Annick
Over de mooiste onverwachte cadeautjes
“Deze lieve, onbekende vrouw nam een stukje van mijn hart met zich mee, helemaal tot in Australië”
Annick Ruyts werkte jarenlang voor VRT, nu schrijft ze vooral. Samen met Walter woont ze deels in hartje Brussel en in een Ardens dorpje. Ze heeft twee zonen en een plusdochter.
Dit jaar kreeg ik een van de mooiste kerstcadeaus al geruime tijd vóór Kerstmis. En het kwam uit erg onverwachte hoek, namelijk van een van jullie, lieve Libelle-lezeressen! Ik heb al vaak gemerkt dat jullie hard meeleven met de columnisten in Libelle.
Toen we brand hadden in ons Ardennenhuis kreeg ik veel lieve en bezorgde berichtjes. Nu ik schrijf over mijn jongens die ver weg wonen, lees ik dat jullie moederharten ook geraakt worden. Dat de Libelle-community een hechte groep is, begin ik steeds meer aan den lijve te ondervinden. En zo kreeg ik ook mijn onverwachte cadeau…
“De tranen sprongen in mijn ogen. Dat iemand die zo ver op reis ging en vast al een hele koffer vol had, aanbood om iets van mij mee te nemen voor mijn liefste Artie…”
De nakende geboorte van mijn kleinzoon in Australië was iets wat me heel erg bezighield. Ik schreef hier meermaals neer hoe ik dat goed zou proberen te doen en hoe de liefde op afstand ook wel zou komen. Toen Artie eindelijk geboren was, kreeg ik plots een berichtverzoek op Messenger. Iemand met wie ik niet bevriend was op Facebook wilde me dus iets sturen. En ik viel van mijn stoel toen ik het las.
“Wij vertrekken dinsdag naar Australië voor een kleine drie weken, en ergens in het midden zijn we in Melbourne. Als u graag heeft dat we iets bezorgen aan uw zoon, dan mag u ons altijd contacteren, zolang het maar in een valies gaat.” De tranen sprongen in mijn ogen. Dat iemand die zo ver op reis ging en vast al een hele koffer vol had, aanbood om iets van mij mee te nemen voor mijn liefste Artie… Ik kon het bijna niet geloven. Het was alsof de onzichtbare draad die me met Australië verbindt, even heel zichtbaar en tastbaar werd.
Ik stuurde meteen terug dat ik het een ontzettend lief gebaar vond en er maar al te graag op inging. Meteen vroeg ik Romeo en Claire of ze nog iets konden gebruiken, want dat er iemand uit België naar Australië kwam en een cadeautje wilde meebrengen, en hoe bijzonder ik dat vond. Aan hun reactie voelde ik dat ze het ook een geweldig idee vonden. Niet omwille van het cadeau op zich, maar wel omdat ze het fysiek in handen zouden krijgen.
“Ik kocht een piepklein rompertje en een doekje met een berenkop. De eigenares van de winkel vond het een geweldig verhaal en maakte er twee zo klein mogelijke pakjes van”
Toen ik het aan mijn moeder vertelde, wilde ze natuurlijk ook iets meegeven. En zo trok ik bijna huppelend naar de mooiste babywinkel van Brussel. Ik kocht een piepklein rompertje en een doekje met een berenkop, waar Artie mee kan slapen. De eigenares van de winkel vond het een geweldig verhaal en maakte er twee zo klein mogelijke pakjes van.
We hadden voor Artie al een kinderwagen cadeau gegeven lang voor hij geboren was, en die ging mee op de container van Amsterdam naar Melbourne. Maar dat dit kleine rompertje over een dikke week echt bij Artie zou zijn, vond ik een heerlijk idee. Ik schilderde nog snel een kaartje met een raket erop, want dat is wat ik soms zou willen hebben: een raket om ’s avonds even heen en weer te vliegen naar Australië.
“Zij vertrok op avontuur, en nam een stukje van mijn hart met zich mee, helemaal tot bij de kleine Artie aan de andere kant van de wereld. Even waren we geen vreemden, maar twee vrouwen die liefde doorgaven”
Britta, de wilde weldoenster, woonde in Kontich. Dus toen ik naar Antwerpen reed om mama te bezoeken, maakte ik een tussenstop. Ik parkeerde voor de deur van haar huis en belde aan. Toen ze opendeed, drukte ik de kleine pakjes in haar handen, en ik voelde me plots zo verbonden met iemand die ik nog nooit eerder had gezien. We zeiden niet veel, ik bedankte haar nog eens uitvoerig voor het ontzettend lieve gebaar.
Ik had voor haar een doosje chocolade in het zakje gestopt, en daar bedankte zij me dan weer voor. We lachten wat onwennig en ik vertrok weer.Deze lieve, onbekende vrouw leek haar gebaar heel normaal te vinden. Maar ik hoop dat ze weet hoeveel dit voor mij betekent. Zij vertrok op avontuur, en nam een stukje van mijn hart met zich mee, helemaal tot bij de kleine Artie aan de andere kant van de wereld. Even waren we geen vreemden voor elkaar, maar twee vrouwen die liefde doorgaven.
En zo was het dus al vroeg een beetje Kerstmis in mijn hart. Omdat ik een stukje liefde kon inpakken voor mijn kleinzoontje, dankzij deze onbekende vrouw. Het deed me denken aan wat psychiater Dirk De Wachter altijd zegt: “Het goede, dat zijn kleine soms bijna onmerkbare dingen die het geluk van de ander bevorderen.” En daar is Britta honderd procent in geslaagd.
Nog meer columns lezen?
Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!
