Onze redactie las het boek van Veerle Hegge, vrouw van Bart De Wever: 5 fragmenten die ons raakten

Veerle Hegge, de vrouw van onze premier, geeft in haar boek ‘De stem van mijn stilte’ een inkijk in haar ziel. Ze schrijft open en eerlijk over haar strijd tegen anorexia en de demonen uit haar jeugd. Hoe eenzaam ze zich vaak heeft gevoeld, lees je in volgende fragmenten.

Over de stilte thuis

“Misschien is het juist te stellen dat het maatschappelijke taboe ook voor een groot stuk wortel heeft geschoten in mijn eigen gezin. Thuis zagen de kinderen en Bart natuurlijk dat ik afzag van die eetstoornis, maar rond het onderwerp werd toch in alle stilte gewalst. Een factor die daaraan bijdraagt, is dat het vaak sprokkelen is naar momenten van samen zijn met Bart. Vaak is hij pas rond middernacht thuis. Dat is niet per se een uitgesproken moment om het over de problemen of moeilijkheden van die dag te hebben. Je wilt liever iets ontspannends doen zoals een film of serie kijken.

Bart en ik zien elkaar gemiddeld minder dan een doorsneekoppel, vermoed ik, waardoor wij in de praktijk minder tijd vinden om echt met elkaar te praten. De realiteit is dat dat ook went. Het is altijd zo geweest en ik besef ergens dat, zolang Barts carrière aan dit tempo verdergaat, het ook altijd zo zal blijven.”

Over het seksueel misbruik

“Misschien is het moeilijk te vatten, maar het duurde jaren vooraleer ik kon toegeven aan mezelf dat het effectief seksueel misbruik was en dat ik dus een slachtoffer geweest was van iets dat alle menselijkheid en haar grenzen uitveegt. Die helderheid rond het slachtoffer-dadergegeven was een mokerslag voor mij. Alles waar ik jarenlang in bed over getobd had, mijn slaap uitstellend, was allemaal waar. Dat zet alle sluizen in jezelf open. De tol die je betaalt om die waarheid toe te kunnen laten, is verpletterend. Er is meer dan veertig jaar stilte aan voorafgegaan.”

Over hoe moeilijk eetmomenten blijven

“Op kerstavond maken we bewust de keuze om anderhalf uur later aan te komen op het feest waarop we zijn uitgenodigd. Zo hoef ik de aperitiefhapjes niet mee te eten. Aperitiefhapjes zijn voor mij moeilijk. Ze vallen niet binnen de vaste contouren van een hoofdmaaltijd of tussendoortje, zoals ik dat zes maanden lang in Tienen geoefend heb. Dat daagt mijn hoofd met een eetstoornis uit. En het geeft angst. Herstel is, denk ik, steeds voor jezelf je mogelijkheden afmeten ten opzichte van de moeilijkheden en uitdagingen die er zijn.

Ik ben nog maar net uit opname. Het heeft geen zin om ineens alles mee te doen als dat betekent dat ik daarna in symptomen herval. Herstel is maatwerk, waarin in het beste geval het gezonde stuk de regie neemt over belangrijke maaltijdmomenten. Dat is de hoop die ik met me meenam na mijn ontslag, alsof ik het naast alle spullen in mijn koffer een speciaal plekje gaf.”

Over het braken

“Ik voel een terughoudendheid om het uit te spreken, maar de laatste maanden voor ik werd opgenomen in Tienen, was ik als het ware een wereldkampioen in braken. Het is geen titel die ik als een medaille op mijn borst zou spelden. Het is niets om trots op te zijn, maar zelfs daar slaagt een eetstoornis erin je waarneming en gevoelens te kleuren. Het ongezonde deel, dat ik later de naam MaxiPoetin gaf, applaudisseerde. Dat maakt een eetstoornis ook zo ontzettend complex.

Na verloop van tijd hoefde ik niet veel moeite meer te doen om te braken. Alles hing ervan af wat ik at en hoe ik het at. De volgorde speelde bij mij bijvoorbeeld een grote rol, alsof elke maaltijd als het ineensteken van een Ikea-meubel was met behulp van een strakke handleiding. Geen stap mocht ik omdraaien of overslaan. Anders zou het niet het gewenste effect hebben.”

Over de hoop op een mooi en zorgelozer leven

“Maar er is hoop als je er je blik kunt en durft op te leggen. Je kunt herstellen van een eetstoornis. Dat bevestigen de statistieken. Vijfentwintig procent herstelt volledig van een eetstoornis, volgens een ouder onderzoek waarbij vooral gefocust werd op anorexia nervosa.

Maar tien procent haalt het inderdaad niet. Zo gevaarlijk en dodelijk is deze ziekte. Het kan als een onmogelijke opdracht aanvoelen op de donkerste momenten.
…

Hier staat het Pippi-Langkouskind in mij weer op: ik heb het nooit gedaan, dus ik denk dat ik het wel kan. De realiteit is dat ik het nu wel gedaan heb in Tienen en onder begeleiding. Misschien was het niet perfect. Misschien was het soms nog te veel in onderhandeling met de eetstoornis. Misschien heb ik gesukkeld en gevloekt op dat terugschakelen en vertragen. Misschien bleef mijn hoofd net iets te koppig. Dat ga ik allemaal niet ontkennen. Maar een opname was nodig en ik heb moed gehouden.”

Benieuwd naar het boek?

Veerle Hegge, ‘De stem van mijn stilte, wanneer een eetstoornis je leven verlamt’, Pelckmans, € 24,50

Meer lezen:

Maatschappij

Vrouw van Bart De Wever, Veerle Hegge, komt met boek over eetstoornis: ‘Ik ben er nog niet’