Column Marcel: Over Sammie en haar eerste sneeuw

Op het moment dat ik dit stukje typ sneeuwt het. Sterker: het sneeuwt al dagen en heel Nederland heeft het erover. Wegen zijn onbegaanbaar, auto’s slippen tegen elkaar, voetgangers glijden uit, fietsers kunnen niet fietsen, scholen zijn dicht. Het is een puinhoop in het land, en dus ook in Amsterdam met zijn pittoreske doch immens glibberige grachten.
Behalve in mijn huis. Geen puinhoop hier, hier heerst rust.

Carlijn is ziek, dat wel, de arme drommel, maar Sammie zit kalm voor het raam in haar kinderstoel naar buiten te kijken. Ze kijkt naar de woest neerdalende sneeuw, naar de kinderen op het pleintje voor ons huis die sneeuwpoppen maken en elkaar met sneeuwballen bekogelen. Elke keer als er een kind een ander kind raakt giert ze van het lachen.

Het is heerlijk, sneeuw. Prachtig ziet het eruit, buiten, als een boek van Charles Dickens, als al die romantische, suikerzoete en niet realistische wintercomedy’s uit Hollywood. Het is schitterend, sneeuw, zeker, en helemaal als je de deur niet uit hoeft.
Sammie is het met me eens. De eerste dag dat de sneeuw viel was ze in totale verwondering. Ze vroeg me wat het was, die malle witte vlokken uit de hemel. Toen ik haar dat verteld had, bleef ze het woord herhalen, als was het een magisch mantra.
Sneeuw. Sneeuw. Sneeuw.

Ze wees naar buiten, dat ook. Sammie, zei ze, Sammie, sneeuw, buiten.
Ook die dag was Carlijn ziek, dus restte mij niks anders dan de kleine in diverse lagen winterkleding te hijsen. Want een zieke vrouw naar buiten sturen, dat doe je niet, ondanks dat je een grondige – nee, zeer grondige – hekel aan kou en sneeuw en wat voor neerslag dan ook hebt. Zoals ik. Och lieve lezer, hoezeer haat ik de winter. Geen idee waar het vandaan komt, maar het enige goede aan die winter, is het moment dat ie voorbij is.

“Sammie zette het op een gillen: ’Pijn!’, schreeuwde ze toen de sneeuwvlokken op haar gezicht landden. Ik snapte haar volledig”

Edoch: ik wilde de winterpret van de kleine Sammie niet verpesten omdat haar vader nu eenmaal zo’n hekel aan kou heeft. Voor je het weet zadel je je dochter op met een jeugdtrauma en jeugdtrauma’s hebben de neiging om later in je gezicht te ontploffen. Waarschijnlijk precies op het moment dat je behoeftig en eenzaam in het bejaardentehuis zit te wachten op een beetje naastenliefde.
Dus hop. Naar buiten.

Het was harder gaan schreeuwen, zo bleek toen we de voordeur openden. Sammie kirde. Sneeuw, sneeuw, SNEEUW! Op haar onlangs aangeschafte babyblauwe laarsjes probeerde ze dapper haar eerste stappen in de sneeuw te zetten. Probeerde, ja, want al bij de derde stap lazerde ze voorover; een combinatie van teveel kleding, kleine beentjes, iets te grote laarzen en heel veel sneeuw. Ze keek me licht wanhopig aan, maar herstelde zich. Ze richtte zich langzaam op en keek omhoog, naar de plek waar die wonderlijke witte vlokken vandaan kwamen. Die witte vlokken landden zodoende op haar gezicht, hetgeen haar irriteerde. Zéér irriteerde, want ze zette het op een gillen: pijn, riep ze, PIJN! PIJN!

Ik gok dat ze bedoelde dat de vlokken koud waren, maar ik snapte haar volledig. Iedereen die weleens buiten in een sneeuwstorm heeft gelopen, kent het gevoel. We zouden het niet omschrijven als pijn, omdat we dan watjes zouden zijn, maar diep van binnen weten we dat dat precies is wat het is: pijn! Koud! Ellende!

Zodoende duurde Sammies eerste kennismaking met de sneeuw zo’n drie minuten. Ik probeerde het nog wat te rekken door met wat sneeuw te gooien, te wijzen naar de kinderen die vrolijk een sneeuwpop aan het maken waren, maar het had geen zin meer. Sammie had ‘pijn’. En ondanks dat ik wist dat dat schromelijk overdreven was, blijf je niet buiten staan met een kind dat moord en brand schreeuwt. De mensen kunnen zomaar denken dat je een verschrikkelijke vader bent.
We kunnen niet wachten op de lente, Sammie en ik.

OOK LEUK OM TE LEZEN:

• 5 inspirerende Instagramaccounts voor hippe mama’s
• Zo werken je goede voornemens écht
• Dit is het voornemen dat je moet volgen volgens jouw sterrenbeeld!