Mijn verhaal: Helena herleeft in haar nieuwe relatie, na twintig jaar huwelijk met een narcist

Na een huwelijk waarin Helena werd gekleineerd en gemanipuleerd, kwam Hans in haar leven. Ze was al zo lang ongelukkig en vond bij hem eindelijk de rust en liefde die ze zo lang miste.

Helena (48): “Alles komt altijd goed, daar geloof ik stellig in. Ook als alles ruw aanvoelt, en er geen enkel lichtpuntje lijkt te zijn. Want geloof me, die tijd heb ik gekend. Twintig jaar ben ik samen geweest met een narcist, een man die me kleineerde, manipuleerde, schoffeerde… Eigenlijk alles wat lelijk en slecht was.

Het bizarre is dat ik al vrij snel na onze ontmoeting voelde dat het niet goed zat. We waren samen op stap toen ik een ex tegenkwam. We hadden geknikt naar elkaar, meer niet. De rest van de avond werd ik ‘hoer’ genoemd. En daar stopte het niet, de jaren erna bleef hij me kleineren. Ik was lelijk, dik en lui, ik was naïef omdat ik geloofde dat mijn vrienden iets om me gaven, ik mocht me gelukkig prijzen dat een man zoals hij me wilde. Ik wéét hoe dat klinkt.

Honderden keren heb ik mezelf de vraag gesteld waarom ik niet veel sneller bij hem ben weggegaan. Ik denk dat ik aanvankelijk medelijden met hem voelde. Net als iedereen, is ook hij het product van zijn opvoeding, en hij heeft niet de warmste thuis gehad. Ik ben zelf ook streng opgevoed. Van bij de kleinste fout begonnen mijn ouders te schreeuwen en werd ik afgestraft. Ook dat speelde mee, ik had een heel laag zelfbeeld.

En de kinderen natuurlijk, ook voor hen ben ik gebleven. Ik wilde hen het leed van een scheiding besparen, al was het, achteraf gezien, een veel sterker signaal naar hen toe geweest om uit de relatie te stappen, om te tonen dat je zo’n gedrag niet hoeft te accepteren.

Overweldigende nieuwe liefde

Alles veranderde toen ik Hans leerde kennen. We ontmoetten elkaar tijdens een workshop in de bibliotheek en raakten aan de praat. Het voelde als thuiskomen, ik kan het niet anders beschrijven. De week nadien zagen we elkaar weer, en hij vroeg of hij het juist aanvoelde. Of het klopte dat hij bij mij dezelfde gevoelens ontwaarde die hij ook bij zichzelf voelde? Ik kon niet anders dan bevestigend knikken. Het was overweldigend om zo’n verliefdheid mee te maken.

Kort daarvoor had ik me nog zo wanhopig gevoeld dat ik in gedachten mijn overleden mémé had gesmeekt: ‘Laat me alstublieft eens voelen hoe het is om graag gezien te worden’. En plots was Hans daar. Nadat Hans en ik hadden uitgesproken wat we voelden, ging ik met een knoop in mijn buik naar huis, maar eigenlijk was het toen al duidelijk: ik moest weggaan. Ik was al zo lang ongelukkig, en het was alsof mijn gevoel voor Hans me dat laatste duwtje gaf dat ik nodig had.

Een week later lichtte ik mijn man in. Hij reageerde amper, hij geloofde wellicht niet dat ik het meende. Toen ik begon in te pakken, was hij plots wel lief en zei hij dat hij me graag zag. Maar het was te laat: ik vertrok. Hans en ik zijn niet meteen gaan samenwonen. Ik wilde eerst rust vinden in mijn hoofd. Het moeilijkste was niet de scheiding op zich – ik zag mijn ex-man al lang niet graag meer.

Het meest confronterend was dat plotse gevoel van kwetsbaarheid. Hoe vreemd het ook klinkt, in mijn huwelijk had ik me sterk gevoeld. Ik was op mezelf aangewezen geweest, ik had niets te verliezen. Was mijn ex bij me weggegaan? Ik was er alleen maar blij om geweest. Nu hing mijn geluk plots af van iemand anders, of toch grotendeels. Ik ontwikkelde al gauw een enorme verlatingsangst. ‘Dit is te mooi om waar te zijn’, dacht ik de hele tijd. ‘Dit gaat niet blijven duren, ik ga dit verliezen.’ Maar beetje bij beetje wist Hans me gerust te stellen. Hij liet me voelen dat hij me graag zag, hij gaf me complimentjes, hij zei dat ik het goed deed. Dat was zo nieuw voor mij.

Ik herinner me een moment toen we pas samenwoonden. We gingen in de tuin werken en net toen we naar buiten stapten, kreeg ik telefoon van een vriendin. We hadden heel wat bij te praten en toen Hans na een uur terug binnenkwam, hingen we nog aan de lijn. Ik voelde me verstijven, ik zette beverig de telefoon uit en begon me meteen te verontschuldigen. Ik verwachtte me aan een lading verwijten over hoe lui ik was en hoe ik van hem gebruik maakte om het werk te doen. Hij keek me alleen maar liefdevol aan. ‘Je bent bij mij nu’, zei hij. ‘Je hoeft je voor zulke dingen niet meer te verontschuldigen.’ Ik weet dat zoiets eigenlijk normaal is, maar voor mij was het een bijzonder moment. ‘Wauw,’ dacht ik, ‘zo kan het dus ook’.

Intussen zijn we vier jaar verder. Hans en ik zijn erg gelukkig samen. Het contact met mijn ex loopt stroef, maar godzijdank is het geen vechtscheiding geworden. Dat vind ik vooral belangrijk voor de kinderen, die nog steeds naar hun vader gaan, ook al zijn ze intussen meerderjarig. Het doet me deugd dat ze de scheiding goed hebben verwerkt.

‘Heb je geen spijt van al die verloren jaren?’, vroeg een vriendin me onlangs. Maar nee, dat heb ik niet. Ze hebben me gemaakt tot wie ik vandaag ben. Hetzelfde geldt voor Hans. Hadden we elkaar eerder ontmoet, dan hadden we misschien niet zo goed samen gepast. En het geluk dat ik vandaag voel, had ik niet willen missen. Zelfs niet als daar twintig ongelukkige jaren aan moesten voorafgaan.”

Meer openhartige verhalen?

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!