De dochter van Ilse volgde haar grote liefde naar Finland
Wat als je kinderen de grote oversteek maken en hun geluk elders vinden, in het (verre) buitenland? Ilse, Agnes en Petra vertellen over het mooie, maar ook soms moeilijke moederen vanop afstand.
Ilse (59): ” ‘Mama, ik moet je wat vertellen. Toni en ik gaan samenwonen.’ Het eerste moment was ik ontzettend blij voor Karen. Haar vriend, een Fin die ze een halfjaar eerder had ontmoet tijdens een citytrip naar Berlijn, was een goede partner voor haar. Misschien wat timide – maar zo zijn Finnen nu eenmaal, weet ik nu – maar hij was intelligent, knap, had goede intenties, en alleen al die fonkel in z’n ogen als hij naar mijn dochter keek, verraadde dat hij tot over zijn oren verliefd was op haar. Hij zou bergen verzetten voor Karen, en zelfs zijn thuis achterlaten om voor altijd bij haar te kunnen zijn.
Althans, dat dácht ik, want nog voor ik haar kon feliciteren, viel de realiteit bruusk op mijn hoofd. ‘Ik ga in Helsinki wonen, bij Toni.’ Verdriet, een immens verdriet. Dat is wat ik in het begin voelde elke keer als ik aan mijn dochter in Finland dacht. Ik kan mijn huis dweilen met de tranen die ik gelaten heb. Het voelde alsof ik haar kwijt was, alsof het moederen plots gedaan was.
Geen haar op mijn hoofd dat dacht dat Karen ooit naar het buitenland zou trekken. Tot je de ware tegenkomt, zeker?
Begrijp me niet verkeerd: vóór de grote oversteek wist Karen ook al perfect haar boontjes te doppen zonder haar moeder, hoor. (lacht) Zo had ze op haar twintigste al een huis gekocht niet ver van ons, en ze runde een kapsalon en opende later nog een tweede aan de Amerikaanse ambassade hier in België. Ze had alles om gelukkig te zijn, alles om zich te settelen. Alleen de liefde miste ze…
Ze heeft in die tijd meer dan eens met een Amerikaan voor de deur gestaan, maar wij voelden altijd dat dat niet zou blijven duren. Het waren doorgaans mariniers, die om de vijf jaar aan een nieuwe missie begonnen. Op een nieuwe plek, ergens in de wereld. ‘Dat zie ik niet zitten, hoor, om telkens weer mijn koffers te moeten pakken en opnieuw te beginnen’, zei ze toen keer op keer. Geen haar op mijn hoofd dus dat dacht dat Karen ooit naar het buitenland zou trekken. Tot je de ware tegenkomt, zeker?
Ik had vooral verdriet om alles wat ik ging missen – de knuffels en de spontane bezoekjes – maar evengoed angst voor wat de toekomst haar zou brengen: ging ze het Fins ooit onder de knie krijgen, en wat als Toni toch niet de man van haar leven was? Mijn echtgenoot daarentegen, die was eerder boos. Kwaad omdat ze alles waar ze zo hard voor geknokt had, zomaar de vuilnisbak in kieperde. En dat voor een relatie die nog maar een halfjaar duurde.
Een gelukkig kind is een gelukkige moeder
Maar het leven is aan de durvers, en dat heeft Karen nu wel bewezen. Inmiddels spreekt ze perfect Fins, staat ze in het onderwijs terwijl ze zelf ook terug op de schoolbanken zit, zijn zij en Toni gelukkig getrouwd, ruilden ze hun piepkleine studio in voor een prachtig huis net buiten Helsinki en… kregen ze twee prachtige kinderen. Emilia en Henri, die ze tweetalig grootbrengen.
Het verdriet blijft groot, zeker nu er kleinkinderen zijn. Ik wilde dat ik eens een tekening uit hun handjes kreeg, in plaats van via de postbode
Gelukkig maar, want nu ze Nederlands begrijpen en zelf ook spreken, is het natuurlijk gemakkelijker om de band warm te houden, ook al zien we hen maar twee keer op een jaar. En ik geef toe: zeker nu er kleinkinderen in het spel zijn, blijven het verdriet en het gemis groot. Als het grootouderdag is op school, is dat altijd zonder ons. Sinterklaas, die kennen ze niet – daar kennen ze alleen Santa Claus, ofwel: de Kerstman. Een tekening krijgen we zelden uit hun handjes, maar uit die van de postbode.
Maar ik heb er nu wel vrede mee. En dat heb ik te danken aan een tante van mij. Haar zoon vertoefde meer dan dertig jaar in Tokio. Als iemand me begreep, dan was zij het wel. Na een jaar of drie – kleindochter Emilia was toen al geboren – vertelde ik haar dat ik het maar niet kon accepteren dat Karen weg was. Dat ik nog altijd niet begreep hoe ze alles en iedereen zomaar had achtergelaten. ‘Maar Ilse, wat is het belangrijkste?’, vroeg mijn tante. ‘Wanneer is een mama gelukkig? Als haar kind gelukkig is. En is Karen gelukkig?’ En ja, dat was ze. En dat is ze nog steeds. Gelukkiger dan ooit, en dat is nu míjn grootste geluk.”
Nog meer lezen?
Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwe artikels
