Jolien was 33 weken zwanger en op reis in Spanje. En toen brak haar water…
Elk geboorteverhaal is bijzonder, maar soms is een bevalling wel éxtra spannend. Zoals bij Jolien, die haar kindje in niet-alledaagse omstandigheden ter wereld zag komen.
Nood aan rust
Jolien (36): “Toen ik 33 weken zwanger was, nu vier jaar geleden, wilden mijn vriend Jenno en ik er nog even tussenuit. Na een stressvolle periode hadden we nood aan wat rust. De gynaecoloog vond het prima, niets wees op een vroeggeboorte. Meer zelfs: omdat ik al een tijdje last had van pijnlijke harde buiken, raadde ze een vakantie zelfs aan.
We kregen een document met de toestemming om te reizen en trokken met de auto naar Torrevieja, een stad in het zuiden van Spanje. We genoten er met volle teugen: de zon, het luie leven en het lekkere eten deden me deugd. Ik had nog amper last van die harde buiken. Tot ik de voorlaatste avond opeens water verloor. Ik was compleet verrast, en lichtjes in paniek.
We trokken naar het lokale ziekenhuis, voor een korte controle, hoopte ik. Ik was 34 weken ver in mijn zwangerschap, ons zoontje was nog zo klein en ik was helemaal niet voorbereid op een geboorte in Spanje. Ik had geen kleertjes bij en geen autostoel om ons hummeltje te vervoeren.
We moesten pendelen tussen ons vakantiehuis en het ziekenhuis
In het ziekenhuis was iedereen ontzettend lief. Er werd een Engelstalige arts opgeroepen en ik kreeg meteen weeënremmers toegediend, in een poging om de bevalling nog wat uit te stellen. Maar de dokters waren wel meteen duidelijk: een rit naar België zat er niet meer in. Ons kindje zou in Spanje ter wereld komen. En er volgde meteen nog hard nieuws: omdat ons zoontje op dat moment nog maar 34 weken oud was, moesten we ons voorbereiden op mogelijke gezondheidsproblemen. Ik wist niet wat me overkwam.
Ondanks de weeënremmers ging het snel, Jules kwam dertien uur later ter wereld. De bevalling was heftig. Maar wat een magisch moment, toen ze hem op mijn borst legden. En hoewel hij met zijn 2,340 kilo nog piepklein was, zag hij er op het eerste gezicht wel heel gezond uit. Een prachtig jongetje!
“Onze mama’s vlogen over met een koffer vol baby-spulletjes. En mijn broer stuurde een autostoel op vanuit België”
Omdat hij nog zo klein was, moest hij wel in de couveuse. Daar had ik het moeilijk mee… Jules zag er zo fragiel uit met al die kabeltjes, en hij mocht niet bij mij op de kamer. Ik hoorde baby’s in de kamers rondom mij huilen, maar had mijn eigen zoon niet bij me. En toen ik na enkele dagen uit het ziekenhuis werd ontslagen, moest Jules nog blijven. We moesten pendelen tussen ons vakantiehuis en het ziekenhuis. Overdag bezochten we hem en gaf ik borstvoeding,’s nachts kreeg hij mijn gekolfde melk.
Tussendoor moest er ook nog veel geregeld worden. Zo moesten we op zoek naar een nieuwe vakantiewoning om langer in Spanje te kunnen blijven en moesten we naar de Belgische ambassade om Jules’ geboorte te registreren. Mensen vragen vaak of hij dan de Spaanse nationaliteit heeft, maar dat is niet het geval, hij kan die later nog aanvragen als hij dat zelf wil. Gelukkig hadden onze mama’s vrijwel meteen een vlucht naar Spanje genomen om ons bij te staan. Ze hadden een koffer vol babyspulletjes mee en waren de beste vroedvrouwen die ik me kon wensen. Mijn broer stuurde een autostoel op vanuit België. Hartverwarmend hoe iedereen te hulp schoot.
Na twee weken mocht Jules eindelijk naar huis. Maar we hebben daar in Spanje eerst nog de tijd genomen om hem beter te leren kennen. En dan was het zover: we vertrokken met de auto naar België. Dat duurde nog eens een week, omdat Jules niet te lang in de autostoel mocht zitten, namen we heel veel tussenstops. Intussen is Jules een flinke peuter van vier. En het reizen zit hem duidelijk in het bloed, want hij gaat maar wat graag met ons mee op vakantie!”
