Groeten uit Zweden: “Is het normaal dat je als tiener je rustmomenten moet inplannen?”

In een ander land opnieuw beginnen met je hele gezin: we dromen er misschien allemaal weleens van, maar Sara dééd het gewoon. Hier lees je haar column over het leven met kinderen zoals het is, in Zweden.

Wie is Sara? 45, getrouwd met Phil en mama van twee karaktervolle kids, Elias (17) en Stina (14). Ze ruilden hun Hasseltse stadswoning in voor het lagom leven in Småland, Zweden.

Tijd om te chillen

“Mama, ik ben echt heel moe. Ik denk dat ik vanavond liever niet naar de volleybaltraining ga.” Dochter Stina kijkt me aan met die typische blik van: ik weet dat ik eerder zei dat ik zou gaan, maar ik kan gewoon niet meer. En eerlijk? Ik begrijp haar helemaal. Ze heeft er al twee Innebandy-matchen (floorball) op zitten dit weekend, waarvan eentje meer dan honderd kilometer van hier. Geen wonder dat ze even alleen wil zijn, en wat energie wil opsparen voor de schoolweek die eraan komt.

Die volleybal, het is de laatste tijd een dingetje. Want hoe goed sport ook is – voor lichaam én geest – soms wordt het gewoon te veel. Twee sporten, dat betekent niet alleen drie à vier trainingen per week, maar ook een weekend vol wedstrijden. En dan hebben we het nog niet eens over schoolwerk of toetsen gehad.

Op het oudercontact zag ik haar mentor al subtiel de wenkbrauwen fronsen toen Stina zei dat ze soms moeilijk aan studeren toekomt. Wat wil je ook? Haar dagen lijken te kort voor alles wat ze wil (of moet) doen. Veertien is ze, pas een tiener, en toch lijken de woorden druk, druk, druk ook al op haar te plakken.

Op aanraden van haar mentor begon ze een tijdje geleden met een weekplanner. Ze vulde die met trainingen, wedstrijden en studiemomenten. En toen ze me trots haar planning liet zien, moest ik glimlachen. Hier en daar had ze namelijk blokjes vrijgehouden, in grote letters gemarkeerd met het woord ‘vila’ , Zweeds voor rusten. “Ik wil ook gewoon tijd om te chillen”, zei ze.

En natuurlijk, groot gelijk heeft ze. Alleen vraag ik me soms af: is het normaal dat je op die leeftijd al je rustmomenten moet inplannen?

Moeten of willen sporten?

Je zou denken dat sporten ook ontspanning is, maar de laatste tijd klinkt het meer als moeten dan willen. En dan gaan bij mij de alarmbelletjes af. Stina is iemand die graag goed doet voor iedereen. Ze wil goede punten halen, een voorbeeldige leerling zijn, een betrouwbare teamspeler en een fijne vriendin.

‘M. gaat enkel volleyballen omdat Stina gaat’, zei de mama van haar vriendinnetje laatst. ‘En Stina enkel omdat M. gaat’, moest ik toegeven.

Daar zit dus het probleem: het is gezellig, leuk met vriendin M., maar tegelijk ook vermoeiend en veeleisend. Zelfs voor een goedlachse tiener heeft een dag maar 24 uur en een week maar 7 dagen. Ik ga naast haar zitten op bed en zeg zacht dat het oké is om eens niets te doen. Dat rusten ook mag. Dat je batterijen opladen soms het belangrijkste is wat je kunt doen. ‘Ga je eigenlijk volleyballen omdat je de sport leuk vindt,’ vraag ik, ‘of omdat je graag iets samen met M. doet?’ Ze haalt haar schouders op.

Een teamsport vraagt veel inzet, en die geeft ze al aan haar Innebandy-ploeg in het dorp. ‘Denk er eens over na,’ zeg ik. ‘Je kunt ook met vriendinnen afspreken om eens te gaan bowlen, padellen of zwemmen, gewoon voor de fun, zonder verplichtingen.’

Ik trek zachtjes de deur achter me dicht en laat haar rusten. Want dat heeft ze duidelijk nodig. Uitgerust zie je de dingen helderder. En praten zal ze ook, misschien niet met mij, maar met M. En dat is net zo goed.

Meer verhalen uit Zweden:

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!