SOS relatie: “Julie blijft leven als een studente, maar we zijn toch geen tieners meer?”

Door Rika Ponnet

13 okt 2021

Julie (28) en Leon (27) wonen drie jaar samen. Leon wil zich graag settelen, maar Julie twijfelt. Ze willen uitzoeken of hun relatie wel toekomstkansen heeft.

Wat zegt Julie?

Julie: “Ik leerde Leon kennen op de festivalweide van Werchter, een aantal jaren geleden. Ik was er met vriendinnen van de scouts, hij met vrienden van een naburige scoutsvereniging. Het waren ongelofelijke dagen op de wei. Ik was niet echt op zoek naar een lief, maar ik viel voor Leon. Je kunt met hem feesten, maar ook over ernstige dingen praten.

Toen we allebei een job hadden met perspectief, gingen we samenwonen. Veel veranderde er niet: we bleven uitgaan, gingen ook vaak op reis. Corona bracht daarin uiteraard verandering. Plots waren we aangewezen op elkaar en een klein aantal mensen met wie we — geeuw — konden gaan wandelen. Leon beviel dat wel, die rust. Ik vond het vreselijk en liep vaak geïrriteerd rond, voelde me opgesloten en afgesloten van alles.

In die periode begon Leon ook over kinderen, een huis kopen… Doordat er veel tijd was, struinde hij de immosites af. We hadden tot dan nog nooit concreet gesproken over een huis en kinderen; in het begin van onze relatie wel even, maar meer in de zin van ‘ooit, later’.

“Leon begint nu zelfs deadlines te stellen. Ik loop daar volledig op vast, wat hem nog harder het gaspedaal doet induwen”

De laatste maanden wordt Leon almaar dwingender. We hadden er een tijdje geleden een diepgaand gesprek over. Ik heb toen bevestigd dat ik graag mama wil worden, en ook wil investeren in een eigen huis, maar voor mij is er geen haast bij. Nu heb ik het gevoel dat Leon vooral het eerste deel van mijn boodschap hoorde. Hij begint zelfs deadlines te stellen: binnen het jaar een huis, stoppen met de pil. Ik loop daar volledig op vast, wat hem dan nog harder het gaspedaal doet induwen. Hij vindt dat ik niet volwassen wil worden.

We maken de laatste tijd ook vaker ruzie over geld. Ik leef graag goed en nu het opnieuw kan, heb ik het gevoel wat in te moeten halen. Optredens, etentjes, terrasjes… Toen ik voor het najaar aan het kijken was voor een reisje, gaf hij aan dat het niet kon, dat we moeten sparen als we iets willen kopen en aan kinderen denken. Het voelt voor mij als de brug te ver.

Ik krijg het gevoel dat wij toch fundamenteel anders in het leven staan, ik meer genietend, in het moment, hij plannend, meer gericht op hebben dan ervaren. We hebben het altijd goed gehad, maar nu sluipen er twijfels binnen. Hebben wij wel een toekomst?”

Wat zegt Leon?

Leon: “Ik herinner me nog goed toen ik Julie voor het eerst zag. Een lachende, genietende spring-in-’t-veld. Ze leefde zich helemaal uit tijdens een optreden van Foo Fighters, ik was op slag verliefd. Haar vermogen om in het moment te leven, te genieten, vind ik heel aantrekkelijk. Ik kan dat minder goed, zij leerde me dat zelfs een beetje. We laten elkaar ook vrij. Als we uitgaan, kan ze een hele avond bij andere mensen staan, of ik, en dat vinden we allebei oké. Ik heb altijd het gevoel gehad dat wij bijzonder goed bij elkaar passen, een goed evenwicht kennen tussen ‘samen’ en ‘elk zijn ding’.

Daarom verbaast het me, doet het pijn, hoe de dingen nu evolueren en escaleren. Ik denk dat de coronaperiode daarin een belangrijk aandeel heeft. Julie moest thuiswerken en was ook een periode technisch werkloos. Daardoor liep ze vaak verloren. Ze is de meest sociale van ons twee en heeft andere mensen nodig om zich goed te voelen. Ik heb wél genoten van die tijd, het veel samen zijn, rustig, zonder anderen. Het niet ‘moeten’ vond ik zalig en deed me nadenken over het leven dat we ervoor leidden, altijd maar feesten en reizen.

Ik zag in dat ik klaar ben voor een ander verhaal, met andere waarden die ik nu centraal wil zetten in mijn leven. Julie is daar nog niet, wat ik op zich geen probleem vind. We hebben inderdaad nog tijd. Maar door alle discussies de afgelopen maanden, twijfel ik steeds meer of ze het wel wil, een gezin, kinderen en een eigen plek. Ze groeit daar ook helemaal niet naartoe, integendeel, ze geeft meer geld uit dan ooit aan reizen en uitgaan.

“Julie zet zich duidelijk steeds meer af tegen wat ik voor ogen heb”

En ik wil ook nog leven, maar ook sparen. Een eigen huis, dat is een stevige stap die geld kost. En als we dat willen, moeten we daar nu al bij stilstaan. Julie blijft leven als een studente. Vandaag, zonder zorgen over morgen. Ze zet zich duidelijk steeds meer af tegen wat ik voor ogen heb. Niet dat ik haar iets opleg, maar duidelijke levensdoelen hebben, mag het even? We zijn geen tieners meer. Gek misschien hoe wat je initieel bij iemand aantrok, nadien toch problemen kan geven.

Ik hoop oprecht dat we hier uitkomen en tot een consensus komen die ons allebei rust geeft en vooral dat Julie het durft om de stap richting volwassenheid te zetten.”

Hoe moet het nu verder?

Rika Ponnet: “Uit de gesprekken met Julie en Leon blijkt dat corona een katalysator in hun relatie is geweest. Voor Leon werd duidelijk welk soort leven hij wil. Hij ervaart de crisis als een inzichtsperiode, waarvoor hij dankbaar is. ‘Ik loop minder van hot naar her, ik heb iets voor ogen waarbij ik mij goed voel’.

Bij Julie installeerde de crisis een paniekgevoel. ‘Ik ben een jaar van mijn leven verloren en voel nu een enorme drang om te vieren en om te genieten.’ Als we daar verder op doorgaan, uit Leon dat hij niet terug wil naar het leven van ervoor. ‘Ik had vaak het gevoel in het luchtledige te leven, genietend, maar ook wat leeg. Dat wil ik anders.’

Julie op haar beurt wil het leven van tijdens corona niet. ‘Het idee van altijd samen te zijn, verstikt me. Ik zie me al zitten in een huis in het groen met kleine kinderen en geen weg terug.’

Ik geef aan dat ze nu vooral bezig lijken met wat ze niet willen. ‘Waar zien jullie jezelf binnen tien jaar?’ vraag ik hen. Door die vraag praten ze allebei uitgebreid over hun kindertijd in een klassiek gezin met werkende ouders, zonder grote problemen. Het beeld dat ze hebben van dat gezin is grondig anders ingekleurd. ‘Mijn ouders vonden het fantastisch, kinderen hebben en opvoeden, en ze kijken nu al uit naar kleinkinderen’, zegt Leon.

“Kijken we tien jaar vooruit, zien we dat ze opvallend gelijklopende dingen willen”

‘Wij waren thuis met vier en ik heb vaak van mijn moeder te horen gekregen hoe zwaar het is, werken en kinderen hebben en hoeveel dat wegneemt van je vrijheid. Ik denk niet dat zij gelukkig was met zo’n groot gezin’, vertelt Julie. Ze legt zelf de link naar het verstikkende gevoel tijdens de coronatijd. ‘Ergens denk ik dat het voor mama zo moet geweest zijn met kinderen.’

Julie wil ooit mama worden, zegt ze overtuigd. ‘Ik voel dat ik dat wil, maar nu nog niet kan. En ook een huis kopen, voelt nog niet oké.’ Leon uit daarop zijn angsten. ‘Ik snap waarop ze blokkeert. Ik voel nu ook dat ze niet mij of onze relatie in twijfel trekt, maar worstelt met die stappen.’

Als ik suggereer dat hij dat mogelijk als een subtiele afwijzing ervoer en dat bij hem de angst triggerde dat uitstel afstel zou worden, stemt hij daar mee in. ‘Ik wil geen kinderloos koppel zijn. Een gezin, dat is de essentie van het leven. Het staat ook niets in de weg. Uiteraard wil ik niet leven zoals tijdens corona.’

Ze zien nu dat een foute interpretatie van wat bij de andere speelt aan de basis lag van hun discussies en merken hoe saboterend het niet uitspreken van angsten en gevoelens in een relatie kan zijn. Ze kunnen opnieuw verder als koppel, maar willen graag een paar keer per jaar langskomen. In een veilige en begeleide context met hun relatie bezig zijn, vinden ze erg verrijkend.”

Uit: Libelle 40/2021 – Tekst: Rika Ponnet