Mijn verhaal: Margo werd grootmoeder op haar 44ste en is ondertussen ook al overgrootmoeder
Margo én haar dochter werden allebei op hun 22ste voor het eerst moeder. En daar is ze bijzonder blij mee.
Graag een groot gezin
Margo (68): “Ik ben altijd dol geweest op kinderen en wilde graag een groot gezin. Toen ik mijn man Harry leerde kennen, vertelde ik hem al snel over mijn kinderwens, die hij gelukkig deelde. Op mijn negentiende trouwden we en drie jaar later werd Danielle geboren. Het was net zo mooi als ik mij had voorgesteld. Onbeschrijfelijk hoeveel liefde ik voelde voor dat baby’tje…
Ik stopte tijdelijk met werken en stortte me op het moederschap. Het duurde dan ook niet lang voor Remco er was. Ik was opnieuw dolgelukkig, maar merkte ook al snel dat twee kindjes een pak pittiger zijn dan eentje. Remco was bovendien een huilbaby, en de slapeloze nachten maakten het er niet eenvoudiger op. Bovendien startte ik opnieuw met werken toen hij twee was. We waren altijd druk in de weer, en voelden dat ons gezinnetje compleet was.
Als jonge twintiger heb je bakken energie om er te zijn voor je kinderen
Bij Danielle voelde ik ook al van jongs af aan die sterke drang om moeder te worden, net als ik die altijd had gehad. ‘Ik wil minstens vier kinderen’, zei ze al toen ze nog heel klein was. En ja, hoor: toen ze 21 was, kwam ze vertellen dat ze zwanger was. Voor velen klinkt dat jong, maar Danielle was een volwassen vrouw, ze had een relatie en een job en voelde zich er klaar voor. En omdat ik zelf zo’n jonge mama was, zag ik alleen maar voordelen: als jonge twintiger heb je bakken energie om er te zijn voor je kinderen.
Op dat moment was ik zelf nog maar 44 en stond ik te popelen om te bij te springen. Ik was nog niet op pensioen zoals veel andere grootouders, maar één dag per week had ik vrij en paste ik op Lotte, mijn kleindochtertje. Het was heerlijk om haar te verwennen en ik zag het als een voorrecht om haar te zien opgroeien.
Zo jong oma zijn, vond ik ideaal. Ik had wel al de levenswijsheid, maar fysiek ook nog energie genoeg. Het voelde als de ideale mix om van mijn kleinkind te genieten. Als trotse omie toonde ik maar wat graag foto’s aan mijn vriendinnen. Zij waren even enthousiast, al was het voor hen totaal nog niet aan de orde. Zij zaten nog in de ratrace van kleinere kinderen of pubers.
Kleinkinderen hielden me jong
Het duurde niet lang voor er nog kleinkinderen kwamen. Danielle kreeg vier kinderen, Remco vijf. Ik heb op ze gepast, pikte ze regelmatig op aan de schoolpoort of nam hen mee op uitstap. Samen gezellig fietsen, een bezoekje aan de dierentuin of een weekend weg, daar genoot ik zo van. Het hield me jong. En nu de meesten ouder zijn, doen we nog leuke dingen samen, en trakteer ik hen bijvoorbeeld op een lunch voor hun verjaardag. Dan kunnen we gezellig bijbabbelen en hoor ik hoe het met hen gaat.
Het is mooi om te zien hoe ze zelf hun eigen leventje hebben en het stuk voor stuk goed doen. Maar het is niet altijd alleen ik die voor hen zorg. Naarmate ze tieners werden, gingen ze op hun beurt ook voor mij zorgen. Zes jaar geleden moest ik afscheid nemen van mijn man Harry, hij overleed aan slokdarmkanker. Hij was een geweldige opa en fijne echtgenoot.
Het was een vreselijke periode en ik had veel verdriet, maar dankzij mijn kleinkinderen sleurde ik me erdoor. Ze kwamen veel langs en namen me mee op pad, maar ook van een lief whatsappberichtje fleurde ik op. Ze slaagden erin om me weer te doen lachen. De kers op de taart kwam er op het verjaardagsfeestje van kleindochter Lotte, die 22 werd.
Je lieve kleindochter mama zien worden, is zo bijzonder
Hoewel zij de jarige was, had ze ook een cadeautje voor mij. Ik kreeg een fles wijn met de echo van een baby’tje erop, en kon mijn ogen niet geloven. ‘Word ik overgrootmoeder?’, vroeg ik in tranen. Ik was compleet verrast, want ik wist niet dat Lotte óók jong mama wilde worden. Het was een heel emotioneel moment. Wat had Harry dit ook mooi gevonden…
Ik dacht dat grootmoeder zijn het meest bijzondere was wat ik kon meemaken, maar overgrootmoeder zijn gaat daar nog ietsje boven. Een kleindochter mama zien worden, dat is zo speciaal. Dat die lieve, kleine Lotte, die thuis bij mij speelde en die ik zo heb vertroeteld, zelf mama werd, vond ik ongelofelijk mooi. Toen ik haar kindje Isabel voor het eerst in mijn armen hield, gierde de adrenaline door mijn lijf. Wat ben ik blij dat Lotte net als haar mama en ik, haar oma, besliste om zo vroeg moeder te worden.
Dat jonge mensen hun kinderwens uitstellen omdat ze voor een carrière willen gaan of voor een verre reis, begrijp ik, maar naarmate ik ouder word, besef ik des te harder hoe belangrijk familie wel niet is. Daar kan geld of avontuur niet tegenop.
Intussen ben ik op pensioen, en ik wou dat ik kon oppassen op mijn achterkleinkindje, maar door mijn hartproblemen lukt dat niet. Al blijf ik niet bij de pakken neerzitten en geniet ik van elk moment dat ik met haar heb. Elke vrijdag ga ik op bezoek bij Danielle, want dan past zij op Isabel, ondertussen een schattige peuter van één jaar. Wat geniet ik ervan om met haar te knuffelen en te zien hoe ze elke week nieuwe stapjes zet in haar ontwikkeling! Ik hoop nog zo lang mogelijk te kunnen genieten van Isabel, en van al mijn kinderen en kleinkinderen.”
