Wil de echte Marcel Vanthilt nu opstaan?
Marcel, DE TALKSHOWHOST
Talkshows lijken je op het lijf geschreven. Doe je het ook graag?
Ik vind het fantastisch. Een talkshow hosten is ongeveer het hoogste wat je kunt bereiken op tv. Zon show zou ik elk jaar willen doen. Oké, het is tijdens de schoolvakantie en já, het is hard werken. Maar als ik een restaurant had, zou ik nu toch ook heel hard aan het werk zijn? In september ben ik vrij, heb ik tijd voor de kinderen. Das ook een luxe.
Marcel, DE STADSMENS
Je wist al vroeg dat je weg wilde uit je geboortestad Leopoldsburg. Had je toen al het gevoel dat er méér in Marcel zat?
Dat wist ik toen nog niet. Wél besefte ik dat Leopoldsburg niet het einde van de wereld was. Dan ging ik met mijn ma naar de markt in Valkenswaard, of naar Eindhoven om te shoppen. Ja, Eindhoven, dat is een stad, hé. Daar hadden ze een C&A en een P&C, en een Van Leest-platenwinkel. Dat was wat anders dan die paar singletjes die in onze buurtwinkel tussen de haardrogers in de rekken lagen… Ik voelde het toen al, dat een grote stad interessanter was. Net zoals ik ook wist dat ik niet in Leuven of Gent wilde studeren. Dat zijn echte studentensteden. Ik wilde een stad met ménsen. Daarom trok ik ook naar Brussel. Ik was er gelukkig, absoluut. De anonimiteit van zon grootstad vond ik direct oké. Ik ben geboren om in een stad te wonen, denk ik, en dat heb ik sindsdien ook altijd gedaan: Londen, Los Angeles, Antwerpen.
Marcel, DE FAMILIEMAN
Je was vijftien toen je vader stierf. Heeft dat een grote impact gehad?
Een rolmodel heb ik niet echt gemist, daarvoor is hij te vroeg gestorven. Ik weet niet wat voor iemand ik zou zijn als ik hem niet zo vroeg had verloren. Mij kwam het goed uit, eigenlijk. Op die leeftijd wilde ik de wereld ontdekken, op stap gaan… Mijn vader was nogal streng, had een militaire opleiding gevolgd. Mijn ma was dan weer heel redelijk. Ik mocht gewoon op stap, naar het jeugdhuis. Voor ik het wist was ik er dj en mijn moeder vond het allemaal goed.
Marcel, DE PASSIONELE MAN
Ben je passioneel?
Mijn vrouw vindt het soms raar, maar ik kan zeggen: Kijk, nu, dit moment, hier moeten we van genieten, je moet nu beseffen hoe goed we het hebben!. Of: We gaan nu opnieuw vrijen, en we gaan niet moe zijn of hoofdpijn hebben, we gaan ge-nie-ten!. Die instelling wil ik ook doorgeven aan mijn kinderen. Toen we terugreden na onze vakantie in Frankrijk zaten we twaalf uur in de auto. Maar nee, ik wil geen dvd-spelers. We komen verdomme langs de mooiste stukken natuur, daar moet je van genieten. De Ardèche, de Rhône… Het is er prachtig. Zoiets zie je niet bij ons, dus dan laat je dat toch niet zomaar aan je voorbijgaan?
Marcel, DE VRIEND
Ben je een goede vriend?
Dat moet je aan mijn vrienden vragen. Ik heb twee of drie échte vrienden. We spreken zelden af, maar ik weet wél dat ik bij hen terechtkan als ik het moeilijk heb. De laatste keer dat ik hen zag, was toen mijn hond stierf. Ik was gek op dat beest. Ik voelde een dwaze verliefdheid voor haar. Toen ze stierf, heb ik mijn vrienden gebeld. En dan zijn ze er, ze hebben haar zelfs mee begraven.
Dat was in februari, en sindsdien heb ik hen niet meer gezien. Ik heb te weinig tijd. Kinderen, hé. En werk, natuurlijk. Ik heb dat boek afgewerkt, daarna was er Ook getest op mensen, toen werd Villa Vanthilt opgestart en bleek opeens dat Ben Crabbé niet zou meedoen. En toen wilde ik er toch wat meer over te zeggen hebben.
Quote van de week Ik was net 2 weken in Frankrijk met mijn gezin. Dat was slopend".
Lees het volledige interview met Marcel Vanthilt in Libelle 35 van donderdag 27 augustus 2009.