“Op Facebook zie ik kleine Kwinten met vlieger en pet. Eén beeld en ik sta weer in de wijngaard”

Koen Strobbe keerde na twintig jaar in het zuiden van Frankrijk met zijn vrouw Ilse en zoon Kwinten terug naar ons land.

Sociale media lijken wel de dagboeken van deze tijd. Eén klik op een facebookherinnering, en ik sta weer midden in het voorjaar van twaalf jaar geleden. Daar verscheen hij ineens op mijn scherm: een foto van een staalblauwe lucht met daarin een kleurrijke vlieger in de vorm van Buzz Lightyear, het figuurtje uit de animatiefilm ‘Toy Story’.

Op de voorgrond de kleine gestalte van zoontje Kwinten, toen nog acht jaar oud, met een petje op zijn hoofd en de blik omhoog gericht. Ik had eronder geschreven: ‘Daag blauwe lucht, daag vlieger, daag zoontje met de pet!’ Eén beeld, en plots stond ik weer met mijn voeten in die stenige wijngaardgrond van ons Franse leven.

Twaalf jaar geleden. Het voelt als gisteren en tegelijk als een eeuwigheid geleden. Het was zo’n zeldzaam rustig moment. De wijnranken stonden in bloei en ons B&B-seizoen was nog nét niet begonnen. Het klinkt allemaal idyllisch – en dat was het ook – maar geloof me, er werd daar gewerkt.

Wie denkt dat wijn vanzelf in de fles belandt, heeft duidelijk nog nooit druiven geplukt bij dertig graden in de schaduw. En dan waren er ook nog de gasten die we zoveel mogelijk wilden vertroetelen. Maar het leven was overzichtelijk: zorgen voor de wijngaard, zorgen voor de mensen, en als alles gedaan was, zorgde de wijn voor ons.

Vol verwondering en verwachting

Kwinten liep ertussendoor, zorgeloos zoals enkel een kind dat kan zijn. Zijn wereld bestond uit vliegers, ijsjes en zijn boomhut om in te klimmen. Op de foto zie je hem van achteren, maar ik weet nog precies welke blik hij had toen hij die vlieger losliet: een en al verwondering en verwachting. Hij had geen idee dat er een wereld bestond met inflatie, energiecrisissen of geopolitieke spanningen.

En eerlijk gezegd: wij ook niet echt. We leefden in een bubbel van blauwe luchten en goed gezelschap. De wereld was stil, of wij luisterden niet goed. Nu weet ik dat dát gouden jaren waren en dat we dat toen onvoldoende beseften. Zoals zo vaak in het leven zie je de helderheid van een moment pas wanneer je er met enige afstand naar kijkt.

Toen dachten we aan alles wat beter kon: die wijnkelder die moest worden opgefrist, het zwembadterras dat nog niet helemaal af was, het weer dat de gezondheid van onze druiven bedreigde. We waren bezig met het leven, niet met het beseffen ervan. En zo vliegt de tijd, op een manier die alleen ouders echt begrijpen.

Vandaag is Kwinten twintig, en plots weet hij exact in welke verhuisdoos die oude vlieger van Buzz ligt. Een gelijkaardige pet, zegt hij, heeft hij ook nog ergens. De lucht mag dan misschien grijzer zijn geworden, zijn enthousiasme is dat niet. Jolig stelt hij voor om dit weekend die oude foto opnieuw te maken. Zelfde vlieger, ‘zelfde’ pet, nieuwe plek – én de jongen op de foto die natuurlijk veranderd is. Groter, breder, met plannen in zijn hoofd waar wij als ouders nog amper vat op hebben. Maar hij wil het doen, dat is genoeg.

Met de blik naar boven

Ik vind zijn voorstel ontroerend. Niet alleen omwille van de herinnering, maar ook omdat er in dat kleine gebaar iets hoopgevends schuilt. Alsof we even terug in de tijd mogen springen, om te kijken wat er gebleven is van wie we toen waren. Misschien helpt dat ook om zachter naar de wereld van vandaag te kijken.

Want laten we eerlijk zijn: het is niet evident geworden om optimistisch te blijven. Mensen zijn plots onzeker over hun financiële toekomst, de kranten staan vol conflicten, de samenleving lijkt in ademnood. En toch… ergens zweeft daar nog een vlieger, hoog in de lucht. Kinderlijk, speels, koppig. Misschien moeten we allemaal wat vaker naar boven kijken.

Die Facebookherinnering is geen toeval. Ze is een uitnodiging om stil te staan, bij het verleden, het nu, en bij de dingen die blijven. Zoals liefde. Zoals herinneringen. Zoals een vader die, met een vleugje weemoed beseft dat zijn zoon hem stilaan voorbij groeit, maar toch nog even naast hem wil staan. Pet op, blik omhoog, vlieger in de hand. Misschien zal dat ons helpen om ook de complexiteit van vandaag even te vergeten. En wie weet wordt dit dan weer zo’n moment waar we over twaalf jaar met een warme glimlach op terugkijken.

Nog meer columns lezen?