleerd. 😉
Dus komen mijn man en ik, op de dag dat het zover is – de volle 5 minuten te vroeg – aangewandeld. Stina staat ons al samen met de juf op te wachten. Want op een Zweeds oudercontact (waarvoor ruim een halfuur voorzien wordt!) staat het kind centraal, en dat mag je hier letterlijk nemen. De kinderen bereiden het oudercontact voor in de klas en vertellen vol trots aan de ouders wat ze gedaan hebben, hoe ze het aanpakken, wat ze moeilijk of eerder makkelijk vinden, waarvoor ze extra uitleg of net uitdaging nodig hebben en vooral … hoe ze zich voelen op school. Zijn ze tevreden met de plaats die ze hebben in de klas en in de eetzaal, vinden ze het eten dat ze voorgeschoteld krijgen lekker, kunnen ze praten met de volwassenen op school als er een probleem is … En ook: kan er iets beter? Het is het kind dat praat, uiteraard aangevuld door de juf of meester. En de ouders luisteren gefascineerd.
“In de plaats van ‘wij weten wat goed voor je is’, kun je de rusthuisbewoners, net zoals de kinderen op school, vragen wat ze leuk vinden en waar ze nood aan hebben”
Meer inspraak
Diegene centraal plaatsen waarover het uiteindelijk gaat: dat klinkt op papier wel logisch, toch? Maar ik merk dat er vaak nogal betuttelend mee wordt omgegaan. Toevallig las ik vorige week in de Belgische pers over proefprojecten in de ouderenzorg die het Zweedse Tubbe-model overnemen. Ook hier draait het om meer inspraak van de mensen om wie het draait. De oudjes beslissen mee over de activiteiten of wat er op tafel komt. In de plaats van ‘wij weten wat goed voor je is’, kun je de rusthuisbewoners, net zoals de kinderen op school, vragen wat ze leuk vinden en waar ze nood aan hebben. Ik ben voor alle duidelijkheid geen voorstander van de ‘iedereen doet wat hij wil’-aanpak, maar verlies alsjeblieft de personen om wie het gaat niet uit het oog.
Dat is de gedachte die door m’n hoofd speelt, als ik helemaal gerustgesteld weer naar huis ga. Ik herinner me nog goed dat ik tijdens de eerste afspraak op de Zweedse school tegen de verantwoordelijke zei: “Als de kinderen zich hier goed zullen voelen, komt de taal en het leren wel vanzelf”. En zo is het ook gegaan. Ze voelen zich goed in hun klas, bij de juf en de vrienden. Ik zag vandaag een vrolijke en zelfverzekerde meid tijdens het ‘utvecklingssamtal’. Binnenkort is Elias aan de beurt. Ik ben benieuwd!
Liefs, Sara
NOG MEER COLUMNS VAN SARA:
- Groeten uit Zweden: maak kennis met Sara, onze nieuwe columniste
- Groeten uit Zweden: “Zweden een duur land? Daar merken we niet veel van…”
- Groeten uit Zweden: “Weinig zon doet wat met een mens”
Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief (onderaan de homepage) om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!