Mijn verhaal: Juliette en haar man gebruikten hun spaargeld om de schulden van hun dochter te betalen

Door Carine Stevens

vandaag

Toen het bedrijf van de schoonzoon van Juliette failliet ging, sprongen zij en haar man in de bres om hun dochter en haar man te helpen.

Juliette (67): “Tot twee jaar geleden hadden mijn dochter Anke en haar man allebei een vaste job en een goed inkomen. Ze woonden in een mooi huis, gingen drie keer per jaar op vakantie en elk weekend op restaurant. Ze hadden meer kleren dan ze konden dragen en ook de speelgoedkast van hun dochter, mijn kleindochter, puilde uit.

Ik vond hun levensstijl soms wat overdreven, maar ach, ze konden het zich permitteren. Maar alles kantelde toen Rob, mijn schoonzoon, zo’n twee jaar geleden zijn job verloor. Heel rouwig was hij daar niet om. Hij was al een tijdje uitgekeken op zijn werk en zag dit als hét moment om zijn droom waar te maken: zijn eigen videoproductiebedrijf opstarten.

Hij ging een lening aan bij de bank en kocht het nodige materiaal: camera’s en lenzen, twee drones, belichtings- en geluidsapparatuur, allerlei software… Maar het verhoopte succes bleef uit. Zijn website kreeg amper bezoekers, zijn sociale media bleven stil. Intussen stapelden de rekeningen zich op en moest hij hun spaargeld aanspreken om de lening af te lossen.

Anke wist wel dat hij bij enkele mensen geld had geleend, maar niet dat het er zoveel waren, noch dat het om zulke grote sommen ging

In plaats van sneller de handdoek in de ring te gooien, ging Rob aankloppen bij vrienden en kennissen. Met veel enthousiasme en overtuigingskracht wist hij bij nogal wat mensen geld los te peuteren. Ze zouden het dubbel en dik terugkrijgen zodra de zaak goed liep, beloofde hij.

Dat zei hij ook tegen zijn vrouw: het was een moeizame start, maar ze moest geduld hebben, dit zou zeker goedkomen. Anke wist wel dat hij bij enkele mensen geld had geleend, maar niet dat het er zoveel waren, noch dat het om zulke grote sommen ging. Toen ze daarachter kwam, was niet alleen al hun spaargeld eraan, maar hadden ze ook een schuldenberg van iets over de honderdduizend euro.

Anke was in alle staten. Hoe kregen ze dat bedrag ooit terugbetaald? Zij en Rob waren getrouwd in gemeenschap van goederen en ze had mee ondertekend voor de lening, dus waren ze samen aansprakelijk voor de schulden.

Toen ze bij ons haar verhaal kwam doen, was dat met veel tranen. Ze was boos op Rob, vond dat hij stom was geweest en voelde zich bedrogen omdat hij pas zo laat had opgebiecht hoe desastreus de situatie was. Anke heeft nooit expliciet gevraagd of wij konden helpen, maar als je kind zo radeloos en wanhopig is en financieel zo diep in de nesten zit, spring je bij, of toch als het enigszins kan.

Mijn man en ik wilden ook voorkomen dat ze zich nog dieper in de schulden zouden werken of hun huis zouden moeten verkopen. Dus hebben we honderdduizend euro van ons spaargeld gegeven om hen uit de schulden te helpen. De helft als schenking, een voorschot op hun erfenis. De andere helft als een lening die ze in maandelijkse termijnen moeten terugbetalen.

Dubbel gevoel

Ik ben blij dat we het op die manier hebben gedaan, maar ik lig er net zo goed ’s nachts van wakker. Want hoe je het ook draait of keert, het grootste deel van onze eigen financiële buffer is weg, en dat vind ik een akelige gedachte. Mijn man en ik zijn allebei gepensioneerd. We komen niets tekort, maar ons pensioen is ook niet zo groot dat we nog veel kunnen sparen. Stel dat een van ons beiden ziek wordt, of dat we grote kosten krijgen aan ons huis; ik mag er niet aan denken.

En zullen we wel genoeg overhouden voor als we op onze oude dag meer zorg nodig hebben of misschien naar een rusthuis moeten? We hebben ook nog een zoon, die net zo goed recht heeft op zijn erfdeel. Ik wil dan ook zo snel mogelijk het bedrag dat we aan Anke gegeven hebben bij elkaar sparen voor hem. Maar de kans is groot dat we dan helemaal met lege handen achterblijven.

Ze kopen weer veel spullen waarvan ik me soms afvraag of ze die wel echt nodig hebben

Ik vind het ook lastig dat Anke en Rob niet wat meer hun best doen om het geleende bedrag terug te betalen. Ze zijn mij en mijn man heel dankbaar, dat zeker. ‘Onze reddende engelen’, noemen ze ons. Maar tegelijk lijken ze het niet meer dan normaal te vinden dat we hen uit de nood geholpen hebben en gaan ze vrolijk verder met hun leven. Zeker sinds Rob een nieuwe baan heeft en ze weer wat meer middelen hebben, gaan ze opnieuw regelmatig op vakantie en op restaurant.

Ze kopen ook weer veel spullen waarvan ik me soms afvraag of ze die wel echt nodig hebben. Maar ik moet wel regelmatig vragen waar hun maandelijkse aflossingen blijven, want dat willen ze nogal eens vergeten. Ze hebben altijd wel een verklaring: de wasmachine had het net begeven, de energierekening was gepeperd en de dochter was uit haar kleren gegroeid.

Dat geloof ik allemaal best, maar waar staan onze terugbetalingen op hun prioriteitenlijstje? Soms denk ik: misschien hebben we hen geen dienst bewezen door hun netelige situatie meteen op te lossen en zoveel geld te geven. Misschien hebben ze er te weinig van geleerd en hadden we hen wat meer op de blaren moeten laten zitten. Zou ik het opnieuw doen als het probleem zich weer zou stellen en als ik er het geld voor had? Waarschijnlijk wel. Maar het voelt heel dubbel.”