“Door mijn reis naar haar geboorteplek voelt Maeve Binchy nu minder als een onbereikbaar idool”

Hoofdredactrice Karen is 50 en gelukkig getrouwd met Koen. Er is bij haar thuis altijd leven in de brouwerij, met haar drie kinderen Oliver, Noor en Anthony, én hond Goemmer.

Een boekenkast vol

Tijdens de zomermaanden werk ik eigenlijk heel graag. Alles gaat een beetje trager, er is tijd voor een extra koffie, een blik naar buiten of een praatje met een collega. Vorige week was Helga de ‘collega van dienst’. Zij vertelde over een concert waar ze naartoe ging van een wereldberoemde artiest die ze persoonlijk kende. Nu, Helga heeft in haar vroegere job met heel wat grote namen gewerkt. Over de sterren zelf zal ze nooit roddelen – discretie ten top. Wel zei ze iets wat bleef hangen: dat voor de meeste fans een ontmoeting met hun idool óf een droom was die nog groter werd, óf een enorme teleurstelling. Er zat zelden iets tussenin.

Meteen moest ik terugdenken aan mijn reis naar Ierland enkele maanden geleden, mijn idool, schrijfster Maeve Binchy achterna. Voor wie haar niet kent: Maeve is de grande dame van de Ierse roman, ondertussen al ettelijke jaren overleden. Ik koester ieder boek van haar in m’n boekenkast als waren het glimmende parels in een juwelenkist. Aanvankelijk begon het omdat ik de droom had om zelf ook zo te kunnen schrijven. Ik keek naar haar op zoals een jonge voetballer naar Ronaldo of Messi, of een jong meisje dat graag danst op K3 of Taylor Swift.

Maar er was meer: Maeves blik op het leven voelde herkenbaar. Ze schreef met warmte, relativering, en altijd een knipoog. Ik bewonderde haar kunst om mensen neer te zetten alsof ze hen gisteren op de markt had gezien. Na verloop van tijd wilde ik haar ook als mens kennen. Elk boek dat ze uitbracht, droeg ze op aan ‘Gordon’. Dat bleek haar man te zijn, ook een schrijver. Ik ging op zoek naar interviews waarin ze zelf vertelde over haar leven en werk. Vanaf dat moment voelde Maeve minder als een onbereikbaar idool, en meer als een pennenvriendin die ik nog niet had ontmoet.

Trots als een pauw

Dat gevoel werd alleen maar sterker door de reis naar haar geboorteplek. Zowat iedereen in Dalkey had wel iets te vertellen over haar. “Quite a character”, hoorde je op elke straathoek. Het beste vond ik het verhaal over haar trip naar China, waar ze ooit haar boeken ging promoten. Ze belandde in een restaurant waar niemand Engels sprak of begreep. Hoe moest ze nu bestellen? Ze keek links en rechts van haar, en probeerde met haar handen te praten. Ze wees naar het bord van haar buurman: “I’ll have what he’s having.” De ober fronste en overlegde met de manager. Na een vurige discussie kwam de ober terug, pakte het bord van de buurman, en zette het neer voor een verbaasde Maeve.

Ik hoor het haar zo vertellen. Dat denk ik althans, want ik heb haar dus nooit ontmoet. Het dichtste dat ik bij haar kwam, was de ontmoeting met haar vriendin Margaret in Finnegan’s pub. Ik bestelde een glas champagne, want dat deed Maeve daar ook altijd. Margaret keek me aan en zei: “You two would have got on really well.” Daar zat ik, zo trots als een pauw. Op slag een nog grotere fan.

Nog meer columns lezen?

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!