“Australië is erg streng op de import van dieren. Toch gaat hondje Thurston straks het vliegtuig op”

Annick Ruyts werkte jarenlang voor VRT, nu schrijft ze vooral. Samen met Walter woont ze deels in hartje Brussel en in een Ardens dorpje. Ze heeft twee zonen en een plusdochter.

Heerlijk Melbourne

De reden waarom de migratieplannen van mijn zoon Romeo en zijn vrouw Claire in een stroomversnelling zijn gekomen, is dat ze een manier hebben gevonden om hun hondje mee te krijgen. Thurston is een bostonterriër. Claire heeft hem van toen hij een puppy was, dus ze is erg gehecht aan haar hondje. Van in het begin dat ze samen waren, heeft Romeo zich liefdevol mee over het beestje ontfermd. Thurston kwam vaak mee als ze naar Brussel kwamen en was dol op ons huis in de Ardennen. Hij kwam zelfs eens bij ons logeren toen Claire en Romeo op reis gingen naar Schotland. En natuurlijk heb ik hem ook in mijn hart gesloten.

Ze hadden altijd gezegd dat ze zouden wachten om naar Australië te verhuizen tot Thurston er niet meer was. Ik zei dan al lachend: “Oh, laat hem maar vaak komen logeren, dan kan ik hem stiekem telkens door een identiek jonger exemplaar vervangen.” Zo bleef dat hele migratieverhaal lange tijd abstract en dacht ik er niet te veel over na. Maar de laatste keer dat Romeo en Claire voor een paar weken in Australië waren om haar familie te bezoeken, had Claire het moeilijker om weer afscheid te nemen. Mijn schoondochter woonde vijftien jaar in het buitenland en verlangde er steeds heviger naar om weer in ‘haar’ Melbourne te zijn. Ze houdt van haar stad, haar ouders, broer en zus en het is er blijkbaar heerlijk wonen.

Romeo was intussen al een paar keer met haar meegegaan en ook hij voelde zich er als een vis in het water; hij houdt van de relaxte sfeer die er hangt. Niemand heeft hondje Thurston een langer leven toegewenst dan ik, toen ik dat te horen kreeg… Maar gelukkig heeft Australië het strengste biosecuritybeleid ter wereld, en dat is ook zo voor honden.

Er gelden heel wat regels om te voorkomen dat schadelijke ziektes, parasieten of andere ongenode gasten het land binnendringen en er de gezondheid van mens, dier of natuur aantasten. Door z’n geïsoleerde ligging heeft Australië immers unieke fauna en flora, die snel bedreigd kunnen worden. En los daarvan zit je natuurlijk ook uren op het vliegtuig ernaartoe, zo lang kan een hond niet in het bagageruim. Ze zouden dus wel niet zo snel vertrekken. Dacht ik…

Maandenlang traject

Maar dan dient zich plots toch een mogelijkheid aan om Thurston mee te nemen. Claire ontdekt dat er speciale ‘pet-vluchten’ (huisdier, red.) zijn tussen London en Melbourne, waarbij je je hond mee mag nemen in de cabine. Er is plaats voor dertig honden en hun baasjes. Niet goedkoop – op zijn zachtst gezegd – maar het zaadje is geplant. Ze beginnen aan een maandenlang traject om Thurston vliegwaardig te maken en te bewijzen dat hij gezond genoeg is voor Australië.

Ook dat kost erg veel tijd en geld. Hij ondergaat rabiësbloedtesten, moet vaccinatiebewijzen hebben en gezondheidsverklaringen met stempels die je nog nooit hebt gezien. Ze brengen met hun drietjes talloze bezoekjes aan de dierenarts. Als alles goed gaat, mogen ze met hem naar Londen vertrekken twee dagen voor de vlucht naar Melbourne. Tot de dag voor hun vertrek wordt hij gewikt, gewogen en getest. Pas als hij helemaal is goedgekeurd, mag hij mee op het vliegtuig met Claire. Heel comfortabel is vliegen toch niet voor honden en hij moet elke tussenstop anderhalf uur in een bench. Dat zal Thurstonneke niet fijn vinden.

En alsof al die miserie nog niet volstaat, moet hij bij aankomst in Melbourne nóg eens tien dagen in quarantaine. Claire zal het vliegtuig moeten verlaten, terwijl hij nietsvermoedend in z’n bench zit, en pas na tien dagen mag ze hem gaan ophalen, tussendoor is elk contact verboden. Ik weet niet wie dit erger vindt, de hond of Claire. Maar het is de enige manier om samen naar Australië te kunnen, dus gaan ze nu doorbijten.

Ik hoop dat Thurston er zonder trauma’s doorkomt en daar nog een lekker lui leventje kan slijten. En ik hoop ook dat die speciale pet-vlucht toch ook een beetje comfortabel is voor mensen, want – ocharme Claire – met een zwangere buik van zes maanden zo lang onderweg zijn, is nooit fijn. En ik? Ik wacht vol verlangen op het verlossende bericht dat iedereen goed is aangekomen.

Nog meer columns lezen?

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!