“Soms heb ik het gevoel dat ik de architect van het hele huishouden ben. Zeker vlak voor een vakantie”

Annick Ruyts werkte jarenlang voor VRT, nu schrijft ze vooral. Samen met Walter woont ze deels in hartje Brussel en in een Ardens dorpje. Ze heeft twee zonen en een plusdochter.

Reisklaar

Over drie dagen vertrekken we met de wagen op vakantie naar Bretagne. Ik kijk uit naar woeste stranden en lekkere oesters. In mijn hoofd zijn onze koffers al gepakt. Ik heb zonnecrème gekocht, extra tandpasta ingeslagen, leg alvast wat dingen opzij die ik zeker wil meenemen en heb een lijstje met zaken die we niet mogen vergeten.

Ik heb al alle spelletjes meegenomen uit het Ardennenhuis. Ik moet wel nog checken of we genoeg pleisters hebben voor een mini-EHBO-kit. Maar ik weet perfect hoeveel kilometer we moeten rijden van bij ons thuis tot onze bestemming en hoe laat we in ons huisje binnen mogen.

Vanochtend vroeg ik me ook nog af of de wagen reisklaar is en wat dat eigenlijk zou moeten betekenen. Het is dus druk in mijn hoofd, en ik weet dat ik niet de enige ben, want een paar weken geleden vertelde Karen in haar column ook al over hoe ze alles perfect klaar wil hebben voor ze op vakantie vertrekt.

In de hoofden van veel vrouwen draait continu een onzichtbare machine. En niet alleen wanneer ze op vakantie gaan. Is de tandarts al gebeld? Wanneer is het schoolfeest? Hebben we nog genoeg wasmiddel? Ik moet hem eraan herinneren dat hij die e-mail nog moet sturen… We houden onbewust een lijst bij alsof we een magazijn runnen.

Die mentale to-dolijst gebruiken we niet alleen voor het koken, boodschappen doen of kinderen ophalen, maar voor zowat alles wat we plannen, onthouden en coördineren. We weten precies welke schoenen de kinderen bijna zijn ontgroeid, welke sportdag eraan komt en welke vriendin binnenkort jarig is.

Hij is er gerust in

Het is niet dat ik alles alleen moet doen in huis, verre van. Maar het lijkt wel alsof ik altijd degene ben die Walter moet vragen om de dingen te doen die moeten gebeuren. Of hem er op zijn minst aan moet herinneren. Als hij na een paar keer nog niet in gang schiet, word ik weleens lastig. Soms lijkt het alsof mijn hoofd vol post-its hangt, met alarmbelletjes. En af en toe een ontploffing. Dan roep ik dat ik alles ALLEEN moet doen en OVERAL aan moet denken. Waarop mijn man dan droog zegt: “Je moet dat toch maar gewoon vragen?”

Maar dat is nu net wat het zo vermoeiend maakt: aan alles moeten denken en eigenlijk de architect van het hele huishouden zijn. Soms ben ik dat gewoon beu. Ik wil die knop kunnen afzetten en ook eens zorgeloos de deur achter me dichtslaan. Ik wil écht niet alles plannen en opvolgen. Maar, als ik heel eerlijk ben, kan ik het ook niet goed uit handen geven… Gisteren vroeg ik nog aan Walter of er kleren van hem gewassen moeten worden voor de reis. Hij keek me verbaasd aan: “We vertrekken toch pas over drie dagen?”

Voor mij zijn die drie dagen dé dagen voor álles wat er nog moet gebeuren. Voor hem zijn het drie dagen rust tot het vertrek. En het ergste is dat hij natuurlijk gelijk heeft. Ik, met mijn volgepropte hoofd, mijn interne Excel en mijn drie soorten zonnecrème, zit me straks in de auto af te vragen of ik nu écht niets vergeten ben. Hij, relaxed naast mij, zonnebril op, raampje open, een goed muziekje erbij en blij dat we onderweg zijn. Hij heeft geen idee of hij zijn opladers nu wel of niet meeheeft. Maar hij is er gerust in.

Ach, het zij zo, zit ik net te denken, wanneer hij begint te vertellen over de oude Michelin-gids die hij heeft teruggevonden, van de streek waar we naartoe gaan. Hij heeft erin zitten lezen. Omdat ik door mijn voetblessure niet eindeloos kan wandelen, heeft hij andere uitstapjes bedacht. Hij heeft een heleboel voorstellen voor bezoekjes aan dorpen en culturele plekjes.

Plots besef ik hoe complementair wij zijn. Terwijl ik luidruchtig stond in te pakken, heeft hij stilletjes een mooi reisplan uitgedokterd en een heleboel interessante informatie verzameld. Zijn knop werkt anders dan de mijne, en zo hebben we straks het beste van twee werelden. Elk op onze eigen manier hebben we de reis voorbereid. We hebben alles bij wat we nodig hebben, en we hebben keuze te over om iedere dag een leuke uitstap te maken. Waarover hij straks op ons eerste terras, bij onze eerste oester, ongetwijfeld boeiend zal vertellen.

Nog meer columns lezen?

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!