“In de slaapkamer lijkt het alsof er een stofbom is ontploft. Alles zit onder een dikke grijze laag”

Annick Ruyts werkte jarenlang voor VRT, nu schrijft ze vooral. Samen met Walter woont ze deels in hartje Brussel en in een Ardens dorpje. Ze heeft twee zonen en een plusdochter.

‘Another one bites the dust’ is niet mijn favoriete nummer van Queen, maar sinds een week speelt het constant in mijn hoofd. Nog nooit in mijn leven heb ik zoveel geniesd, gestofzuigd en gepoetst. En nee, ik mag niet klagen, want ik heb dit mezelf aangedaan: een nieuwe badkamer in Brussel en nieuwe ramen in het Ardennenhuis, een schilder en een te krappe planning van de aannemers, waardoor al die werken – in plaats van mooi over drie maanden gespreid – plots samenvallen. Daar kan niemand iets aan doen. Hatsjoe!

Op de afbraak en installatie van onze nieuwe badkamer hebben we ons goed voorbereid. We halen de helft van de woonkamer leeg, hangen een groot plastic zeil aan de boog in het midden en plakken alles zorgvuldig af. Ook de boekenkast in de gang wikkelen we in plastic. We doen alle binnendeuren dicht, vullen de kieren op.

Maar in zo’n oud huis sluiten deuren nooit echt helemaal af, zullen we snel merken… De eerste dag van de werken overhandigen Walter en ik de sleutel aan de ploeg en vertrekken naar de Ardennen om daar in de rust te kunnen zitten, terwijl zij breken en kloppen.

De geweldige werkmannen in Brussel vinden een paar uur later een kluis tussen onze slaapkamer en onze badkamer. Jammer genoeg is ze leeg, maar wat uiteindelijk veel erger blijkt, is dat ze een groot gat veroorzaakt, een gat dat niet afgedicht is. Twee weken later zijn de werken zo goed als klaar en komen we terug naar huis.

Wassalon in de woonkamer

In de gang en in de keuken ligt een fijn laagje stof, dat hadden we verwacht. En de badkamer is prachtig! Maar wanneer ik de slaapkamerdeur opendoe, lijkt het alsof daar een bom is ontploft. Een stofbom. Overal ligt een dikke laag. Op de kasten, ín de kasten, op alle spullen die we tijdelijk in de slaapkamer hebben opgeslagen.

Tot overmaat van ramp staat de deur van onze dressingkast wagenwijd open en lijkt het alsof al onze kleren één kleur hebben: stofgrijs. Ik plof neer op het bed en veer meteen weer recht, omgeven door een wolk stof. Ik weet echt niet waar ik moet beginnen.

Ik stofzuig, ik veeg, ik leg propere lakens en begin te wassen. Maar stof proberen weg te krijgen, betekent ook dat er stof opwaait. En weer neerdwarrelt. Dus tegen de avond ligt er opnieuw een laag op onze verse lakens, meubels en op de grond. Ik nies en hoest de hele nacht. In plaats van alles in de woonkamer weer op zijn plaats te zetten, besluit ik om er een wassalon van te maken. Want ál onze kleren moeten gewassen worden. Elke broek, trui, sok, handdoek, onderbroek zit onder het stof.

In een van de lokale winkeltjes in onze straat koop ik een extra droogrek. De ene helft van de woonkamer is gevuld met wasmanden vol stoffige kleren, aan de andere kant staan twee droogrekken. De wasmachine draait non-stop. Dag en nacht. En ja, de nieuwe badkamer is prachtig, alleen mogen we de douche pas na 48 uur gebruiken. Dat wil zeggen dat ik nóg een nacht moet slapen met een stofnest op mijn hoofd.

Dus ook de tweede avond ga ik slapen in een slaapkamer die gestofzuigd en gepoetst is met een natte vod. En ook de ochtend erna is alles weer grijs, al lijkt het laagje toch wat dunner te worden. Dus voor ik begin te werken, herhaal ik de schoonmaakroutine nog maar een keer.

Drie dagen later vertrekken we naar de Ardennen om er de hele benedenverdieping leeg te halen en in plastic te wikkelen. Ook hier moeten er breekwerken uitgevoerd worden. Ik leg ook bescherming op de vloer van de eerste verdieping, want de houten planken hebben grote kieren en het stof vliegt er gewoon doorheen.

Wéér zijn we uren bezig en wanneer we uitgeput op de laatste twee stoelen zitten, kijken we elkaar aan en beginnen te lachen. Want we weten het allebei: als we hier volgende week terugkomen, begint het hele liedje opnieuw. Dan hangt ook hier alles vol stof. Dan gaan we opnieuw niezen, poetsen en stof zien neerdwarrelen alsof het nooit stopt. Het uiteindelijke resultaat wordt ongetwijfeld geweldig. Echt. En ik weet dat ik niet mag klagen. Maar extreme vuiligheid en chaos in twee huizen tegelijk is gewoon even… veel.

Nog meer columns lezen?

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!