Mijn verhaal: Laura is de eerste alopeciacoach van België
Laura groeide op met alopecia toen er nog geen sociale media of andere gemakkelijke manieren bestonden om lotgenoten te ontmoeten. Ze heeft er nu haar missie van gemaakt om mensen in hun alopeciatraject te ondersteunen.
Laura (32): “Ik was drie toen mijn ouders een kale plek op mijn hoofd ontdekten, ongeveer ter grootte van een muntstuk. De huisarts verwees hen door naar de dermatoloog, waar de diagnose viel: alopecia areata. Het verdict was hard: ik zou al mijn haar verliezen. Het kon zijn dat het zou terugkomen, maar het kon net zo goed zijn dat ik kaal zou blijven.
Zijn woorden kwamen uit: de jaren nadien had ik periodes waarin mijn haar heel dun werd, zo dun dat het moeilijk was om de kale plekken te verbergen. Soms had ik zelfs geen wimpers of wenkbrauwen. En op andere momenten groeide mijn haar dan weer wél goed.
Je kunt je inbeelden dat ik geen makkelijke kindertijd en jeugd heb gehad. Van in de lagere school werd ik gepest. Kinderen noemden me ‘vies’ of vroegen me of ik besmettelijk was. Sommigen fluisterden dat ik kanker had. In periodes waarin mijn haar heel dun was, droeg ik een pruik, maar die waren toen nog lang niet zo mooi als nu. Je zag meteen dat het geen echt haar was, en ze vielen heel makkelijk af. Elke turnles stond ik stijf van de stress, en als het waaide, durfde ik amper mijn fiets op. Tijdens schooluitstappen met een overnachting deed ik geen oog dicht, omdat ik bang was dat ik die pruik ’s nachts zou verliezen.
Ik probeerde zalfjes, injecties, kruidenmengsels en alternatieve therapieën, allemaal tevergeefs. En intussen kropte ik al mijn gevoelens op, zelfs tegenover mijn ouders en de psycholoog. Ze zouden me toch niet begrijpen, dacht ik. Enkel een lotgenoot had me kunnen helpen, maar het was de tijd vóór sociale media, waar moest ik zo iemand vinden?
Gevoelens uiten
Rond mijn achttiende ging ik opnieuw door een periode met veel haarverlies, in die mate zelfs dat ik volledig kaal werd. Twee zaken maakten dat ik er deze keer anders mee omging. Ten eerste: ik besefte dat ik geen andere keuze had dan de ziekte te aanvaarden, want op medisch vlak had ik alles geprobeerd. En ten tweede: ik praatte over mijn gevoelens. Niet dat ik uitvoerige gesprekken voerde over mijn ziekte, maar als mensen ernaar vroegen, zei ik wel dat ik alopecia had, dat ik een pruik droeg en dat ik het daar best moeilijk mee had.
Het voelde verrassend goed om open te zijn, en de reacties waren ontzettend positief. Sommigen zeiden dat ze me inspirerend vonden, dat ze het knap vonden hoe ik erover sprak, dat ze daar naar opkeken. Dat kwam binnen: na al die jaren van pesterijen en onzekerheid was mijn zelfbeeld bepaald niet hoog, en nu bleek ik iets voor mensen te kunnen betekenen? Langzaam begon een zaadje te ontkiemen: misschien kon ik hier, als coach bijvoorbeeld, iets goeds mee doe? Misschien kon ik voor anderen de lotgenoot zijn naar wie ik destijds zelf zo had verlangd?
Het heeft nog even geduurd voor ik de sprong durfde te wagen. Ik was intussen afgestudeerd in de orthopedagogie en had een vaste job in de jeugdzorg. Die durfde ik niet op te geven om zelfstandige te worden. Tot het lot me een handje hielp en ik door een reorganisatie mijn job verloor.
Ik wil mensen laten inzien dat alopecia niet bepaalt wie je bent, dat kaalheid slechts een kenmerk van je is, net zoals bruine ogen
Ik schoolde me om, en sinds september mag ik mezelf de eerste alopeciacoach van België noemen. Ik ben er voor alle mensen met alopecia en werk voor ieder van hen een traject op maat uit. Sommigen hebben nood aan een luisterend oor, anderen vinden hun weg niet in mogelijke behandelingen, velen hebben er moeite mee om hun kaalheid te aanvaarden. Ik organiseer evenementen om mensen samen te brengen, en ik heb intussen ook een eigen podcast, waarin ik praat met mensen met alopecia.
Ik heb me de keuze nog geen moment beklaagd: ik haal zoveel voldoening uit mijn werk. De meeste mensen hebben al een heel traject achter de rug voor ze bij mij komen. Net als bij mij destijds ligt de focus meestal eerst op het medische luik, moeten mensen eerst alles geprobeerd hebben voor ze tot het punt komen waarop ze hun ziekte proberen te aanvaarden. Het is zo waardevol dat ik hen daarin kan begeleiden. Dat ik hen kan laten inzien dat alopecia niet bepaalt wie je bent, dat kaalheid slechts een kenmerk van je is, net zoals bruine ogen. En vooral: dat er geen enkele reden is om je te schamen. Weet je dat ik mensen zie die al jaren samen zijn met hun partner, maar nog steeds hun kale hoofd niet hebben durven te tonen?
Hoe het met mij zelf gaat? Mijn haar is sinds mijn achttiende niet teruggekomen. Ik draag een pruik omdat ik me daar goed bij voel, maar ik voel ook geen enkele schaamte om ze af te nemen. Mensen vragen me soms hoe graag ik mijn haar zou willen terugkrijgen, en eerlijk: dat hoeft eigenlijk niet voor mij. Ik vind het goed zoals het is. Mijn ziekte, de onzekerheid en het verdriet hebben me gemaakt tot wie ik vandaag ben. Ik had jaren geleden niet geloofd dat ik dit zou zeggen, maar in zekere zin ben ik er zelfs dankbaar voor. Zonder alopecia, zonder mijn kale hoofd, had ik niet kunnen doen wat me vandaag zo gelukkig maakt: anderen helpen.”
Meer openhartige verhalen lezen?
Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!
