“De dame achter hem spreekt op zo’n kille toon dat zelfs de diepvriespizza’s in mijn karretje ervan gaan rillen”

Koen Strobbe keerde na twintig jaar in het zuiden van Frankrijk met zijn vrouw Ilse en zoon Kwinten terug naar ons land.

Ik sta aan de kassa van de supermarkt. In de rij naast mij zie ik een bejaarde man met een rollator. Hij is meer een mannetje, met dunne beentjes, dunne armpjes en een veel te grote jas en broek. Ik schat hem makkelijk eind de tachtig. Hij houdt zich met één hand vast aan het stuur, met de andere aan een inkooptas die tot de rand gevuld is met wortelen, yoghurt en iets wat eruitziet als een halve bakkerij.

Naast of achter hem (zoals we allemaal weten, is daar weleens discussie over in de supermarkt) staat een jonge vrouw, een jaar of dertig, strak in de jas, telefoon in de hand. Er lijkt twijfel over wie er eerst was. De oude man knikt galant met zijn hoofd. Hij wil de dame voorlaten. Dat vind ik mooi, een heer van de oude stempel. Er volgt het klassieke dansje van beleefdheid: ‘Gaat u maar’ – ‘nee, gaat ú maar’ – ‘nee, ik heb tijd genoeg’.

Maar dan, geheel onverwacht, zegt de dame op een toon die zelfs de diepvriespizza’s in mijn caddy doet rillen, dat ze helemaal geen zin heeft om hier ruzie over te maken. Iedereen rondom ons wordt stil. Zelfs de kassa-piep lijkt even te haperen. Maar de oude man haalt gewoon lachend zijn schouders op en begint zijn boodschappen uit te laden. De jonge vrouw schuift achter hem aan, nog steeds onder stoom. Ik denk: we hebben allemaal weleens zo’n dag. Het verkeerde been, de verkeerde sok, en voor je het weet, ook de verkeerde toon.

Goedgezindtips

Op weg naar huis zorgt de autoradio voor een dit-geloof-je-nooit-moment: de gastvrouw en haar studiogast, een of andere psycholoog, hebben het over ‘de tien beste tips om goedgezind te worden, te zijn of te blijven’. De presentatrice klinkt alsof ze net een halve liter zonlicht heeft gedronken. Ze tovert een glimlach van m’n ene oor tot mijn andere op mijn gezicht, en ik ga meteen helemaal op in het programma.

De eerste tip gaat over ‘iets vriendelijks doen voor een ander’. Dat kan ik. Daarnet nog gezien. Misschien laat ik volgende keer ook iemand voorgaan aan de kassa. Het zou al zwaar moeten tegenzitten dat de reactie van daarnet zich herhaalt. Tip twee: ‘beweeg’. Volgens de radio mag dat ook gewoon een dansje in de keuken zijn. Perfect. Ik heb altijd al eens willen weten of je op het geluid van de koffiemachine kunt salsadansen. Tip drie: ‘begin je dag met een groot glas water’. Daar zijn ze me even kwijt. Wat heeft water met goedgezind zijn te maken? Maar oké, toevallig drink ik sowieso elke dag na het opstaan een glas water.

Tip vier: ‘lach om iets kleins’. Dat lukt me meteen, want ik zie in de autospiegel hoe mijn haar alle kanten opsteekt en heb al binnenpret voor wanneer Ilse me straks ziet thuiskomen en waarschijnlijk meteen gaat roepen: ‘Ben je zó naar de winkel geweest?’ Tip vijf: ‘plan een klein doel voor je dag’. Ik besluit dat mijn doel wordt om bij het avondeten eens geen tweede portie te nemen. Of hoogstens een héél kleine tweede portie. Een soort eerste portie, maar dan in herhaling.

De rest van de tips glijdt langs me heen, maar het gevoel blijft hangen: goedgezind zijn bestaat blijkbaar soms gewoon uit een reeks kleine, bijna belachelijk eenvoudige keuzes. Je hoeft er geen cursus voor te volgen, geen yogamat uit te rollen en geen app te downloaden die je eraan herinnert dat je gelukkig moet zijn.

Thuis leg ik de boodschappen op het aanrecht. Tijdens het uitladen van de zakken zie ik dat er weer eens een aardig deel van het lijstje ontbreekt. Ilse kijkt me een beetje schuins aan, maar zegt er niets over, en ook niet over mijn ongekamde haar. Ik vertel haar over de man met de rollator, de dame en de radio.

Ze glimlacht en zegt dat iedereen zo’n lijstje met tips boven het bed zou moeten hangen. Dat lijkt me geen slecht idee, maar misschien is het nog beter om geen lijstje te maken, want lijstjes vervelen op den duur. Maar gewoon elke dag bij het wakker worden, vóór je uit bed stapt, je eigen goedgezindheidstip-voor-vandaag te verzinnen. Ik begin er alvast meteen morgen mee. Dan stap ik vanzelf uit bed met het juiste been. En voor alle zekerheid ook met het andere, dan kan er niks misgaan.

Meer van onze columnisten lezen?

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!