“Walter en ik hebben een zeer gelukkig huwelijk, maar in mei steekt er altijd een crisis op. Door ons gazon”

Annick Ruyts werkte jarenlang voor VRT, nu schrijft ze vooral. Samen met Walter woont ze deels in hartje Brussel en in een Ardens dorpje. Ze heeft twee zonen en een plusdochter.

We zijn al een flink eind in juni en ik ben blij dat mijn – voor het overige zeer gelukkige huwelijk – mei weer heeft overleefd. Vergis je niet: Walter en ik zijn soulmates. We zijn oprecht gelukkig met elkaar. Maar in mei dreigt er sinds een paar jaar altijd even een grote barst te komen in al dat huwelijksgeluk.

Die barst keert jaarlijks terug sinds we een huis met een tuin hebben in de Ardennen, en de oorzaak zijn… madeliefjes. Ondanks onze gelijklopende smaak op het vlak van wonen, muziek en kledij, verschillen mijn man en ik totaal van mening over hoe een tuin er moet uitzien.

Ik ben helemaal voor een wilde tuin, permacultuur en veel planten door elkaar, liefst eetbaar maar zeker niet mooi geordend. Walter houdt van bloemen, plaats tussen de verschillende planten en orde.

Intussen hebben we wel een consensus gevonden. Ik ben afgestapt van mijn permacultuur-idee. Walter werkt meer in de tuin dan ik, dus als hij dat idee niet genegen is, heeft het geen zin. Ik laat hem dus zijn bloemen planten, ontferm mij over een flinke kruidentuin en we brengen variatie aan door op zoek te gaan naar struiken en planten die we allebei graag zien.

Ik toon hem soms foto’s van wat ik mooi vind en hij kan het allemaal doen bloeien. Tot zover is alles peis en vree. Maar waar we keihard van mening over blijven verschillen – hier komt de huwelijksbedreiging – is ons stukje gazon.

Maai Mei Niet

Ik ben een grote fan van de Maai Mei Niet-campagne. Die heeft als doel zo veel mogelijk gazon ongemaaid te laten, waardoor heel wat planten in het gras de kans krijgen om te bloeien. En zo creëren wij een feestmaaltijd voor bijen, vlinders en hommels. Die insecten lokken op hun beurt nog meer vogels.

Bovendien is langer gras beter bestand tegen de droogte en hitte. En wat ik het allerleukst vind: ons grasveldje staat vol prachtige madeliefjes. Maar dat is allemaal niet aan mijn man besteed. Die vindt het idee om een hele maand zijn gras niet af te rijden verschrikkelijk.

Terwijl ik ervan geniet om met mijn blote voeten door ons hoge gras te struinen, staat hij op het terras zuchtend toe te kijken en te mopperen over hoe vreselijk het gaat zijn om dat veel te lange gras af te rijden. Ik weet niet wat het is, maar mannen hebben iets met maaien. Lang gras wekt volgens mij iets op in hun oerbrein waardoor ze maar één ding willen: maaien, maaien, maaien.

Vandaag moet Walter in Brussel zijn en ben ik een dag alleen in ons Ardennenhuis. Gisteren wilde hij dus nog snel het gras afdoen, maar ik heb hem toch kunnen overhalen om nog even te wachten.

De zon schijnt en de vogels fluiten om het hardst. Ik installeer me in een makkelijke stoel, half in de schaduw van de houtopslagplaats. Terwijl ik een tekst aan het corrigeren ben, kijk ik af en toe op en zie ik een zee van madeliefjes die zich van aan mijn voeten uitstrekt over ons gras.

Hier en daar steekt er nog een gele paardenbloem z’n kopje op, sommige zijn al veranderd in een prachtige ronde pluizenbol. Ons perenboompje ritselt in de wind en er zoemen bijen. Ik waan me echt in het paradijs.

Ik weet dat ik morgen, wanneer Walter terug is, opnieuw zal moeten pleiten om nog even te wachten om naar het schuurtje van onze buren te trekken, de stokoude grasmachine boven te halen en ons gazonnetje bros te rijden.

Hij geniet daar ook echt van. De machine stokt om de twee minuten en de bak die het gras vergaart, valt er de hele tijd af. Ze maakt ook een hels kabaal, maar dat lijkt die frisse tuinman van mij allemaal niet te deren.

Bloem na bloem wordt onthoofd, bijeengeharkt en in de groenzak voor het containerpark gekapt. Rechte stroken kort gras is alles wat er overblijft van mijn vrolijke bloemenweitje. “Toch veel properder, hé!” zal de madeliefjesmoordenaar enthousiast roepen.

Deze keer zal ik het zijn die op het terras zuchtend staat toe te kijken en te mopperen over hoe vreselijk het is dat hij die natuurlijke rijkdom zomaar kapot maait. Terwijl ik hier met de bloemen tussen mijn tenen zit, beslis ik dat ik het niet zal laten gebeuren. Dat ik ga vechten voor mijn madelieven. Desnoods eis ik de helft van het gazon op.

Nog meer columns lezen?

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!