“ ‘Platvoeten’, zei de specialist tegen Anthony. Mijn zoon dacht dat zijn voetbalcarrière voorbij was”

Hoofdredactrice Karen is 50 en gelukkig getrouwd met Koen. Er is bij haar thuis altijd leven in de brouwerij, met haar drie kinderen Oliver, Noor en Anthony.

Pannenkoekjes

Afgelopen week kwam Anthony met veel pijn aan zijn voet terug van de voetbaltraining. Het drama was groot. Onze zoon kan zich geen erger scenario voorstellen dan: even niet meer voetballen. Terwijl ik zijn klaagzang aanhoorde, dacht ik meteen aan het pijnlijke, maar verder onschuldige kwaaltje ‘hielspoor’ – iets waar zijn grote broer Oliver al vaker last van had gehad. Maar de pijn bleef, ook na wat rusten, zalfjes en bedsokken. Koen ging daarom toch even met hem naar onze huisarts. Die stuurde hem op zijn beurt door naar een specialist.

De diagnose: platvoeten. Voeten die als pannenkoekjes op de grond liggen. Eerlijk gezegd was het me nooit eerder opgevallen, al zag ik het nu ook duidelijk. Anthony’s eerste bezorgdheid was niet wát het precies was, maar wederom, of hij nog wel goed zou kunnen voetballen. De angst dat zijn droomcarrière abrupt zou eindigen, was van zijn gezicht af te lezen. “Maak je geen zorgen”, zei de dokter. “Er zijn profvoetballers met platvoeten. Ik denk zelfs Lionel Messi.”

Dat werkte meteen. Anthony straalde. Als Messi hetzelfde aan z’n voeten had, kon het niet slecht zijn. Misschien zou hij er zelfs nog beter door voetballen. De volgende dag ging ik met hem op pad voor steunzolen. Na een drukke werkdag en een lange file had ik onze jongste zoon snel opgepikt bij ons thuis en raceten we net voor sluitingstijd een winkel binnen die je alleen vindt als je ernaar zoekt: vol compressiekousen, wandel-, zit- en sta-hulpmiddelen en schoenen die vooral stevig moeten zijn.

Steunzolen

Ik voelde me er een beetje een vreemde eend, maar was tegelijkertijd wel nieuwsgierig. De juffrouw achter de toonbank, die begrijpelijk zin had om naar huis te gaan, hield me echter bij de les en vroeg kordaat aan Anthony: “Mag ik je identiteitskaart, alstublieft?” Onze puber haalde zijn schouders op. Natuurlijk had hij die niet bij. “Relax, mama.” Hij belde snel naar zijn grote broer om een foto door te sturen met zijn rijksregisternummer. “Je voorschrift, alstublieft?” Ook dat was hij vergeten, volgende keer dan maar. “Naam van de specialist?” Wisten we allebei niet meer.

Op geen enkele vraag had ik al een juist antwoord kunnen geven. “Ik bel papa wel even”, zei Anthony droog, alsof dit de gewoonste zaak van de wereld was. Die was mee geweest, dus hij zou het zeker wel weten. Bingo. Daarna moest Anthony in een soort vorm stappen om de juiste afmetingen van zijn voeten te nemen. “Stap goed in het midden”, instrueerde de juffrouw. Anthony’s aandacht was echter al lang afgeleid door andere late bezoekers die net binnenkwamen. Dus zette hij zijn voet keurig… tegen de rand. Het paste maar net.

Geïrriteerd zei de juffrouw ons dat we binnen twee weken de steunzolen konden komen ophalen. Opgelucht weer buiten zuchtte Anthony: “Mama, misschien hebben we eerder geheugensteuntjes nodig dan voetsteuntjes.” Ik moest lachen. Want hij had gelijk. Mijn zoon staat dan wel met zijn voeten plat op de grond, maar zijn hoofd zit – net zoals dat van mij – meestal in de wolken.

Nog meer columns lezen?

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!