Anna leeft met tinnitus, maar volgde een intensief traject om de ruis onder controle te houden
Het leven is niet makkelijk als je last hebt van oorsuizen. Anna raakte dan ook in paniek toen ze besefte dat ze tinnitus had. Maar via een intensief traject kreeg ze de tools om de ruis onder controle te houden
Anna (59): “Als mensen mij vragen wanneer de tinnitus is begonnen, antwoord ik altijd: ‘In mei 2023, op vakantie in de bergen.’ Ik herinner het me nog alsof het gisteren was. Ik had een stevige verkoudheid die maar niet overging, en ik zat rustig te lezen op de camping. En ineens, out of the blue, hoorde ik een ruis. Die kwam heel even aankloppen en verdween dan weer. Maar een paar dagen later hoorde ik datzelfde geluid opnieuw.
Ik was al heel mijn volwassen leven enorm bang voor tinnitus. Ik dacht dat er geen genezing mogelijk was en had er al heel wat horrorverhalen over gehoord. Mensen die niet meer gingen werken, het huis niet meer uitkwamen, depressief geworden waren… Uit angst deed ik onbewust wat ik níét had moeten doen: die ruis, die er bij mij plots gekomen was, al mijn aandacht geven.
Een helse rit
Werd ik ’s morgens wakker, dan was mijn eerste gedachte: is hij er nog? Om dan de hele dag door te checken: hoor ik ’m nog steeds? Het liet me geen moment meer los. Zolang ik buiten was en er omgevingsgeluiden waren zoals kwetterende vogels of ruisende bladeren, viel het geluid in mijn hoofd niet op, maar zodra het stil was, kwam het in alle hevigheid terug.
Een paar dagen later namen we op diezelfde vakantie een trein en merkte ik dat zelfs het schelle geluid daarvan mijn ruis niet kon overstemmen. Toen begon ik echt ongerust te worden. De terugrit naar huis was een hel, achthonderd kilometer lang was ik me bewust van die ruis. Toen we thuiskwamen, was ik totaal uitgeput. Ik vroeg me ook continu af vanwaar dat plotse geluid gekomen kon zijn.
Bij mij heeft de tinnitus waarschijnlijk te maken met mijn leeftijd, getriggerd door stress. Die stress werd door mijn angst alleen maar groter. Ik kwam in een vicieuze cirkel terecht.
De audioloog heeft me later uitgelegd dat tinnitus niet alleen het gevolg kan zijn van een luide knal of te harde geluiden, maar dat het ook te maken kan hebben met de haartjes in je oren, die afsterven door ouderdom. Bij mij heeft het dus waarschijnlijk te maken met mijn leeftijd, getriggerd door stress. En die stress werd door mijn angst natuurlijk alleen maar groter. Ik kwam in een vicieuze cirkel terecht.
Eenmaal thuis ben ik meteen naar het ziekenhuis gegaan. Daar gaven ze me een cortisonekuur, maar die maakte geen verschil. De neus-, keel- en oorarts vertelde me dat ik geen gehoorschade had, maar gaf toe dat hij niet meer voor mij kon doen dan me een groepssessie aanraden in het ziekenhuis.”
Blinde paniek
“Een gesprek met collega Anke heeft mij toen gered. Zij had net een boek van Bart Vinck gelezen, een audioloog die expert is in tinnitus. Ik had geluk, twee weken later kon ik al bij hem terecht. Hij legde uit dat ik naast die ruis te veel aandacht geven, nog twee dingen deed die ik net níét mocht doen: oordopjes insteken en geluid vermijden.
Hij vertelde me ook dat ik misschien dácht dat ik een orkaan hoorde, maar dat het in werkelijkheid het geluid van een mier was die over een blad papier wandelt. Het was ikzelf die die ruis zoveel luider maakte. Hij stelde me ook gerust: dat geluid zou weliswaar misschien nooit meer weggaan, maar het zou ook niet erger worden. En vooral: er was een behandeling voor! Als ik wilde, kon ik een paar weken later al instappen in een intensief traject.
Ik heb kanker gehad en heb suikerziekte, maar de angst die ik bij die tinnitus had, had ik nog nooit eerder meegemaakt.
Na die consultatie ging het al een beetje beter met mij. Ik heb kanker gehad en heb suikerziekte, maar de angst die ik bij die tinnitus had, had ik nog nooit eerder meegemaakt. En die blinde paniek die ik voelde, had Bart Vinck weggenomen. De tinnitus was heel vervelend, maar zou echt niet het einde van mijn leven betekenen, begreep ik nu. Die gedachte hielp mij om de tijd die er nog was tot ik aan mijn traject kon beginnen, te overbruggen.”
Intensieve behandeling
“In september begon ik eraan. De behandeling duurde vier volle dagen en was een intensieve combinatie van osteopathie, kine, mindfulnessoefeningen… Ik leerde dat ik op mijn houding moest letten, hoe ik het best kon omgaan met stressmomenten, hoe mijn ademhaling een hulp kon zijn. Een fantastische audiologe legde nog eens goed uit wat er in mijn hoofd aan de hand was. Er waren ook vier sessies met een psychotherapeut.
Elk van die experts benaderde mijn probleem vanuit zijn expertise en overlaadde me met tips en oefeningen. Ik leerde dat ik op de momenten dat ik weer te veel aandacht gaf aan de ruis, het best een ontspanningsoefening kon gaan doen, of mindful wandelen. Hoe je met een ‘bodyscan’, waarbij je in gedachten je hele lichaam afgaat, je hoofd afleidt van het geruis. En ook hoe ik gebruik kon maken van het omgevingsgeluid, en nog veel meer andere dingen.
Toen ik na die week weer naar huis ging, dacht ik wel: wat nu? Want eigenlijk begon het toen pas echt. Mijn probleem was niet plotsklaps opgelost, maar ik ging wel naar huis met een koffer vol inzichten en tips om mee aan de slag te gaan.”
Aanvaarding
“Ik kan niet zeggen wat nu voor mij precies het verschil gemaakt heeft, ik denk dat het een combinatie van factoren was. Het vertrouwen dat er met die ruis goed te leven viel. Weten dat de tinnitus niet erger zou worden. Ik leerde zelf te regelen of en hoeveel aandacht ik de ruis gaf, en wanneer hij zich koest moest houden. Ik leerde omgaan met triggers zoals een verkeerde houding en te veel stress. Mijn hersenen leerden om de tinnitus geen aandacht meer te geven.
Maar voor mij was het allerbelangrijkste: aanvaarding. Ik aanvaardde dat die tinnitus er zit en nooit meer zal weggaan, maar dat ik kon leren om ermee te leven. Ik kan nu bijvoorbeeld ’s avonds in mijn bed kruipen en die ruis horen komen en gaan. Maar in plaats van paniek geeft hij me soms de rust om in slaap te vallen. Ik heb het geluk gehad dat ik meteen het heft in eigen handen kon nemen. Sommige mensen ondergaan hun tinnitus jarenlang voor ze echte hulp vragen of krijgen. Terwijl die er echt wel is. Blijf er dus zeker niet mee zitten!
Toen ik besefte dat ik tinnitus had, had ik mezelf wijsgemaakt dat ik nooit meer gelukkig zou worden. Maar vandaag kan ik zeggen dat het geen impact meer heeft op mijn leven.
Het programma dat ik gevolgd heb, was niet goedkoop, maar veel ziekenhuizen bieden ook goede trajecten aan die je misschien zelfs beter liggen of betaalbaarder zijn. Je moet er wel zelf mee aan de slag, want er is jammer genoeg geen pilletje voor. Het zal je niet van de ene dag op de andere lukken, en misschien moet je verschillende therapieën combineren, maar ik denk wel dat er meestal beterschap mogelijk is.
Toen ik besefte dat ik tinnitus had, had ik mezelf wijsgemaakt dat ik nooit meer gelukkig zou kunnen worden. Maar vandaag kan ik zeggen dat het geen impact meer heeft op mijn leven. En dat had ik mij twee jaar geleden niet kunnen voorstellen.”
Nog meer openhartige verhalen
Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!
