Groeten uit Zweden: “Het lijkt soms of iedereen hier zelf bloemen kweekt en zuurdesembrood bakt”

In een ander land opnieuw beginnen met je hele gezin: we dromen er misschien allemaal weleens van, maar Sara dééd het gewoon. Hier lees je haar column over het leven met kinderen zoals het is, in Zweden.

Wie is Sara? 45, getrouwd met Phil en mama van twee karaktervolle kids, Elias (17) en Stina (14). Ze ruilden hun Hasseltse stadswoning in voor het lagom leven in Småland, Zweden.

Plaatjes van eigen gekweekte bloemen

Ik geef het grif toe: ik hou van Instagram, misschien iets te veel om gezond te zijn. Ik maak mezelf wijs dat het eindeloos scrollen inspirerend werkt en dat ik er heel wat van opsteek dat nuttig kan zijn, voor mezelf én de rest van het gezin. Dit is gedeeltelijk waar, maar als ik eerlijk ben loop ik ook vaak in de val van het gevreesde algoritme, waardoor het lijkt alsof iedereen hier een inspirerend interieur heeft, het lekkerste zuurdesembrood bakt en zelf de mooiste bloemen kweekt.

Natuurlijk wil ik dat ook! Is dat verwonderlijk? En voor ik het goed besef, trommel ik dochter Stina op en stoppen we vol goede moed kleine zaadjes liefdevol in kweekpotjes, waarna de realiteit van het dagelijks leven de beeldige plaatjes van de sociale media inhaalt. Al gauw besef ik dat er weinig of geen plekjes in huis zijn waar deze zaadjes voldoende licht en warmte krijgen én uit de poten van onze twee nieuwsgierige katten blijven. Niet geheel Instagramwaardig werk ik dus de komende tijd tussen de opkomende bloemenzaadjes, met een bureaulamp die in de plaats van mijn werkplek de kweekpotjes verlicht. Dromen mag, toch?

Tot het volgende probleem zich aandient, dat komt ervan als je je impulsief laat verleiden door prachtige plaatjes. Misschien had ik er beter bij stilgestaan dat de meeste bloemen veel zon nodig hebben, en de prachtige bomen van het aangrenzende bos weleens roet in het eten kunnen gooien. En dan hebben we het nog niet gehad over de tijd die vaak ontbreekt. Job, gezin, katten, vakantiehuisje, weet je wel?

Back to reality

Alweer een illusie armer vraag ik me luidop af hoe het komt dat het ál die andere mensen die ik via de socials leerde kennen wél lukt. Op heldere momenten neemt het verstand het gelukkig over, ik ben namelijk niet naïef en weet best hoe slim de bedrijven achter de socials het aanpakken. Klik je een paar keer teveel op bloementuinen, dan lijkt het alsof iedereen ermee bezig is. Hetzelfde geldt voor het zelfgebakken brood en de inspirerende interieurs trouwens. Toen we ons vakantiehuisje net gekocht hadden en ik maandenlang enkel op zoek ging naar authentieke interieurideeën, leek het wel of alle Zweden in een Pippi Langkous-achtig decor woonden.

Maar dan wandel ik door het dorp. Op de overbuurvrouw na – die wél in een sprookjesachtig interieur woont én voldoende plukbloemen heeft staan om de hele buurt te bevoorraden – zie ik vooral gewone mensen zoals jij en dus ook ik, die genieten van een simpel tuintje en brood eten uit de supermarkt. Ik glimlach, zie de schoonheid in de eenvoud en denk aan de tijd die vrijkomt als je de lat wat minder hoog legt op heel wat gebieden. Het leven is te kort om altijd te streven naar dingen die anderen wél hebben en jij niet. Het hoeft niet perfect te zijn, wees blij met goed genoeg.

Dat besef ik, dat wéét ik. En dat probeer ik ook mee te geven aan die tieners van me. Want het feit dat ik, de veertig voorbij en heel wat levenservaring op de teller, me op mindere momenten laat meeslepen, geeft aan hoe moeilijk het moet zijn voor pubers die nog volop hun weg aan het zoeken zijn. Dat zij mogen groeien en bloeien, dat is véél belangrijker dan die sprietjes op mijn vensterbank.

Meer verhalen uit Zweden:

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!