Openhartig: Mieke schaamt zich voor haar zoon
Soms gebeuren er dingen in je leven die te persoonlijk, te moeilijk of te kwetsbaar zijn om te delen. Mieke vertelt openhartig over de moeilijke periode die ze met haar zoon Jens doormaakt.
Het wrange gevoel dat we hebben gefaald
Mieke (49): “Ik zie Jens graag. Hij is mijn zoon, mijn enige kind. Maar ik moet toegeven dat ik me regelmatig aan hem erger en me zelfs af en toe voor hem schaam. Hij heeft van mijn man en mij alle kansen gekregen om iets van zijn leven te maken, waar hij bitter weinig heeft mee gedaan.
Hebben we hem te veel gepamperd en verwend? Hadden we de lat hoger moeten leggen, strenger moeten zijn met geld en afspraken? Was hij dan ondernemender geworden, in plaats van een luie donder die nergens in geïnteresseerd is, zonder een greintje ambitie? Ik slinger heen en weer tussen het wrange gevoel dat we als ouders gefaald hebben en de ergernis dat Jens op zijn eenentwintigste geen enkel doel in zijn leven lijkt te hebben.
Als kind was Jens een open boek, heel vrolijk en aanhankelijk. Vanaf de middelbare school veranderde dat. Hij werd geslotener en kwam ons niet meer alles vertellen. De puberteit, dachten we eerst nog, niets om ons zorgen over te maken. Ongerust werden we pas toen hij foute vrienden kreeg, die het normaal vonden om te spijbelen en in het park rond te hangen.
Ik vind het zo erg dat Jens te lui is om de handen uit de mouwen te steken, op kosten van de gemeenschap leeft en dat oké vindt
Jens begon te roken, ook wiet. We spraken hem aan op zijn gedrag, maar dat leverde weinig op. Hij heeft op maar liefst drie verschillende middelbare scholen gezeten. Ik kan me geen enkel oudercontact herinneren waarna ik opgelucht thuiskwam. Er was altijd iets. Ik zat me soms dood te schamen tegenover die leraar of lerares, terwijl ik ze zag denken: mevrouw, jullie hebben het stevig verknald met de opvoeding van jullie zoon.
Maar ik kan je verzekeren: mijn man en ik hebben er alles aan gedaan om tot Jens door te dringen. We hebben gepraat, begrip getoond, gevraagd hoe we konden helpen, maar ook gedreigd en gestraft. Soms ging het even goed, of tenminste beter. Dan kregen we hoop dat het in orde zou komen. Tot er weer iets gebeurde. Een telefoontje van de hoofdleider op kamp: of we Jens wilden komen halen, want hij was ’s avonds weggeslopen om alcohol te gaan kopen. Of een bericht van de politie op onze voicemail: Jens was opgepakt terwijl hij auto’s aan het bekrassen was.”
En toch is het geen slechte jongen
“In zijn laatste jaar middelbare school gaf Jens er de brui aan. Hij zou zijn diploma wel halen via de centrale examencommissie, zei hij, maar daar is nooit iets van terechtgekomen. We hebben hem dan verplicht om werk te zoeken. We dachten dat dat hem meer realiteitszin zou bijbrengen. Maar dat is gemakkelijker gezegd dan gedaan, zeker als je zoals Jens geen diploma hebt en toch niet eender welke job wil aannemen.
Hij zit nu al anderhalf jaar thuis. Af en toe heeft hij wel een tijdelijke baan, in de horeca of via een interimkantoor, maar zelfs dat houdt hij niet altijd lang vol. Als ik hem zijn zaterdagjob hoor afbellen omdat hij zogezegd ziek is, terwijl hij die nacht stomdronken is thuisgekomen, loop ik het hele weekend met kromme tenen door het huis. Jens heeft geen enkel plan in het leven, bouwt niets op en maakt geen aanstalten om zich als een volwassene te gedragen.
Mijn man en ik hebben altijd hard gewerkt voor onze boterham. We vinden het erg dat onze zoon te lui is om zijn handen uit de mouwen te steken, op kosten van de gemeenschap leeft en dat oké vindt. ‘Je bent een loser’, heeft mijn man al naar hem geroepen. Zelf vind ik het moeilijk om te laten zien hoe teleurgesteld ik in hem ben. Uit angst om mijn kind te verliezen, wellicht. En ik wil op de een of andere manier de lijn blijven openhouden.
“Ik hoop echt dat hij een meisje vindt dat hem in zijn hart raakt en hem uit zijn impasse haalt”
Ik hoop echt dat hij een meisje vindt dat hem in zijn hart raakt en hem uit zijn impasse haalt
Jens is geen slechte jongen, echt niet. Heel af en toe heb ik een gesprek met hem waarin hij onverwachts een glimp van zijn binnenste laat zien: een onzekere jongen die niet goed in zijn vel zit en absoluut niet gelukkig is, maar die zoekende is en niet meer weet welke kant hij uit moet. Niet dat we zulke gesprekken vaak voeren, helaas. Als hij thuis is, zit hij meestal op zijn kamer te gamen.
Tegen familieleden en vrienden die vragen hoe het met Jens gaat, weet ik nooit goed wat te zeggen. Ik zou zo graag trots willen zijn op mijn zoon, maar Jens maakt me dat wel heel moeilijk. Mijn hoop is dat hij op een dag een vriendin krijgt die een goede invloed op hem uitoefent. Een meisje dat hem in zijn hart raakt en de impasse in zijn leven kan doorbreken. Het zou van mij weer een blije moeder maken, in plaats van een moeder die ’s nachts wakker ligt en piekert.”
Meer openhartige verhalen:
Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van