“In mijn dromen ben ik juf Karen en mag ik een klas vol kindjes leren lezen en schrijven. Wat kan er mooier zijn?”

Hoofdredactrice Karen is 50 en gelukkig getrouwd met Koen. Er is bij haar thuis altijd leven in de brouwerij, met haar drie kinderen Oliver, Noor en Anthony, én hond Goemmer.

Weer naar school

Deze week begint een nieuw schooljaar. Toen onze kinderen nog in de lagere school zaten, vond ik die eerste september altijd een feestdag. Kinderen die, nog een beetje verlegen, hun vriendjes terugzagen op de speelplaats. Ouders die haastig een foto namen aan de schoolpoort. En juffen en meesters die iedereen welkom heetten met een brede glimlach.

Nu is dat toch een tikje anders. Onze middelbareschoolstudent Anthony vertrekt alleen met de fiets en zijn ‘1 september-foto’ aan onze voordeur moet ik haast stiekem nemen. Hij wilde ook pas zondagavond aan zijn boeken-tas denken. Daarin zijn we erg verschillend. Mijn boekentas stond vaak al begin augustus klaar. Kaftpapier had ik al in juli gekocht. Ik vind het nu zelfs jammer dat hij geen boeken meer heeft om te kaften.

Tegenwoordig zijn het scheurblaadjes en een digitale leeromgeving. Het kaftritueel is verdwenen. Terwijl ik het nooit ‘een last’ vond: papier vouwen, de strijd met plakband, die witte etiketten waarop je netjes de naam en klas schreef. Misschien is er wel een juf aan mij verloren gegaan, net zoals mijn mama vroeger. Ik hou van ‘school’.

In mijn school-dromen ben ik dan juf Karen van het eerste leerjaar. Stel je voor: nu zo’n eerste klas vol kindjes die binnenstappen, met grote ogen vol verwachting. En jij mag hen leren lezen en schrijven. Wat kan er mooier zijn? Het abc dat je voorzichtig inoefent, losse tekentjes die voor de ogen van zesjarigen plots woorden worden, en later zinnen.

Oliver, Noor en Anthony leerden ‘hakken en plakken’ met ‘maan, roos, vis’. Ik vond onze oude schoolborden met wonderlijke tekeningen zo mogelijk nog mooier: ‘Een man met een aap. Rik heeft een pet op. De bijl van oom. Het is vier uur. Zus heeft een neus op.’ Zalig toch?

Zoveel begint in het leven met leren lezen en schrijven. In dat eerste leerjaar kreeg ik voor mijn communie van tante Jeanne mijn eerste échte leesboek: ‘Stijfkopje’. Ik las het eindeloos opnieuw. En in datzelfde jaar werd mijn broer geboren. Ik kende net genoeg woordjes om een eerste opstel over die nieuwe baby te schrijven. Taal voelde toen al als iets machtigs.

Natuurlijk zijn ook andere lessen en leerjaren me bijgebleven. Rekenen met de tafels. Turnen, met de geur van boenwas in de zaal en het zenuwachtige wachten tot je over de bok moest. Later ook de vakken Geschiedenis, Engels en Frans: het besef dat de wereld groter was dan je eigen stad. Dat er landen en tijden bestonden die je verbeelding ver te boven gingen.

Elke schooldag was een ontdekking. Ja, mensen klagen vaak over onderwijs. Over wat er beter kan, of over wat ontbreekt. Maar ik blijf erbij: we moeten onze leerkrachten eerder koesteren. Zij geven kinderen iets wat hen nooit meer kan worden afgenomen: lezen, schrijven, rekenen, begrijpen hoe de wereld in elkaar zit.

Wie kinderen leert lezen, geeft hen niet alleen letters en woorden. Je geeft hen vleugels en een sleutel om zelf hun eigen verhaal te schrijven.

Nog meer columns lezen?

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!