Caro begon na haar eigen kankerbehandeling als medisch tatoeëerder
“Het is een eer dat mensen mij hun lichaam toevertrouwen in de laatste stap van hun herstelproces”
Wát doe jij precies? Die vraag krijgt medisch tatoeëerder Caro (27) regelmatig. Geen wonder, want haar werk is allesbehalve alledaags.
“Als tatoeëerder moet je ontzettend creatief zijn. Je moet het idee dat in iemands hoofd zit op papier krijgen – of zeg maar huid. Nooit in mijn leven had ik gedacht dat ik zoiets zou kunnen doen. Tot de gynaecoloog me drie jaar geleden vertelde dat ik eierstokkanker had. Sinds mijn zestiende ging ik elk jaar met mama op controle. Ik herinner me nog dat mama dat jaar ziek was en ze het wilde uitstellen. Maar ik ging toch, omdat ik anders maanden moest wachten voor een nieuwe afspraak. Achteraf gezien maar goed ook, want de gynaecoloog dacht eerst dat ik endometriose had, maar het bleek niet veel later kanker te zijn.”
“Net als zoveel kankerpatiënten verloor ik tijdens de behandeling mijn haren, mijn wimpers en wenkbrauwen. Ik had het gevoel dat al de expressie uit mijn gezicht was. Om die reden liet ik mijn wenkbrauwen tatoeëren door een schoonheidsspecialiste. Het was zij die me toen vertelde over medisch tatoeëren, waarbij mannen en vrouwen die borstkanker hebben gehad hun tepel kunnen laten tatoeëren, of littekens na bijvoorbeeld een operatie of brandwonden kunnen laten vervagen. Ik vond het zo’n mooi idee, en tegelijk was ik zo verbaasd dat ik – en waarschijnlijk heel veel anderen – het bestaan ervan niet kenden. Na mijn laatste zware operatie, die grote littekens achterliet op mijn buik, besliste ik om de opleiding medisch tatoeëren te gaan volgen. Omdat ik besefte hoe helend het kan zijn om je lichaam na zo’n zware tijd terug te krijgen.”
Ik had het gevoel dat al de expressie uit mijn gezicht was, dus liet ik mijn wenkbrauwen tatoeëren
“Inmiddels bestaat Atelier Caro, mijn eigen tattoo-atelier, al bijna een jaar. Ik had nooit gedacht dat ik zou tatoeëren, maar nu zie ik mezelf niets anders meer doen. Het is een eer om mannen en vrouwen te steunen in de laatste stap van hun herstelproces. Dat ze mij hun lichaam toevertrouwen. Als ik nadien een berichtje krijg van een dame die eindelijk weer in een bikini op het strand heeft durven te liggen, of van een man die niet meer zo aangestaard wordt omdat zijn littekens minder zichtbaar zijn… daar haal ik zó veel voldoening uit.”
“Begrijp me niet verkeerd: ik zeg niet dat iedereen daar baat bij heeft. Er zijn ook mensen die hun littekens omarmen, die ze zien als een stuk van hun verhaal. En dat is even waardevol, want ook dat toont dat ze weer over hun eigen lichaam kunnen beslissen. Het enige wat ik nu nog hoop, is dat het medisch tatoeëren onderdeel wordt van de behandeling. En dat het op een dag wordt terugbetaald door de ziekenkas, want dat is nu vaak nog niet zo. Spijtig is dat, want niemand kiest ervoor om gewond te geraken of ziek te worden.”
Meer verhalen van onze lezeressen:
Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!
