Mijn verhaal: Ria’s zoon werd priester

Ria’s zoon koos voor een minder voor de hand liggend beroep: hij werd priester. Ze is apetrots op haar zoon, maar maakt zich soms ook wel zorgen.

Ria (65): “Herbert voelde zich altijd al goed in een kerk. Dat heeft hij niet van mij opgepikt, ik heb hem zeker niet streng katholiek opgevoed. Ongelovig zou ik mezelf niet noemen, maar ik heb altijd veel vragen gehad bij de kerk. Herbert niet. Toen hij negen was, werd hij misdienaar. Elke zondag stond hij trouw in de kerk. Toen hij naar de middelbare school ging, was godsdienst zijn favoriete vak. Hoewel ik zijn interesse in het begin niet helemaal begreep, liet ik hem alle ruimte. En hoe meer tijd erover ging, hoe makkelijker ik het vond om te begrijpen dat het hem zo boeide. Ik groeide gewoon met hem mee.

Na het zesde middelbaar wilde Herbert godsdienstwetenschappen gaan studeren. Dat kwam toen niet echt als een verrassing, en ik vond dat prima. Hij wilde leraar godsdienst worden, een beroep dat ik helemaal bij hem vond passen. Dat hij in een andere stad zou gaan studeren en enkel in de weekends naar huis zou komen, vond ik veel erger dan de opleiding die hij gekozen had. Het priesterschap leek toen nog niet aan de orde. Herbert heeft enkele relaties gehad en had in die tijd ook een partner. Toen die relatie stukliep, belde hij mij ’s nachts huilend op. Ik vond dat zo erg voor hem, maar ergens dacht ik ook: misschien maakt een relatie hem niet per se gelukkiger? Sommige mensen gaan nu eenmaal liever in hun eentje door het leven dan met twee.

Toen Herbert ging lesgeven, was hij tevreden. Niets wees erop dat hij een andere carrière ambieerde dan die in het onderwijs. Maar toen besliste een van zijn leerlingen om uit het leven te stappen. Herbert was behalve leraar godsdienst ook klastitularis. De zelfdoding van die jongen greep hem enorm aan. Het was voor hem de start van zijn roeping. Hij vertrok die dag meteen naar school om de andere leerlingen op te vangen. Kort daarop stierf ook Herberts grootvader. Dat was voor hem het kantelmoment. Toen vertelde hij me: ‘Ik denk dat ik de priesteropleiding ga volgen. Ik ga ervoor, mama.’

Ik kan me inbeelden dat veel mensen denken dat ik het daar moeilijk mee had, maar voor mij was het eigenlijk een heel kalm moment. Dit was altijd Herberts wens geweest en het was een weloverwogen keuze. Hij wist hoe het was om een relatie te hebben, om te leven zoals andere mannen van zijn leeftijd. Hij kende het ‘gewone’ leven. En ik wist zeker dat hij een goede priester zou zijn. Hij is iemand die met mensen meeleeft, maar niet vergeet te relativeren. En op de een of andere manier zegt hij altijd de juiste dingen tegen de mensen. Ik kon niet anders dan hem volledig te steunen in zijn beslissing.

Toen Herbert 33 was, werd hij tot priester gewijd. De kerk zat vol met jongeren. Veel leerlingen waren gekomen om hun klasleraar te steunen. Die viering was niet alleen een heel mooi moment in het leven van Herbert, het was ook voor mij als moeder heel speciaal. Het leven lachte mijn zoon toe, welke moeder zou daar niet blij mee zijn?
Ik ben ervan overtuigd dat Herbert de juiste beslissing genomen heeft, maar het is niet altijd gemakkelijk geweest. Toen het pedofilieschandaal in de kerk losbarstte, bijvoorbeeld. Wanneer mensen toen vroegen wat mijn zoon deed, was ik bang dat ze hem zouden bekijken als ‘één van die viezeriken van de kerk’. Ik verdedigde hem uit alle macht, en alle andere priesters en bisschoppen en de hele kerk erbij.

“Ik weet dat dit voor hem de juiste keuze is. Dat hij alleen is, daar maak ik me wél zorgen over: het is een eenzaam beroep”

Soms maak ik me ook zorgen over het feit dat Herbert alleen is. Het priesterberoep kan eenzaam zijn. Gelukkig is hij heel sociaal en niet op zijn mondje gevallen. Hij leert snel nieuwe mensen kennen en heeft een grote en trouwe vriendenkring. Hij weet dat hij mij altijd mag bellen, maar hij is ook omringd door leeftijdsgenoten die hem heel graag zien. Als ik me te veel zorgen maak en het iets minder goed gaat, dan trek ik me daaraan op.
Wanneer mensen me nu vragen wat mijn zoon doet, antwoord ik: ‘Hij is priester en hij doet dat goed, hij heeft zijn ding gevonden.’ En dat accepteren ze. Of ze zeggen kort ‘Amai’ en veranderen dan van gespreksonderwerp.

Ik krijg soms ook vragen over het celibaat. Want je kunt niet kiezen voor het priesterschap zonder dat erbij te nemen. In het begin vond ik dat niet eenvoudig, er zijn niet veel mensen die het alleen zijn aan kunnen. Maar nu ik zijn leven ken, met al die honderden mensen waarvoor hij dag en nacht klaarstaat, begrijp ik het. Zijn leven zou niet te combineren zijn met een gezin. Hij moet overal tegelijk zijn en hij wil dat ook zo. Herbert gaat zijn eigen weg, ook zonder gezin. En ook al heeft Herbert een speciaal leven, hij is mijn kind, en het allerbelangrijkste voor een moeder is dat je kind gelukkig is. De rest maakt niet zoveel uit.”

Uit: Libelle 10/2018 – Tekst: Judith Mill – Coverbeeld: Getty Images

Meer verhalen die je misschien wel wil lezen:

• Mijn verhaal: Jessica werd geboren als jongen, maar is nu een vrouw
• Mijn verhaal: Sandra had een kansloze jeugd, maar knokte voor haar droom
• Mijn verhaal: Hannelore en haar zusjes werden zwaar verwaarloosd door hun moeder

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!