Groeten uit Zweden: “Het verlengde weekend bracht me 30 jaar terug in de tijd: examens voorbereiden op de camping”

In een ander land opnieuw beginnen met je hele gezin: we dromen er misschien allemaal weleens van, maar Sara dééd het gewoon. Hier lees je haar column over het leven met kinderen zoals het is, in Zweden.

Wie is Sara? 45, getrouwd met Phil en mama van twee karaktervolle kids, Elias (17) en Stina (14). Ze ruilden hun Hasseltse stadswoning in voor het lagom leven in Småland, Zweden.

Stress voor de examens

Als ik mijn Instagram tijdlijn bekijk of met vrienden in België praat, gaat het rond deze tijd van het jaar maar over één ding: examenstress! De gevreesde periode staat weer voor de deur, en al die aangrijpende verhalen doen me duizelen. Van prikkelbare kinderen met ouders die op de tippen van hun tenen lopen om een zoveelste aanvaring te vermijden, tot tieners met een grenzeloos uitstelgedrag en een dosis je m’ en foutisme.

Ik luister aandachtig en voel oprecht met ze mee, maar tegelijkertijd kan ik niet anders dan een zucht van verlichting slaken, me in de wang knijpen en mijn beide pollekes kussen. Want hier in Zweden is de laatste rechte lijn richting zomervakantie al ingezet. Geen examens met bijhorende spanningen dus, daar doen ze hier slechts om de drie jaar aan mee. We ontsnappen er dit jaar volledig aan!

De verhalen uit België brengen me in één klap terug naar mijn eigen schooltijd. Ik was een goede student, met duidelijke en strakke planningen die al weken voor de eigenlijke examens ingingen. Het afgelopen weekend van Onze-Lieve-Heer-Hemelvaart zou 30 jaar geleden voor tiener Sara het officiële startschot inluiden.

Mijn perfecte plekje onder de boom

We hadden thuis een caravan, en elke doorgewinterde kampeerder weet dat je daar zo veel mogelijk gebruik van moet maken. Elke vakantie, maar ook de meeste verlengde weekends, stond er dus een campingtrip met het gezin op het programma. De voorbereiding van mijn examens staat in mijn geheugen onlosmakelijk verbonden met mooi weer, veel gezonde buitenlucht en de gezelligheid van de caravan.

Volledige dagen écht studeren zou me misschien niet lukken in deze setting, maar voor het voorbereidend werk bleken de omstandigheden perfect. Het campingtafeltje in de schaduw van de boom bood net genoeg plaats voor mijn cursus en de verplichte fluostiften die voor orde in de chaos moesten zorgen. Ik was het meisje met de samenvattingen, de dingen op mijn eigen overzichtelijke manier – in uiterst net handschrift – neerschrijven gaf me structuur en houvast. De ballast werd overboord gegooid, zowel op papier als in mijn hoofd.

Het leven op de camping was rustig genoeg om me te kunnen concentreren, maar bood ook de ideale perspectieven. Had ik flink mijn vooropgesteld doel gehaald, dan was er ruimte voor vertier. Een fijne uitstap of een duik in het zwembad bleek niet alleen de juiste vorm van ontspanning, maar ook de ultieme motivatie.

Een plek zonder afleiding of verantwoordelijkheid

Gek toch, hoe ik met een beetje heimwee terugkijk naar die periodes, en hoe ik soms angstvallig probeer om die manier van werken ook op m’n 45ste nog door te trekken. Planningen for life! Wat zou ik zijn zonder mijn herbruikbaar schriftje vol week- en maandschema’s? In de ideale wereld zou ik ook nu mijn tafeltje onder de boom zetten, me van niets of niemand iets aantrekken en in mijn bubbel één voor één de taakjes afvinken.

De realiteit van vandaag zit echter vol afleiding en oncontroleerbare dingen. Dringende mailtjes, kinderen die opgehaald moeten worden, de piepende machine die aangeeft dat de was klaar is om opgehangen te worden, een bliepje van je telefoon… En dat allemaal terwijl er nog duizend-en-een tabs in je hoofd openstaan met to-dolijstjes en dingen die je écht niet mag vergeten.

Dan verlang ik terug naar die plek in de schaduw waar enkel die ene cursus die voor me lag mijn aandacht vroeg, waar mijn enige verantwoordelijkheid goede punten halen was, en enkel de man die voorbijliep of mama die een kommetje vers fruit bracht me even uit mijn concentratie haalde. Stiekem droom ik van zo’n plek, waar ik naartoe zou kunnen trekken, om heel even zonder afleiding of verantwoordelijkheid orde in de chaos te scheppen.

Hebben jullie zo’n plekje?

Meer verhalen uit Zweden:

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!