Babette is een van de jongste wetsdokters van ons land
“Als kind was ik ontzettend bang van operaties. Maar die angst zette zich om in fascinatie”
Wát doe jij precies? Die vraag krijgt Babette (31) regelmatig. Geen wonder, want haar werk is allesbehalve alledaags.
“Als vreemden op een avondje uit vragen wat ik doe, dan zijn er momenten waarop ik denk: zou ik niet gewoon een heel normaal, geliefd beroep kiezen? Verpleegkundige, om maar iets te zeggen. Of leerkracht, kapster, kassierster… Want als ik het woord ‘wetsdokter’ laat vallen, dan ben ik een tijdlang over mijn job aan het praten. Ik begrijp dat natuurlijk wel, want er zijn niet veel wetsdokters in ons land – maar een vijfentwintigtal, als ik me niet vergis. Dan is de kans wel héél klein dat je een forensisch arts in je vriendenkring hebt.” (lacht)
“Meestal polsen de mensen naar de zaken die ik nooit zal vergeten. Maar ik moet hen altijd teleurstellen want details mag ik niet prijsgeven (ook nu niet, sorry!). Of de tristesse niet aan mij blijft plakken omdat ik elke dag met de dood geconfronteerd word? Ik zeg niet dat het me onberoerd laat, maar voor mij is een lichaam pure wetenschap. Die gezichten laten geen enkele emotie of expressie meer zien, waardoor het karakter van die personen voor mij een raadsel blijft. De afstand tussen mij en een overledene is dus groter dan die tussen een handchirurg en z’n patiënt.”
Als ik de achterblijvers kan vertellen wat er met hun geliefde gebeurd is, dan is dat een troost
“Dat is trouwens ook de reden waarom ik bijvoorbeeld geen huisarts ben geworden. Een patiënt komt naar je toe en verwacht een oplossing. Als huisarts genees je mensen, je doet hen beter voelen. Dat is een druk waar ik het benauwd van kreeg. Eigenlijk kreeg ik het lange tijd benauwd van alles wat medisch was. Als kind was ik bijvoorbeeld ontzettend bang van operaties. Maar dan zag ik de oude medische prenten van arts en anatoom Andreas Vesalius, en zette mijn angst zich om in een zekere fascinatie. Later keek ik dan met mama en papa naar televisiereeksen als Midsomer Murders en Silent Witness en had ik al wel het idee dat lijkschouwer misschien wel iets voor mij was.”
“Forensische geneeskundige is sowieso een niche. Vier uur werd er les over gegeven, toen ik geneeskunde studeerde. Wie de avond ervoor wat te lang was blijven plakken op café en die les miste, heeft er misschien zelfs nu nog nooit van gehoord. (lacht) Of weet er alleszins het fijne niet van.”
“Een van de grootste misvattingen is dat een wetsdokter alleen maar lijkschouwingen doet. Eigenlijk doen we meer dan dat: we onderzoeken ook letsels bij vermoedens van (seksueel) misbruik, bijvoorbeeld. Ik werk nauw samen met justitie en politie om de waarheid te achterhalen. Dat lukt niet altijd, en dan kan een autopsie me wel blijven achtervolgen. Maar als het wél lukt en ik kan de achterblijvers vertellen wat er gebeurd is, dan is dat een troost, en onbetaalbaar voor mij.”
Meer verhalen van onze lezeressen:
Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!
