We zijn laat dit jaar met onze kerstboom. Dat komt deels omdat we op Kwinten willen wachten. Ilse zet de boom altijd graag samen met zonemans op. Maar het komt ook doordat de twijfel een dag of tien geleden weer volop toesloeg.
De twijfel die elk jaar terugkeert in december: zouden we dit keer niet toch een échte boom halen? Je weet ondertussen wel dat bij ons thuis om ecologische redenen de plastic boom regeert. Maar toch is er elk jaar dat ogenblik van twijfel: zouden we dit jaar niet toch…?
Misschien willen we weer eens de geur, het echte gevoel, de naalden op de grond. En in de tuinberging staat de kunstboom ondertussen als een trouwe soldaat geduldig te wachten tot we weer bij ons verstand komen.
Maar op zaterdagochtend krijg ik Ilse zover (of was het omgekeerd?) dat we naar het tuincentrum rijden. Niet eens met veel overtuiging, meer uit nieuwsgierigheid. Maar we zijn veel te laat. Daar staan ze: de restanten van wat ooit een indrukwekkend kerstbos moet zijn geweest. Een paar magere dennetjes, kromgegroeid, met takken die moedeloos afhangen.
Er hangt een geur van vochtige aarde en hars, maar die maakt de aanblik niet heroïscher. Je zou ze bijna adopteren uit medelijden, zoals mensen dat doen met katten die niemand meer wil.
Mensen met een plastic kerstboom missen de geur van kerst. Maar daar heeft de man van het tuincentrum een oplossing voor
De man van het tuincentrum glimlacht begripvol. “Te laat, hè”, zegt hij. En hij hoeft er geen vraagteken achter te zetten. We knikken. Hij zegt dat het elk jaar hetzelfde is. De mensen die te lang twijfelen, komen altijd als de beste bomen allang weg zijn.
We raken aan de praat. Over kerstbomen, over overtuiging, over geweten. Ik zeg dat we al jaren die plastic boom gebruiken, uit respect voor de levende exemplaren. Dat het, hoe je het ook draait, rationeel gezien beter is voor het milieu. En dat het ook wel iets heeft, dat praktische. Geen naalden, geen sleuren, geen gehannes na Nieuwjaar.
De man knikt, en zegt dat hij dat veel hoort. Mensen willen het juiste doen, maar ze missen het gevoel. Of de geur van kerst. En dan begint hij geheimzinnig te glimlachen en fluistert dat ze daar ondertussen iets op gevonden hebben.
Binnen, tussen de glitter, de ballen en de plastic hulstkransen, staat een rek met spuitbussen. Pine forest, Fresh winter woods, Alpine dream. Eén druk en het hele huis ruikt alsof je net uit een berghut komt. Groot succes, zegt hij, voor mensen die doen alsof.
De geur van bos
’s Avonds staan we dus weer gewoon in de woonkamer en halen de oude kunstboom uit zijn doos. Kwinten klikt de takken in elkaar alsof hij nooit iets anders heeft gedaan. Ilse haalt de doos met versiering boven, ik probeer het snoer met lampjes te ontwarren.
Er is muziek op de achtergrond, wat halflauw geworden glühwein op tafel. En ergens halverwege denk ik: eigenlijk maakt het niet uit. De boom ziet er uiteindelijk best goed uit. Zeker van op een meter afstand.
En dan haal ik, een tikje schaapachtig, die spuitbus boven. Een wolkje geur, even schrikken, en dan vult de kamer zich met iets wat verdacht veel lijkt op écht. Er hangt een geur van bos, kou en dennenhars, en als ik mijn ogen dichtdoe, kan ik me perfect inbeelden dat we een echte boom in huis hebben gehaald.
Met kerst mogen we onszelf toestaan even in sprookjes te geloven
We lachen en maken grapjes over onszelf en onze ‘plastieken kerstvibe’. Over hoe ver de mens wil gaan om zichzelf iets wijs te maken. Over hoe zelfs illusies vandaag de dag simpelweg in een spuitbus verkrijgbaar zijn.
Maar kijk: de woonkamer geurt lekker naar kerst, en het huis voelt warm. En Kwinten zegt dat onze boom er beter uitziet dan ooit. Dus zijn we tevreden. Misschien is dat ook wel wat kerst echt betekent: dat we onszelf mogen toestaan om even in sprookjes te geloven.
Alsof alles klopt en we midden in een dennenbos wonen. Zonder erbij te denken dat geur en gevoel gewoon te koop zijn in een rek bij de kassa. En ik vind dat zelfs helemaal niet erg. Want tussen de lampjes, de warmte en de geur van namaakbos is de boom voor ons zo goed als echt.
En dát, met de ogen dicht geloven dat wat je graag wilt ook waar is, past helemaal in de wonderlijke sfeer van Kerstmis, toch?
Lees meer van Koen Strobbe:
Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes.
