De tijd van de kerstcadeautjes komt er stilaan weer aan… Stephanie kreeg er vorig jaar een van formaat: baby Lily, van wie ze op kerstdag beviel. En dat was een complete verrassing. Redactrice Goele luisterde naar haar ongelooflijke verhaal.
Terwijl Lily bij de onthaalmoeder is, spreek ik af met Stephanie voor een koffie en een gesprek. Ze vertelt honderduit over haar kleine meid van ondertussen bijna een jaar oud, over hoe snel ze ontwikkelt, hoe ze gegroeid is en hoe ze geniet van de aandacht van haar grotere broers en zus.
Stephanie (41): “Ik zou mijn Lily niet meer kunnen missen. Maar had je mij een jaar geleden gezegd dat ik nu een baby zou hebben, had ik je voor gek verklaard. De pampers en slapeloze nachten lagen al meer dan tien jaar achter ons. Mijn kinderen waren zelfstandige tieners en ik had tijd om weer wat meer aan mezelf te denken en te focussen op mijn carrière.
Ik had net een job aangenomen als directeur van een woonzorgcentrum. Die bracht heel wat verantwoordelijkheid met zich mee, maar ik had zin om me er helemaal in vast te bijten. Ik had voorheen altijd als verpleegster gewerkt, en had jaren achter de rug waarin mijn gezin op de eerste plaats stond. Een groot gezin, waar mijn man Kenny en ik altijd van gedroomd hadden. Eerst kwam Nono, intussen een grote kerel van zestien. Daarna was er Siemen, ons sterrenkindje, hij kwam stilgeboren ter wereld. En later volgden nog Mauro (13) en Liesa (11). En Lily, natuurlijk.”
Tradities op de kerstmarkt
“Zoals elk jaar gingen we vorig jaar met het hele gezin naar de lokale kerstmarkt. We slenterden voorbij de kraampjes, dronken glühwein en babbelden met kennissen die we tegenkwamen. Alleen voor het schaatsen – normaal ook zo’n traditie – paste ik. Ik heb altijd wel wat last gehad van mijn rug, maar dit keer voelde het erger dan anders. Ik wilde me niet forceren en dus besloten we vroeger naar huis te gaan.
Een warme douche zou wel helpen, dacht ik. Maar de pijn ging niet weg, integendeel, ze werd intenser. Ondanks pijnstillers en kersenpitkussentjes wist ik me geen houding meer te geven. Uiteindelijk liet ik me door Kenny naar de spoedafdeling van het ziekenhuis voeren. Met grote tegenzin, want ik wilde bij mijn kinderen blijven, het was Kerstmis!
Maar de pijn was niet meer te houden, en ik was toen nog vastberaden om dezelfde avond terug thuis te zijn. Aangekomen in het ziekenhuis stuurde ik Kenny snel weer naar huis, naar de kinderen, en we spraken af dat ik hem zou bellen zodra ik de nodige pijnstillers had gekregen. Dan konden we alsnog kerst vieren. Maar het werd een heel ander telefoontje…”
Toen de spoedarts me vroeg of ik misschien zwanger was, was er geen haar op mijn hoofd dat dacht aan een baby.
” ‘Bel je man maar snel!’ – ik hoor het de vroedvrouw nog zeggen. Het was niet eens zo lang nadat ik in het ziekenhuis was aangekomen. Alles was razendsnel gegaan. Toen de spoedarts me vroeg of ik misschien zwanger was, was er geen haar op mijn hoofd dat dacht aan een baby. ‘Ik heb al jaren last van mijn rug. Geef me maar gewoon mijn pijnstillers, dan kan ik naar huis’, antwoordde ik.
Maar de spoedarts was minder overtuigd. Hij riep de gynaecoloog van wacht erbij, die een echo van mijn buik nam. En daar zag ik het, op het beeldscherm. Een baby’tje. Toen ik de hartslag hoorde, was er geen twijfel meer mogelijk: ik kreeg een kind. En dat was al zo diep ingedaald dat de gynaecoloog de leeftijd niet meer goed kon inschatten. Vijfendertig tot achtendertig weken, gokte ze. Een zo goed als voldragen zwangerschap, dus.
Een complete shock
De vroedvrouw moest het nummer van Kenny voor me intoetsen, ik was compleet in shock. Wat moest ik zeggen? Hoe kon ik in hemelsnaam uitleggen dat hij op het punt stond opnieuw papa te worden? Dit was toch niet mogelijk? ‘Zeg maar letterlijk dat je nú gaat bevallen’, zei de vroedvrouw. Dus dat deed ik. Kenny was net zo omvergeblazen als ik, en begon te vloeken aan de telefoon.
‘Hij komt wel’, stelde de vroedvrouw me gerust. En dat deed hij ook. Hij is meteen in zijn auto gesprongen om mij te ondersteunen. Maar tegen de tijd dat hij aankwam, was Lily er al. Het werd een bevalling in mijn eentje.”
Het was bijna alsof iemand een baby’tje in mijn schoot had geworpen en ik nu zomaar opeens dat moedergevoel moest vinden
“Ik wou dat ik nu kon zeggen dat het mijn allermooiste kerstcadeau ooit was, en dat het geluk mij overviel. Maar eerlijk: zo ging het niet. Integendeel zelfs. Tijdens de bevalling bleef ik roepen dat ik dit niet wilde. Iedereen was lief en behulpzaam, maar ik was alleen maar in paniek. Toen ze de kersverse Lily op mijn borst legden, overviel dat moedergevoel dat ik bij al mijn andere kindjes wél had gevoeld, me helemaal niet.
‘Dit was niet mijn plan, dit stond niet in mijn agenda’, stamelde ik. Zelfs toen de vroedvrouw na alle onderzoeken zei dat Lily het goed stelde en haar gewicht en lengte opsomde – 48 cm en 3,160 kg – kon ik het allemaal nog steeds niet vatten. Toen ze vroeg of ik een naam had, raakte ik gefrustreerd. Wat verwachtte iedereen van mij? Tot een paar uur geleden was ik een mama van drie tieners met een belangrijke job, die kerst ging vieren, en nu moest ik opeens een naam bedenken voor een kind.
‘Een’ kind, zeg ik, want Lily voelde op dat moment gewoon niet als ‘mijn’ kind. Het was bijna alsof iemand een baby’tje in mijn schoot had geworpen en ik nu zomaar opeens dat moedergevoel moest vinden. Ik was bang, verdrietig, in de war… Ik voelde veel emoties, maar die allesoverheersende liefde die veel mama’s voelen bij de geboorte, die was er niet.”
Mooiste kerstgeschenk
“Ik was zo ondersteboven dat ik zelfs opties in mijn hoofd bedacht: misschien kon ik een ander gezin wel gelukkig maken met dit kindje? Maar Kenny trok me gelukkig snel weer in de realiteit. Hij was net als ik in shock, maar was wel meteen overtuigd dat Lily bij ons hoorde. Hij was wél vanaf de eerste blik verliefd. Net als onze kinderen, trouwens.
Natuurlijk hadden ze veel vragen, maar ze waren toch vooral verwonderd. Liesa ontpopte zich meteen tot een minimama, Mauro liep de gang in om de vroedvrouwen te bedanken voor zijn mooiste kerstcadeau ooit. Hij kwam trouwens met de naam Lily op de proppen. Nono, onze oudste, had wat meer tijd nodig om te wennen aan het idee. Hij was nog wat in shock omdat hij mij met zoveel pijn had gezien. Maar ook hij smolt voor Lily.
Het was meer dan tien jaar geleden dat ik een baby had gekregen, babyspullen had ik niet meer. Maar daar kwam heel snel verandering in…
‘We kunnen dit’, zei Kenny vastbesloten. Ik wist dat ik zo snel mogelijk een band wilde voelen met Lily, en koos daarom voor borstvoeding. Maar dat liep niet van een leien dakje… Stress is niet goed voor de melkproductie, en dat was nu net het probleem. Mijn lichaam kon het wel, maar mijn hoofd werkte niet mee. Want dat was natuurlijk niet voorbereid op een baby. Om nog maar te zwijgen van al de rest…
Het was meer dan tien jaar geleden dat ik een baby had gekregen, babyspullen had ik niet meer. Al moet ik zeggen dat daar heel snel verandering in kwam. Toen we na de eerste shock mensen begonnen te contacteren, kwam er een ongelooflijke golf van solidariteit op gang.
Geen flauwe grap
Mijn schoonouders waren door het dolle heen, en boden spontaan aan om te helpen waar ze konden. Vrienden dachten eerst dat we een flauw grapje maakten, maar schoten al snel in actie om spullen te verzamelen, net als collega’s. Iedereen was heel lief en begripvol. Een bevriende fotograaf nam foto’s in het ziekenhuis omdat wij daar totaal niet mee bezig waren en hij bang was dat we achteraf spijt zouden hebben. In allerijl maakten we geboortekaartjes om ons dochtertje aan iedereen voor te stellen.
Toen we na drie dagen thuiskwamen, stond er een hele babyuitzet in onze woonkamer: een buggy, een bedje, kleertjes… Iedereen bracht spullen die ze niet meer nodig hadden of wilden uitlenen. Ik voelde me zo geliefd. Nono, Lily’s oudste broer, werd aangeduid als peter. Bonnie, een lieve vriendin die er vanaf dag één voor ons was, als meter.”
Ik voelde me een slechte moeder. Ik deed die eerste weken nochtans alles: ik gaf borstvoeding, verwisselde pampers en stak Lily in bad
“Ondanks alle hulp was er in de eerste weken na de geboorte helemaal geen sprake van die befaamde roze wolk. De borstvoeding liep moeilijk, ik was moe en bleef maar piekeren. Enerzijds over mijn job, anderzijds over wat er allemaal mis had kunnen lopen. De bevalling was pittig geweest, de navelstreng zat twee keer rond Lily’s nekje gedraaid. Als Kenny me niet had gepusht om naar het ziekenhuis te gaan, was ze er nu niet geweest.
Ik voelde me een slechte moeder. Ik deed die eerste weken nochtans alles: ik gaf borstvoeding, verwisselde pampers en stak Lily in bad. Maar het was anders dan bij mijn andere kinderen, ik deed het allemaal op automatische piloot – wat er van mij verwacht werd, maar meer ook niet.
Bovendien had ik Lily in mijn ogen in gevaar gebracht. Een paar uur voor de bevalling had ik nog glühwein staan drinken. En als ik terugdacht aan de voorbije periode, werd ik overspoeld door angst: ik had alcohol gedronken, stress gehad en sushi gegeten. Ik had zelfs op wilde attracties in een pretpark gezeten. Ik had controles en inentingen gemist. Hoe hard de vroedvrouw en gynaecologen ook op mij inpraatten en zeiden dat Lily helemaal gezond leek en dat ik gewoon vooruit moest kijken, ik kreeg dat schuldgevoel maar niet uit mijn hoofd.”
Hoe kon dit?
“En dan was er vooral nog dat ene feit: hoe kón het dat ik niet doorhad dat ik zwanger was? Ik ben verpleegster en was met vier zwangerschappen een ervaringsdeskundige. Hoe kon ik over het hoofd gezien hebben dat ik in verwachting was? Ik bleef erover malen. Voor alles was er wel een logische verklaring geweest. Ik was wat bijgekomen, maar had niet zo’n typische zwangerschapsbuik. Die kilootjes kwamen door de stress voor mijn nieuwe job, dacht ik.
Rugpijn had ik altijd al gehad, wist ik veel dat de pijnscheuten stampjes van Lily waren. Ik gebruikte al jaren de prikpil, en nadat die was uitgewerkt, bleef mijn menstruatie inderdaad een tijdje uit. Maar zelfs de huisarts had niet aan een zwangerschap gedacht, eerder aan de menopauze! Ik had daarvoor trouwens al een afspraak gemaakt bij de gynaecoloog, maar door de lange wachttijden stond die in januari gepland. En toen was Lily er al…
Omdat het gepieker en de schuldgevoelens bleven aanhouden, heb ik de hulp van een psycholoog ingeschakeld. Die heeft me geholpen om alles op een rijtje te zetten. En ik had veel aan de mensen rondom mij. Ik ging regelmatig naar het werk – de collega’s hielden zich dan bezig met Lily – en ik kon dan een paar uurtjes aan de slag. Mijn vriendinnen waren een godsgeschenk. Ze zeiden niet onmiddellijk ‘proficiat’ of ‘wat een geschenk’, maar ze vroegen hoe het met mij ging. En ze namen Lily over als het voor mij niet ging.”
Het heeft zeker zes à zeven weken geduurd voor ik dat sterke moedergevoel had. En dat het er was, voelde ik aan kleine dingen.
“Pas toen de kerstvakantie voorbij was, Kenny opnieuw aan het werk was en de oudsten op school waren, leerde ik Lily écht kennen. We maakten wandelingetjes, ik begon beter aan te voelen waarom ze huilde en ik sloot haar in mijn hart. Het heeft zeker zes à zeven weken geduurd vooraleer ik dat sterke moedergevoel had. En dat het er was, voelde ik aan kleine dingen. Zo mocht het bezoek voorheen gerust met Lily gaan wandelen als ze dat wilden. Maar na die zes weken gaf ik haar niet meer mee, ik wilde haar dicht bij mij.
Ondertussen kan ik me zelfs niet meer voorstellen dat ze er niet zou zijn. Ze is een vast onderdeel van ons gezinnetje. Ik geloof nu zelfs dat het zo móést zijn. Lily doet me ontzettend aan Siemen denken, ons stilgeboren kindje. We hebben nog foto’s van Siemen na zijn geboorte en als ik die vergelijk met Lily’s eerste foto’s is de gelijkenis treffend. Ze hebben dezelfde frons. Siemen leeft verder in haar, en dat idee maakt me heel blij.”
Uitkijken naar de kerstmarkt
“Dit klinkt nu misschien als een ‘eind goed, al goed’-scenario en dat voelt voor een stuk ook wel zo. Toch vind ik het belangrijk om mijn verhaal te delen. Wat ik heb meegemaakt, is uitzonderlijk, maar er zijn heel wat andere mama’s die net als ik niet op een roze wolk zitten na de bevalling. Ik wil hen een hart onder de riem steken en duidelijk maken dat ze perfect normaal zijn. Ik voelde me soms eenzaam, omdat ik dacht dat ik de enige was met dat gevoel. Maar dankzij mijn psycholoog weet ik dat het niet zo is, en dat het van mij geen slechte mama maakt.
En mijn nieuwe job als directeur? Die verruilde ik voor eentje in het onderwijs. Dat combineert toch net iets gemakkelijker met zo’n kleintje. Maar Kenny en ik staan er niet alleen voor. Lily’s grote broers en zus zijn dol op haar, ze geven haar aandacht als wij onze handen vol hebben. Ik weet zeker dat ze haar deze kerst met plezier mee op sleeptouw nemen naar de kerstmarkt. Ik kijk vurig uit naar ons jaarlijkse uitje. Al zal het deze keer rustiger verlopen dan vorig jaar. Lily mag dan wel een bijzonder kerstcadeau zijn, zo’n cadeau hoeft toch maar één keertje…”
Zwanger zonder dat je het weet, hoe kan dat?
5 vragen aan de gynaecoloog
1 Wat kunnen de oorzaken zijn van zo’n onopgemerkte zwangerschap? En komt het vaak voor?
Evy Vervecken, gynaecologe AZ Turnhout: “Stephanie is zeker geen alleenstaand geval, het gebeurt vaker dat vrouwen niet doorhebben dat ze zwanger zijn. Vlaamse cijfers heb ik niet meteen, maar uit een Duits onderzoek bleek dat 1 op de 475 vrouwen pas na twintig weken doorhad dat ze zwanger was. En sommige zwangerschappen worden nog later opgemerkt.”
“De oorzaken zijn heel verschillend. Zo vertrouwen veel vrouwen blindelings op anti-conceptie, maar die biedt niet voor de volle 100% garantie. Ook niet iedereen heeft de bekende symptomen als ochtendmisselijkheid of een dikkebabybuik. De bewegingen van je baby – die je als mama na twintig weken zwangerschap voelt – kunnen bij een niet-gekende zwangerschap verward worden met darmrommelingen.”
2 Er wordt soms ook gezegd dat vrouwen – als ze eenmaal weten dat ze zwanger zijn – plots een dikke buik krijgen. Klopt dat? En hoe komt dat?
“Daar heb ik niet meteen een sluitende verklaring voor, maar ik vermoed dat dat vooral te maken heeft met het feit dat ze hun buikje niet langer verbergen en het liever trots tonen. Maar daarnaast is het ook zo dat vrouwen met sterke buikspieren of die heel groot zijn, niet altijd een dikke babybuik hebben.”
3 Welke risico’s zijn er voor moeder en kind bij een laattijdig ontdekte zwangerschap? Heeft het uitblijven van prenatale zorg gevolgen voor de gezondheid van de baby?
“Natuurlijk zijn die richtlijnen en onderzoeken er voor een reden. Gelukkig zien we vaak dat het kindje het toch goed stelt. Artsen kunnen veel zaken snel opmerken. Foliumzuur dient bijvoorbeeld om een open ruggetje te voorkomen, maar dat komt natuurlijk niet bij elk kind voor. Toch benadruk ik graag dat mama’s toch best de richtlijnen volgen, naar de echo’s gaan en alcohol en rauwe vis of rauw vlees achterwege laten.”
4 Wat als je als mama de band met je baby niet meteen voelt, zoals Stephanie?
“Ook dat gebeurt vaak. Huid-op-huidcontact na de bevalling is daarom heel belangrijk, zowel voor mama als kind. Daarnaast zijn mildheid voor jezelf als mama en goede begeleiding een must. Borstvoeding – zoals in het geval van Stephanie – kan zeker werken, maar dat is niet altijd het geval. Hier zijn de oplossingen heel persoonsafhankelijk. Laat je in elk geval goed begeleiden door de vroedvrouw en geef jezelf tijd.”
5 Stephanie kreeg regelmatig de vraag hoe het in hemelsnaam kon dat ze die zwangerschap niet had opgemerkt en had het gevoel dat ze zich moest verdedigen. Hoe schadelijk zijn die opmerkingen?
“Je mag de impact ervan zeker niet onderschatten. Helaas rust er nog een taboe op, maar dat moet wat mij betreft dringend doorbroken worden, want het kan letterlijk iedereen overkomen: slank, zwaarder, laaggeschoold of hooggeschoold… Ik ken zelfs dokters die een zwangerschap laattijdig opmerkten. Wees liever steunend en vraag op welke manierje kunt helpen.”
Nog meer openhartige verhalen lezen?
Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!
