Karen
“Sinds kort ben ik groottante. Dat klinkt heel statig, alsof ik een handtas vol geborduurde zakdoeken heb”
Hoofdredactrice Karen is 49 en gelukkig getrouwd met Koen. Er is bij haar thuis altijd leven in de brouwerij, met haar drie kinderen Oliver, Noor en Anthony, én hond Goemmer.
Piepklein meisje
Sinds vorige week is onze familie een nieuwe telg rijker. Neef Victor en vriendin Colette zijn voor het eerst mama en papa geworden van een piepklein meisje: Liv. Haar ouders zijn hopeloos verliefd op haar – en terecht. Ze is prachtig. Liv werd genoemd naar twee ‘Godelieves’ uit haar stamboom. Enerzijds naar de grootmoeder van haar mama en anderzijds naar tante Lief, de groottante van haar papa. Twee allerliefste ‘Lieves’ met een warm, groot hart. Zo mooi, die erkenning van vroegere generaties.
Liv is een korte naam, maar groots in betekenis. En dat past wonderwel, want van kop tot teen vinden we alles aan Liv geweldig. Sinds haar geboorte zijn we collectief geobsedeerd: heeft ze goed geslapen? Genoeg gedronken? Vond ze haar eerste badje leuk? Op wie lijkt ze? Ieder fotootje doet ons met z’n allen smelten. Met haar komst is onze familie niet alleen gegroeid, ze is ook verdiept, want Liv is een nieuwe lijn in onze stamboom.
Sinds kort is onze familie een nieuwe telg rijker: Liv. Van kop tot teen vinden we alles aan haar geweldig en zijn we collectief geobsedeerd
Dus terwijl dat kleine meisje haar allereerste dagen op aarde beleeft, schuift onze familie onzichtbaar een generatie door. Alsof ons familiehuis er een hele benedenverdieping bij kreeg, en iedereen tegelijkertijd een etage naar boven verhuisde. Mijn zus is voor het eerst – driedubbel hoera! – oma geworden. Haar kinderen zijn plots papa, tante en nonkel, en mijn moeder overgrootmoeder. Alle rollen zijn herschikt… En ik? Ik ben nu groottante. Dat klinkt heel statig, of toch een beetje als een vrouw met een handtas vol mooi geborduurde zakdoeken en snoepjes.
Toegegeven, ik voel me ook een tikkeltje zo – een beetje meer ‘dame’. Alsof ik nu af en toe ook eens boven op het dak van het familiehuis mag zitten. Met uitzicht. En met een fleecedekentje voor als het tocht. Bij het zien van Liv schoten ineens beelden door mijn hoofd van groottantes uit mijn eigen kindertijd: tante Marieke en tante Jeanne. Ze woonden allebei de laatste jaren van hun leven in woonzorgcentrum ’t Paradijs.
Ik heb besloten om voor Liv een tante te zijn die zal zingen, pomponnetjes zal dragen en veel verhalen gaat vertellen
Tante Marieke sprak met een zangerige stem, had guitige ogen en zei steevast als we op bezoek kwamen: “Wat zijn wij toch een schooooooooon familie, hè.” Dat zinnetje klinkt als een warme spreuk uit mijn jeugd. Tante Jeanne was even leuk en een tikje frivoler. Zij hield van vrouwenbabbels, droeg sloefjes met pomponnetjes en noemde een onderbroek een ‘cache-sexe’. Als kind wist ik niet wat dat betekende, maar ik wist wél dat ze altijd knipoogde naar mijn moeder als ze het zei.
Ik heb dus mooie voorbeelden en heb daarom besloten om een beetje tante Marieke te worden voor Liv. Een beetje tante Jeanne. En een beetje tante Lieve. Ik zal wat zingen met m’n stem, pomponnetjes dragen en haar in ieder geval veel verhalen vertellen over al die verdiepingen boven haar in ons familiehuis. Wat groottante Karen betreft, mogen er gerust nog meer baby’s bij. Om te spelen met die allerliefste Liv. Binnenkort komt er al een kleintje bij van neef Jeff. Welkom, welkom, ruimte zat in ons familiehuis, want we hebben een nieuw verdiep!
