“Er zijn zoveel ‘moetjes’ met kerst: versieren, koekjes bakken, shoppen. Dit jaar doen we wat we écht willen”

Hoofdredactrice Karen is 50 en gelukkig getrouwd met Koen. Er is bij haar thuis altijd leven in de brouwerij, met haar drie kinderen Oliver, Noor en Anthony.

Het begint met iets kleins

Het begon, zoals dat soort plannen altijd beginnen, met iets kleins. Noor en ik zaten in de zetel: zij half onder een fleecedekentje, ik met een mok thee die al lang niet meer warm was. Op tv liep zo’n zalige kerstfilm waarin iedereen in één week tijd de liefde vindt, een ruzie bijlegt, de familie uit een crisis redt en tussendoor nog een koekjeszaak opent met perfect gouden licht door de ramen. Uiteraard eindigend met een kus onder de maretak en dwarrelende sneeuwvlokjes. Niet ‘het echte leven’, maar ach, doet dat ertoe?

Toen we het vervolgens over de komende kerstvakantie hadden, zei Noor spontaan: “Wat als we nu eens alles doen zoals in de kerstfilms?” Eigenlijk moest ik antwoorden met een lachje en een “jaja”, maar ik had er meteen zelf plezier in. In mijn hoofd verscheen als vanzelf een lijstje, alsof het met een magneet op de koelkast werd geplakt. We moesten het huis versieren.

Niet gewoon een boom en klaar, maar méér: een guirlande aan de trap, kerstrozen in alle bloembakken en – uiteraard – de raamstickers van Libelle op het venster. Ook het aansteken van de lichtjes in de kerstboom zou plechtiger dan andere jaren gebeuren, niet snel-snel ‘tussen de soep en de patatten’, maar met een ceremonie. Lichten uit. Even stil. Aftellen. En dan… wow! Iedere avond werd filmavond, besloten we. Met matching pyjama’s, die moesten we nog zoeken.

Scheef huisje

Minstens één avond gingen we met foute truien aan spelletjes spelen: hints, bingo of kerstkaraoke. Iets waarbij we onnozel konden doen en veel zouden lachen. Uiteraard moesten we ook koekjes bakken en versieren. Kerstmannetjes, sterren, rendieren. Ik zag het al voor me: confetti-sprinkles overal, gekleurd glazuur op vingers, bloem op onze neuzen. Misschien waagden we ons wel aan een speculaashuisje. Zo eentje dat op foto’s een droom is, maar in het echt bij ons scheef zou zakken.

En ja: de kerstplaylist zou overuren draaien. ‘Jingle Bells’, ‘Last Christmas’ en ‘Stille Nacht’. We zouden kerstballen versieren en lichtjes gaan bewonderen in de stad. Stel je voor, misschien sneeuwde het wel. Koen, die vanuit de keuken had meegeluisterd, zei droog: “De knappe man hebben jullie in ieder geval al.” Dat konden Noor en ik afvinken.

Maar terwijl ik de plannen hardop opsomde, hoorde ik het woord ‘moeten’ zich herhalen. We moeten versieren. We moeten bakken. We moeten foute truien aan. “Ho,” zei ik tegen Noor, “we gaan vooral de dingen doen die we graag willen. Niet te veel ‘moetjes’.” Op dat moment zag ik een bericht van mama op m’n telefoon. Tante Jenny had haar heup gebroken en zou nog diezelfde avond geopereerd worden.

Gek genoeg dacht ik: aha. Dáár is het dan. Net zo’n moment uit een kerstfilm, wanneer het leven de juiste dingen probeert scherp te stellen. Noor keek me aan met haar ernstige blik. “Mama,” zei ze, “tante Jenny moeten we zeker een bezoekje gaan brengen, hè.” Toen Noor ‘moeten’ zei, wist ik in dit geval zeker dat ze ‘willen’ bedoelde.

Nog meer columns lezen?

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!