Libelle’s Grote Afslankplan: Ivonna – week 4
Donderdag 28 januari
De chaos gaat maar door. Tussen de zorgen voor Luc, het huishouden en de sociale agenda door probeer ik me staande te houden. Ik voel me uitgeput, verward en emotioneel. Aan slapen kom ik amper toe: vier uur per nacht is veel, en soms sta ik zelfs al midden in de nacht op! Hoewel ik veel complimentjes krijg over m’n nieuwe gewicht, merken sommige mensen uit mijn omgeving ook bezorgd op dat ik er afgepeigerd zie. En toch ben ik ook trots op mezelf. Want ondanks alles, slaag ik erin gezond te blijven eten. Vandaag moet ik naar een vorming bij Het Huis Van de Mens -waar ik als vrijwilliger werk- en daarvoor kocht ik speciaal een nieuwe jurk. Maatje 42, jawel! Ik voel me als herboren. Eindelijk leer ik opnieuw van mezelf houden…
Gisteren ben ik trouwens nog even langs een winkel in de buurt geweest. Ik ken de verkoopsters en weet dat ze me via Libelle volgen. Toen ik binnenkwam, werd ik overladen met complimentjes: ‘Maar Ivonna, je ziet er gewéldig uit! Hoe doe je het toch?’ Ik moet blozend toegeven dat ik best geniet van alle aandacht 🙂
Vrijdag 29 januari
Mijn keukenkasten hebben een ware transformatie ondergaan. De koekjes, chips en chocolade liggen vér weg, en in plaats ervan zijn dozen vol gedroogde bessen, pitten en zaden gekomen. Die gebruik ik bij het ontbijt of voor slaatjes. Ik kan al niet meer zonder!
Ik voelde me niet zo lekker vandaag, maar ben toch met een van m’n beste vriendinnen gaan eten voor haar verjaardag. Ik hield het netjes bij een salade met gerookte zalm, en dronk toch één glaasje witte wijn. Het was tenslotte feest 😉 Het uitje heeft me deugd gedaan. We hebben tot in de vroege uurtjes gezellig bijgekeuveld en heel even kon ik ontsnappen aan de zorgen van thuis. Heel fijn!
Zondag 31 januari
Luc is gisterenavond opgenomen in het ziekenhuis… Een beroerte. Onderzoek moet uitwijzen hoe groot de schade in zijn hersenen is. Ik kwam rond 2 uur vannacht thuis en heb urenlang in de zetel gezeten. Van pure ellende heb ik een praline in mijn mond gestopt. Geen idee of die smaakte… Ik voel me leeg, op.
Rond het middaguur besef ik dat ik toch iéts moet eten, ook al heb ik geen honger. Op automatische piloot zoek ik groenten bij elkaar om te wokken. Ui, broccoli, rode paprika, koolrabi en vijf scampi’s. Het voelt eenzaam, zelfs wat benauwd, om alleen aan die grote tafel te zitten. Ik dwing mezelf om alles op te eten. Ik moet overeind blijven.
Nu bang afwachten hoe het onderzoek loopt…
Maandag 1 februari
Het is niet goed, met Luc. Naast zijn hersenen, zijn er ook problemen met zijn bloed. Hij wordt 24/24 opgevolgd via de monitor en woensdag wordt hij geopereerd. Een enorm risicovolle ingreep, is me verteld. Gruwelijk is het. De arme man ligt daar maar wat te liggen. Rust, daar ben ik aan toe. Om de zenuwen toch ietsje te bedaren, heb ik nog een glaasje witte wijn gedronken. En uren met mijn lieve vriendinnen aan de telefoon gehangen. Hun steun is me goud waard.
Het is enorm moeilijk om me niet te verliezen in allerlei ongezonds, maar ik hou mezelf recht. Ik ga niet opgeven.
Wij wensen Ivonna en haar man Luc heel veel moed en sterkte.