Sara
Groeten uit Zweden: “Sluimervrienden verdwijnen niet echt. Ze komen vroeg of laat weer boven water.”
In een ander land opnieuw beginnen met je hele gezin: we dromen er misschien allemaal weleens van, maar Sara dééd het gewoon. Hier lees je haar column over het leven met kinderen zoals het is, in Zweden.
Wie is Sara? 45, getrouwd met Phil en mama van twee karaktervolle kids, Elias (17) en Stina (14). Ze ruilden hun Hasseltse stadswoning in voor het lagom leven in Småland, Zweden.
Hallo sluimervriend!
Wist je dat het woord sluimervriend vorig jaar werd uitgeroepen tot het ontbreekwoord van het jaar? Een briljant woord, als je het mij vraagt. Het is er zo eentje waarvan je meteen denkt: dát heb ik nodig! Een sluimervriend is iemand die je lange tijd niet ziet, maar zodra je elkaar weer ziet, is die vertrouwde klik er weer.
Iedereen heeft er wel een paar… Maar voor mensen die, zoals ik, in het buitenland wonen, krijgt het woord een diepere klank. Want als je ver weg woont, verzamel je vanzelf een hoop sluimervrienden. Niet iedereen blijft hangen zodra je meer dan duizend kilometer verderop gaat wonen. En dat is ook logisch. De afstand doet z’n werk en langzaam verwateren sommige contacten.
Voor mensen die in het buitenland wonen, krijgt het woord sluimervriend een diepere klank.
Soms vraag ik me af: zou ik niet wat vaker iets van me moeten laten horen? Want laten we eerlijk zijn, met alle technologie van vandaag zijn de mogelijkheden eindeloos. Even een berichtje sturen of een kort videogesprek inplannen, daar hoef je geen uren voor vrij te maken. En soms is dat al voldoende om die sluimerstand weer even uit te zetten.
Toch voelt het soms alsof de afstand té groot is geworden. Alsof we in totaal verschillende werelden zijn beland. Het contact wordt steeds schaarser, je raakt uit elkaars ritme, en voor je het weet dobber je steeds verder van elkaar weg. Je probeert nog houvast te vinden – werkte ze nu nog op die ene plek, is hij inmiddels verhuisd? – maar er is geen eilandje meer in zicht om even aan te meren. En op een bepaald moment lijkt er zo veel te zijn om in te halen, dat je het maar laat varen. Letterlijk.
Vriendschappen in alle vormen
Soms voel ik me daar schuldig over. Maar tegelijk weet ik ook: loslaten is niet altijd verkeerd. Soms moet je gewoon even ruimte maken. Want die sluimervrienden verdwijnen niet echt. Die komen vroeg of laat toch weer boven water.
Sluimervrienden verdwijnen niet echt. Zij bewijzen dat het oké is om iemand even uit het oog te verliezen, zonder dat ze uit je hart verdwijnt.
Zoals afgelopen week. Toen een vriendin van vroeger – die ik al ken van in het lager onderwijs – met haar gezin op bezoek kwam in Zweden. We hadden elkaar lange tijd niet gezien, slechts sporadisch een berichtje gestuurd. En toch voelde die knuffel meteen weer vertrouwd. Alsof er geen jaren tussen hadden gezeten.
We praatten bij, lachten zoals vroeger, en deelden verhalen, maaltijden, herinneringen.
Op zo’n momenten besef ik weer: het is helemaal oké om verschillende soorten vriendschappen te hebben. De vriend(in) die je elke week spreekt en je zorgen deelt. De buurvrouw waar je lekker mag gaan eten. De oude klasgenoot die je eens per jaar spreekt, maar met wie het altijd klikt. En ja, zelfs sluimervrienden. Zij bewijzen dat het oké is om iemand even uit het oog te verliezen, zonder dat ze uit je hart verdwijnt.
Meer verhalen uit Zweden:
Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!
