Karen
“In de VS is een ‘Karen’ blijkbaar een vrouw die constant klaagt. Maar de Amerikaan liet zich er niet door afschrikken”
Hoofdredactrice Karen is 49 en gelukkig getrouwd met Koen. Er is bij haar thuis altijd leven in de brouwerij, met haar drie kinderen Oliver, Noor en Anthony, én hond Goemmer.
Eindelijk naar Griekenland
Griekenland stond al járen op mijn verlanglijstje. Voor de zon, de zee, de tempels en die heerlijke Griekse keuken. Alleen, in de zomer leek het me daar veel te warm. Als ik denk aan 40 graden en dan zo’n tempels beklimmen in de volle zon met drie puffende tieners… nee bedankt.
We moesten en zouden Griekenland in de paas- of herfstvakantie kunnen doen. Maar bij die ‘tussendoorvakanties’ was er altijd wel iets. Het ene jaar was er de communie van Anthony. Dan weer een schoolreis van Noor. Of Koen die geen verlof kon nemen. En dus stelden we Griekenland telkens uit.
Ik wilde vooral tzatziki. En moussaka. Maar dan wel zélfgemaakt. Dus boekten we een kookworkshop op een Grieks eiland
Maar vorige week was het dan eindelijk toch zover: de paasvakantie was vrij, de koffers stonden klaar en we hadden een reisschema uitgedokterd waar voor iedereen wat in zat.
Koen en Noor wilden cultuur. Voor papa en dochter zochten we dus de mooiste Oud-Griekse plekjes uit om te bezoeken: Mycene, de Akropolis, het theater van Epidaurus. Onze jongste, Anthony, wilde ‘actie’. Voor hem planden we een dagje kanovaren langs de Griekse kust.
En ik? Ik wilde vooral tzatziki. En moussaka. Maar dan wel zélfgemaakt, met veel olijfolie en knoflook. Dus boekten we een kookworkshop op een Grieks eiland, niet ver van Athene, in de keuken van een vrouw die Katerina heette.
Ze was alles wat je van een Griekse vrouw verwacht: warm, gul, en af en toe, als het nodig was, een tikje streng. Extra handig voor ons was dat ze een Nederlandse man had, en dus Nederlands begreep. Als we even niet wisten hoe we die komkommer of ajuin moesten klaarmaken, antwoordde ze ons in haar eigen, zangerige Grieks-Nederlands.
Amerikaanse kok
We volgden de workshop samen met een groep Amerikanen die op zoek waren naar een gezonde, mediterrane levensstijl. Hun begeleider was een Amerikaanse chef, ‘pretty famous’ volgens hen in zijn land, met een witte schort en een even witte glimlach.
Ik stond naast hem en vroeg waar hij vandaan kwam. “Massachusetts”, zei hij. Waarop ik – tegen beter weten in – spontaan begon te zingen: “And the lights all went out in Massachusetts…” Ik probeerde de hoogte van de Bee Gees te halen, maar faalde spectaculair. Hij vond dat hilarisch en het ijs was gebroken.
Koen en Noor vonden het duidelijk wat verdacht: mama die staat te lachen met een onbekende man
Vanop een afstand zag ik Koen en Noor naar ons kijken. Ze vonden het duidelijk wat verdacht: mama die staat te lachen met een onbekende man. Noor kwam meteen in actie, zij zou die Amerikaan wel even op afstand houden.
“Do you know her name?” vroeg ze vriendelijk, maar met een ondeugende blik. “Her name is Karen. Yes, yes, she’s a real Karen.” Ik had al gehoord dat mijn voornaam in Amerika een hele reputatie heeft: een ‘Karen’ is blijkbaar een vrouw die constant klaagt.
Tot onzer aller verbazing liet die Amerikaan zich helemaal niet afschrikken. “Ah”, zei hij. “My mother’s name is also Karen. And I see them both as very lovely ladies.” Touché.
Koen en ik schoten in de lach bij het beteuterde gezicht van Noor. En ik was vooral blij dat ik straks het recept van die goddelijke tzatziki mee naar huis kon nemen.