In een ander land opnieuw beginnen met je hele gezin: we dromen er misschien allemaal weleens van, maar Sara dééd het gewoon. Hier lees je haar column over het leven met kinderen zoals het is, in Zweden.
Wie is Sara? 41, getrouwd met Phil en mama van twee karaktervolle kids, Elias (13) en Stina (10). Ze ruilden hun stadswoning in Hasselt in voor het lagom leven in Småland, Zweden.
Respectievelijk 14de en 19de, dat was de uitslag van Zweden en België op het Eurovisiesongfestival. Geen resultaten om over naar huis te schrijven en dus kroop ik licht teleurgesteld m’n bed in. Voor het eerst sinds jaren vond ik het erg moeilijk om een favoriet te kiezen en dus zwaaiden we vrolijk met de Zweedse en de Belgische vlag.
Zweden boven op het songfestival
Het is doorgaans niet moeilijk om enthousiast te worden over de Zweedse inzendingen. Traditioneel eindigen ze in de hoogste contreien en om de zoveel jaar nemen ze de trofee mee naar huis. De laatste keer in 2015. En dat het publiek lieveling Måns Zelmerlöw nog lang niet vergeten was, werd duidelijk toen hij tijdens de grote finale z’n nummer ‘Heroes’ op een rooftop in Rotterdam bracht.
Je zou supporteren voor Zweden gerust ‘de veilige optie’ kunnen noemen. Gezien veilig zowat mijn middle name is zou ik in normale omstandigheden onverdeeld ‘Heja Sverige’ geroepen hebben. Ware het niet dat België dit jaar koos voor de kwaliteit en ervaring van Hooverphonic, een band die ik in mijn jeugdjaren al zag optreden in het plaatselijk kunstencentrum, nog voor Geike de band vervoegde, en sindsdien kon rekenen op mijn sympathie.
Met een Belgisch en een Zweeds vlaggetje
We zaten dus klaar, zaterdagavond, met een Belgisch en een Zweeds vlaggetje en gingen voluit voor de nummers 4 en 25. Komaan Geike, en Heja Tusse! In tussentijd genietend van een Belgisch Kriekske en lonkend naar die heerlijke Zweedse gin. Die avond ging het niet enkel om de liedjeswedstrijd, maar werd me ook duidelijk dat we ons soms in niemandsland bevinden. Uiteraard voel je je verbonden met je geboorteland waar je opgegroeid bent en kinderen hebt gekregen. Aan de andere kant is Zweden zo’n makkelijk land om te omarmen en om mee te gaan in hun gevoel van trots om wie ze zijn.
Komaan Geike! Heja Tusse!
Mellogekte
Het is nu eenmaal een big deal hier, dat songfestival. De gekte slaat toe in februari bij de start van Melodifestivalen, de liedjeswedstrijd die bepaalt wie Zweden mag vertegenwoordigen op het songfestival. Totaal niet te vergelijken met de preselecties die ooit te zien waren op de openbare omroep in België. Zweden ademt Melodifestivalen of Mello, zoals ik vorig jaar al met jullie deelde. Wekenlang zit elke Zweed op zaterdagavond trouw aan z’n televisiescherm geplakt. Je kijkt maar beter mee, want op maandag is deze show het enige onderwerp tijdens de pauzes op school of op kantoor.
Tous ensemble!
Dat gevoel van nationale trots, daar heb ik het over. Het ‘tous ensemble’ dat in België naar boven komt als de Rode Duivels bezig zijn aan een straf tornooi is in Zweden veel meer aanwezig. Rij je door het platteland, dan staat er bijna standaard in iedere tuin een vlaggenmast met een lang, smal wapperend Zweeds vlagje. Op belangrijke dagen wordt het steevast vervangen door de grote vlag.
Dat er zaterdagavond twee vlaggen op ons tafeltje stonden, is de verdienste van Tusse, een jongen die ooit uit Kongo vluchtte en in Zweden het geluk vond, maar ook van Hooverphonic. Ook al behaalden ze beiden niet het resultaat waar ze op hoopten, ik ben trots!
Groetjes van een trotse Belgische in Zweden,
Sara
NOG MEER VERHALEN UIT ZWEDEN:
- Groeten uit Zweden: “Is het dan eindelijk tijd om die familiewagen vaarwel te zeggen?”
- Groeten uit Zweden: “Help, mijn zoon is 13”
- Groeten uit Zweden: “De Zweedse Ellinor leerde me poetsen met azijn, bicarbonaat en suikerklontjes”
Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief (onderaan de homepage) om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!