“Op dag twee heb ik de tuinberging al herschikt, mappen op mijn laptop gestructureerd en een map voor onze vakantie gemaakt”

Koen Strobbe keerde na twintig jaar in het zuiden van Frankrijk met zijn vrouw Ilse en zoon Kwinten terug naar ons land.

Ilse en ik nemen een paar dagen vrij om gewoon eens eventjes thuis te zijn. Een paar dagen die eigenlijk nergens toe dienen, en net daarom zo gezond zijn. Geen werk, geen verplichtingen, geen deadlines. Gewoon… rust.

Dat is het plan, tenminste, en op papier ziet het er goed uit. Niets te doen, geen mails te beantwoorden, alleen maar dolce far niente. De zon schijnt, de tuinstoelen staan gereed, en ik heb een boek klaargelegd dat al maanden wacht om gelezen te worden. Ideale omstandigheden, zou je zeggen.

En toch sta ik om kwart over acht met een schroevendraaier in mijn hand. Niet omdat er iets stuk is, maar omdat het stil is. Té stil. Om negen uur blinkt de auto. Om elf uur heb ik een nieuw systeem bedacht om de tuinslang efficiënter op te rollen.

Ilse, die met koffie en een boek op haar vaste plekje op het terras zit, kijkt op. Zonder woorden maakt ze duidelijk dat ik iets fundamenteels verkeerd begrijp. Zij leest drie pagina’s, legt haar boek eventjes neer, sluit haar ogen en beweegt een halfuur niet. Ze zegt dat ze gewoon ‘aan het zijn’ is. Ik merk dat ze het meent.

Ik ben helaas slecht in nietsdoen. Rust voelt bij mij zelden als rust. Maar ik ben nog mild, vergeleken met sommige van mijn vrienden. Marc bijvoorbeeld, een jeugdvriend met een aangeboren weerstand tegen passiviteit. Hij krijgt al stress van een niet-ingevuld weekend. En als hij eens in een strandstoel ligt, beginnen zijn hersenen direct lijstjes te maken: dakgoot herstellen, brandverzekering herbekijken, auto naar de garage brengen. Hij noemt het ‘ontspanning door activiteit’, maar zijn vrouw Lydia noemt het gewoon onrust.

En dan is er Joris, zelfstandige in hart en nieren, die vakantie ziet als een theoretisch concept. Hij zegt dat zijn werk hem energie geeft, en dat het geen zin heeft om weg te gaan als zijn hoofd toch niet mee op reis wil. Gelukkig houdt zijn vrouw het vol om hem nu en dan naar een andere omgeving te dwingen.

Wat zou dat toch zijn? Het lijkt wel een soort ingebouwd systeem, dat rust automatisch omzet in een taak. Zodra het stil wordt, gaat ergens een lampje knipperen. Ik herinner me nog zomers in Zuid-Frankrijk, toen Ilse en ik het wijndomein en de B&B runden. De stilte daar was niet zomaar stilte, het was een bijna volmaakte deken van rust, waar alleen de krekels af en toe een solootje speelden. In die eindeloze middagen, wanneer zelfs de wind stilviel, voelde ik mezelf ook steevast onrustig worden. Er móést toch iets gebeuren? Een tafel herschikken? Een vat controleren? Etiketten nakijken?

dd

Nu, bijna vier jaar later, probeer ik dus nog eens opnieuw om helemaal niets te doen. Zonder plannen en met alleen zon, tijd, stilte. Maar op dag twee heb ik de rekken in de tuinberging al herschikt, een poging ondernomen om oude mappen op mijn laptop te structureren en een roadmap voor onze aankomende vakantie gemaakt.

Intussen zit Ilse gelukzalig te lezen in de zon. Boek half uit, gezicht in het licht, glimlach om niks. Ze ziet eruit alsof ze één is met de zomer. Alsof dit ene moment hier op ons terras thuis dé meest volmaakte beleving van heel die zomer is. Het enige ‘planmatige’ dat ze vandaag al gedaan heeft, is een terrasje boeken voor vanavond bij onze favoriete pizzeria.

Frank, een andere vriend, vroeg zich onlangs af of het een fundamenteel verschil is tussen mannen en vrouwen. Of vrouwen, wanneer ze stilte horen, beter zijn in rust herkennen. Daar mooier, kalmer, krachtiger van worden. En aanvoelen wanneer je rust en stilte maar beter even omarmt. Terwijl mannen misschien sneller denken dat er ergens iets niet klopt en de leegte proberen te vullen met een bezigheid. Een plan. Iets met een boormachine of een schroevendraaier.

Maar we bedoelen het goed. We zijn geen slechte mensen. Alleen maar mannen. En dus lossen we de stilte op, tot ze weg is. En zij ons aankijkt alsof we iets fundamenteels maar niet leren snappen.

Nog meer columns?

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes