Mijn verhaal: Het leven van Nele veranderde drastisch na een medische blunder

Door Karen Baert

gisteren

Na haar bevalling had Nele een verzakking en kwam ze terecht in een medische rollercoaster.

Nele (35): “Mijn jongste dochter Lio kwam razendsnel ter wereld. Een stortbevalling, maar erna voelde ik me verbazingwekkend goed. Tot ik enkele dagen later iets vreemds voelde: mijn blaas bleek verzakt. In het ziekenhuis had niemand iets opgemerkt, en ook ik besefte pas thuis dat er iets niet klopte.

Mijn vroedvrouw keek me bezorgd aan: ‘Dit is echt niet normaal.’ Vanaf dan begon de rollercoaster. Mijn gynaecoloog zag de ernst van de verzakking, maar stond naar eigen zeggen met de rug tegen de muur.

Wat volgde, was maandenlange intensieve kinesitherapie om mijn bekkenbodemspieren te versterken, maar niets hielp. Even probeerden we een pessarium, maar uiteindelijk werd een operatie onvermijdelijk.

Ik kreeg de keuze: alles ondersteunen met eigen weefsel of met een netje. Omdat mijn lichaam fel reageert op vreemde materialen, voelde ik me veiliger bij eigen weefsel.

Maar mijn gynaecoloog duwde me subtiel richting het netje: ‘Ik plaats die al jaren, zonder enig probleem.’ Ze was erg zelfverzekerd, dus ik vertrouwde haar. Achteraf bleek dat dit mijn grootste fout was.

Een specialist in Leuven ontdekte dat een draadje van het netje door mijn vaginawand prikte

De operatie was zwaar. Mijn baarmoeder werd verwijderd en het netje werd geplaatst. Eerst leek alles goed te gaan, maar daarna keerde de verzakking terug en kreeg ik veel pijn.

Een tweede ingreep volgde al snel, dit keer met mijn eigen weefsel. Maar de pijn bleef… Ik kreeg te horen dat het ‘tussen mijn oren zat’. Die uitspraak was een slag in mijn gezicht, ik wist toch zeker wel wat ik voelde?

Via mijn nicht kwam ik terecht bij een specialist in Leuven, die bekend was van een tv-programma. Wat bleek? Een draadje van het netje prikte door mijn vaginawand. Dat draadje snel wegknippen zou me verlossen. Ik was opgelucht: het zat dus níét tussen mijn oren!

Maar na de ingreep, de derde al intussen, bleef toch de pijn. Ik voelde dat er iets niet klopte, maar opnieuw kreeg ik te horen dat ik het me inbeeldde. Het was de gynaecoloog van mijn moeder die me écht serieus nam. ‘Er is met jou geprutst’, zei hij.

Medische fout

Via hem kwam ik in contact met een abdominaal chirurg, om te onderzoeken wat er écht aan de hand was. Een kijkoperatie onthulde de schokkende waarheid: elf metalen veren – losgeraakte onderdelen van het te strakke netje – zaten los in mijn buik.

In mijn dossier stond nergens vermeld hoeveel veren er waren geplaatst of welk type netje er was gebruikt. Het was dus gokken en hopen dat alles eruit was.

Na die operatie dacht ik eindelijk verlost te zijn van de pijn. Maar ik bleef kampen met ontstekingen, zenuwpijn en een verzakking die maar niet verdween. En zo ging de medische molen maar door.

In drie jaar tijd onderging ik zes zware operaties. Mijn lichaam bleef reageren, waardoor uiteindelijk het hele netje en zelfs mijn baarmoederhals werden verwijderd. Maar de schade was al zo groot dat de pijn waarschijnlijk altijd zal blijven.

Twee gynaecologen bevestigden intussen de medische fout. Maar ondanks het feit dat ik een klacht heb ingediend tegen de arts die het netje had geplaatst, kreeg ik nooit antwoord. Het zou voor mij veel betekenen als ze gewoon zou toegeven dat er een fout is gemaakt, maar er komt geen reactie. Meer nog, de medische verslagen van de operaties zijn spoorloos.

Wat ik heel erg vind, is dat geen enkele arts me waarschuwde voor de risico’s. Pas achteraf ontdekte ik studies die wijzen op problemen met dergelijke netjes.

En via een Facebookgroep kwam ik in contact met honderden vrouwen met gelijkaardige ervaringen. Waarom worden wij niet beter geïnformeerd? Waarom worden artsen die medische fouten maken daar niet op aangesproken?

De medische fout kan niet meer worden rechtgezet, maar ik hoop wel nog op verlichting van de pijn. Want die is er nog

Mijn leven is door deze medische miserie compleet veranderd. Ik kan niet meer fulltime werken en moet hulp vragen voor simpele dingen. Zelfs een kleine wandeling met mijn kinderen is soms te zwaar. Ik ben verplicht van dag tot dag te leven, plannen maken is onmogelijk. Ik hoop nog wel altijd op beterschap. Ik ben in opvolging bij een pijnkliniek en krijg psychologische ondersteuning.

De medische fout kan niet meer worden rechtgezet, maar ik hoop wel nog op verlichting van de pijn. Want die is er nog. Soms overvalt me de wanhoop: zal ik me ooit weer normaal voelen? Maar ik blijf vechten, niet alleen voor mezelf, maar ook voor al die andere vrouwen die hier het slachtoffer van zijn geworden.

Gelukkig ben ik niet alleen. Mijn man steunt me onvoorwaardelijk en gaat mee naar elke afspraak. Mijn ouders springen in waar ze kunnen, zodat ik mijn energie kan sparen voor mijn kinderen. Zonder hen zou ik het niet redden.

Ik hoop gewoon dat er ooit een oplossing komt. Dat ik terug een beetje vrouw kan zijn, een beetje mezelf. Maar tot dan blijf ik mijn verhaal delen, in de hoop dat geen enkele vrouw nog door dezelfde hel moet gaan.”