De man van Nancy overleed de dag na de geboorte van hun kleindochter

Door Goele Tielens

gisteren

Nancy (54): “Ik wist niet dat je tegelijkertijd euforisch geluk en zwaar verdriet kunt voelen, tot vijf maanden geleden. Toen werd mijn kleindochter Nora geboren, een moment van ongelooflijke vreugde. Toch hangt er een zwarte sluier over mijn grootmoedergeluk. Ik rouw om Daniel, mijn lieve man. Want de dag nadat Nora ter wereld kwam, is hij overleden. Hij heeft hard gestreden, wilde haar dolgraag ontmoeten, maar het mocht niet zijn.

Ik ontmoette Daniel per toeval zeven jaar geleden toen ik als thuisverpleegster bij hem terechtkwam. Daniel was een patiënt als alle anderen, en toch voelde het meteen al anders toen ik die eerste keer bij hem de deur uitstapte. Ik voelde een klik, er kriebelde iets.

En toen ik enkele weken later terug moest, bleek dat gevoel wederzijds. Daniel vertelde dat hij mij al die tijd niet uit zijn hoofd had kunnen zetten. We gingen op date en lieten elkaar niet meer los. Ik had mijn grote liefde gevonden.

Slecht nieuws

In 2021 zijn we getrouwd, het werd de mooiste dag van mijn leven. Hij had een goede klik met mijn kinderen, en toen mijn oudste dochter Tine even later aankondigde dat ze zwanger was, was Daniel net zo enthousiast als ik. Ons geluk kon niet op.

Helaas keerde dat snel. Een week na onze trouw liep Daniel een coronabesmetting op. Hij kwam erdoor, maar zijn gezondheid bleek erna nooit meer hetzelfde. Het ene volgde het andere op: er werd een pacemaker ingeplant net op het moment dat kleinzoon Matthijs geboren werd, hij kreeg een longontsteking, zona en zelfs chronische leukemie.

Toen Tine vertelde dat ze opnieuw zwanger was, kon ons geluk niet op. We speculeerden over het geslacht en droomden al van de kennismaking.

Stilletjes aan werd alles moeilijker. Eerst lukte reizen niet meer, een van onze gezamenlijke passies. Later werd het zelfs lastig om naar het theater of de opera te gaan. Daniël kampte bovendien met een schuldgevoel: hij was dan wel een heel lieve ‘pappie’ voor Matthijs, we konden niet zoveel op ons kleinkind passen als we wilden.

Ik stopte met werken en nam de zorg op mij: ik waste Daniel, kleedde hem aan en zorgde voor de was, de plas en de administratie. Onze wereld werd klein. Vroeger hadden we zo’n mooi leven, we deden zoveel samen, en dat moesten we nu langzaamaan allemaal opgeven. Ik schakelde zelfs thuishulp in tijdens het boodschappen doen, omdat ik bang was hem alleen te laten.

Maar ondanks de zwaarte waren er toch lichtpuntjes. We maakten het thuis gezellig en toen Tine vertelde dat ze opnieuw zwanger was, kon ons geluk niet op. We speculeerden over het geslacht – Daniel was overtuigd dat het opnieuw een jongetje zou zijn – en droomden al van de kennismaking met dat kleine hummeltje.

Uitkijken naar de geboorte

Maar hoe meer de bevalling naderde, hoe slechter het ging. Tine wilde het geslacht initieel geheimhouden, maar toen ze zag dat Daniels gezondheid achteruitging, verklapte ze dat het een meisje werd. Daniel was zó verrast en gelukkig. Hoewel hij pijn had en alles al in orde was voor zijn euthanasieaanvraag, wilde hij koste wat het kost wachten om haar te ontmoeten.

Helaas is dat niet meer gelukt. Snel erna is hij in een subcoma beland. Ik bleef bij hem in het ziekenhuis en week amper van zijn zijde. Alleen om koffie te halen, liet ik hem even alleen. En één van die keren, toen ik naar de hal liep om mijn bakje troost, zag ik door het ziekenhuisraam Tine en mijn schoonzoon op de parking. Ik wist meteen hoe laat het was: de baby was onderweg. Het voelde allemaal zo dubbel: terwijl ik afscheid nam, kreeg mijn dochter een kindje.

Ik vertelde Daniel trots over Nora, ook al besefte hij waarschijnlijk niets van wat ik zei. Toch troost ik me met het idee dat hij op haar gewacht heeft: de dag nadien is hij overleden.”

Ik zat nog steeds aan Daniels bed toen Tine me liet weten dat Nora geboren was. Ze moest een dagje op de neonatale afdeling blijven, bezoek was dus geen optie. De tranen rolden over mijn wangen toen ik een foto kreeg. Wat had ik die graag aan Daniel laten zien. Ik vertelde hem trots over Nora, ook al besefte hij waarschijnlijk niets van wat ik zei. Toch troost ik me met het idee dat hij op haar gewacht heeft. Want de dag erna is hij overleden…

Daarna ging ik meteen op bezoek bij Nora. De rollercoaster aan emoties valt niet met woorden te beschrijven. Ik was meteen verliefd toen ik mijn kleindochter in mijn armen hield, maar wat miste ik Daniel. Hij zou zo’n goede pappie geweest zijn. En ik was ook bezorgd om Tine. Ze durfde haar geluk niet te tonen uit angst om mij te kwetsen. Natuurlijk mocht ze blij zijn met haar kleine wonder, dat was ik ook!

En dat ben ik nog steeds. Ik mis mijn man nog elke dag, maar ik probeer positief te zijn. Ik pas geregeld op Nora of haal Matthijs op van school. Als ik Nora’s glimlach zie, voel ik mij op slag beter. En Matthijs – hij is nu vijf – vraagt nog regelmatig naar zijn pappie. Of hij troost me. ‘Als je alleen bent, kom ik wel naar jou’, zegt hij dan. Op zo’n moment besef ik hoe dankbaar ik mag zijn: ik heb mijn ware ontmoet én heb twee prachtige kleinkinderen. Dat is niet iedereen gegund.”