Openhartig: Anja gaf haar relatie een tweede kans na de ontrouw van haar man Kris

‘Als je ooit vreemdgaat, is het gedaan tussen ons’: net zoals zovele vrouwen was Anja vastbesloten toen ze wat begon met Kris. Pas vier jaar, een huwelijk en kinderwens later, ontdekt ze dat Kris een affaire had gehad. En was ze niet meer zo zeker van haar woorden…

“Ik schrijf jullie omdat onderstaand verhaal mij van het hart moet. Ik hoop dat ik het op deze manier eindelijk kan afsluiten. En wie weet helpt het ook andere koppels”. Zo begint Anja’s (31) mail naar de redactie.

Haar vriend had een affaire toen ze acht maanden samen waren. Pas vier jaar later, net toen het koppel aan kinderen wilde beginnen, kwam het bedrog uit. Toch is Anja’s verhaal er een met een mooi einde, en net daarom wil ze het vertellen. “Mensen denken altijd dat ontrouw alles stuk maakt. Maar je kunt er ook sterker uitkomen, zoals wij.”

Niet pluis

‘Wij’, dat zijn Anja en Kris. Zij eerder introvert en lief, hij joviaal en impulsief. Maar het klikt, vanaf de eerste seconde. “Toen we een halfjaar samen waren, kreeg Kris er via via een nieuwe vriendenkring bij met wie hij graag uitging. Een drink na het werk hier, een kerstmarktje daar: het was niet echt mijn ding, maar Kris had er nood aan en dus ging ik mee. In die vriendenkring zat ook Sylvia. Een echt poppemieke, ze zag er altijd piekfijn uit. Ze was knap en jonger, ik voelde me niet op mijn gemak bij haar.

Ik herinner me nog haarscherp de momenten waarop ik dacht: dit is niet pluis. Zoals die ene keer toen we met z’n allen gingen schaatsen. Ik durfde het ijs niet op, maar Kris – sportief als hij was – nam mijn hand vast en trok me mee. Sylvia stond aan de kant toe te kijken. Haar vriend – die ook in de groep zat – was zonder haar aan het schaatsen. Ik zag haar denken: ‘Wat zíj hebben, dat wil ik ook’. Een lieve, attente man die voor je zorgt, galant is, die je gelukkig maakt: zo’n man had ik. En zij dus niet.

Ze begon steeds meer met Kris op te trekken, toenadering te zoeken. Toen ze op een avond in een café Kris de hele tijd vastnam, ben ik kwaad weggelopen. “Dit is níét normaal”, riep ik. Maar hij antwoordde dat ik jaloers was, dat het niet mooi was van mij om het slechte te zoeken in de mensen. Nu weet ik dat mijn buikgevoel klopte. Maar toen… wij waren nog niet zo heel lang samen, Kris was mijn eerste serieuze relatie en ik wilde het niet verpesten.

We hadden heel vaak discussie over haar. Op een avond na de Lokerse Feesten was het weer zover. In de auto op weg naar huis ben ik beginnen huilen: dat ik voelde dat er íéts was, en dat ik me zo machteloos voelde. Want als ik er wat van zei, kregen we ruzie. En niks zeggen kon ik ook niet. Maar Kris bleef ontkennen, wat ik ook probeerde. Na die avond praatte Kris minder over haar, ze was er ook in de groep steeds minder vaak bij. Ik hoopte dat mijn boodschap eindelijk was doorgedrongen. En ik dacht ook: áls ze iets hebben, dan kom ik dat wel te weten. En dan is het gedaan tussen ons, klaar. Ik checkte elke dag haar Facebook-profiel, op zoek naar… tja, naar wat eigenlijk? Maar ik werd steeds gelatener, ging minder vaak mee uit. Pas later ontdekte ik dat hun affaire pas op dat moment echt begonnen is…

Enkele maanden later werd plots alle contact met haar en de vriendenkring verbroken. ‘Omdat wij als koppel niet meer meegaan, voelen zij zich in de steek gelaten’, was Kris’ uitleg. Ik voelde dat het niet de hele waarheid was, maar ik dacht: Sylvia zal waarschijnlijk iets geprobeerd hebben en Kris zal haar afgewezen hebben. Zo naïef was ik. En ik voelde me ook opgelucht. Die groep was weg, de druk op onze relatie ook. We gingen samen vooruit in het leven: we trouwden, kochten een huis. We zorgen goed voor elkaar, er was intimiteit tussen ons, dat zat allemaal goed. En we waren net aan kinderen begonnen. Tot ik die bewuste zaterdag, vier jaar later, ontdekte dat ze wel degelijk een affaire hadden gehad.”

Geen publiek verdriet

“Kris was beneden in de tuin aan het werken, zijn Facebook-pagina op de computer stond open. Mijn oog viel op een chat met haar. Ik dacht nog: wat is dat nu toch met die Sylvia, waarom heeft hij daar nu nog contact mee? Ik las al hun oude berichten, ik bleef maar scrollen naar boven. Tot aan de datum van onze trouw. Daar stond een bericht van Kris: ‘Ik moet het vertellen aan Anja.’ En zij antwoordde: ‘Ik vrees dat je relatie dat niet overleeft.’ Toen ben ik naar beneden gelopen en heb hem ermee geconfronteerd. ‘Hoe weet jij dat? Wie heeft je dat verteld?’ Hij trappelde om boven water te blijven, probeerde nog met ‘Ja, we hebben weleens gekust.’ Maar ik wist wel beter, ik had het allemaal gelezen: hoe ze maandenlang een seksuele relatie hadden gehad. Ik ben vertrokken en heb drie uur lang als een zombie rondgereden met de auto. Aan wie kon ik dit zeggen? Bedrogen worden is geen verdriet dat je publiek deelt. En er zou meteen actie van mij verwacht worden, ik zou hem moeten verlaten. Maar ik wist niet wat ik wilde. Ik heb uiteindelijk mijn beste vriendin gebeld en ben terug naar huis gegaan.

Die eerste dagen waren verschrikkelijk. Kris en ik waren een heel fysiek koppel; we zoenden altijd als de ander binnenkwam, ’s morgens lagen we altijd nog even lepeltje-lepeltje. En dat viel nu allemaal weg. Heel vreemd hoor, je woont nog in hetzelfde huis, maar je bent niet meer datzelfde koppel. We probeerden er veel over te praten. Soms vonden we elkaar, maar even vaak werd ik razend op hem.

Die maandagochtend stonden we allebei aan onze wagen – klaar om te gaan werken. Ik heb mijn trouwring uitgedaan en aan hem gegeven. ‘Hou ’m maar’, riep ik hem na, en ik vertrok. Maar ik had er ook meteen spijt van. Kris was mijn beste vriend, dit was niet hoe wij met elkaar omgingen. We zaten ook allebei op een ander punt in ons huwelijk. Kris was verliefd geworden, ze hadden een affaire gehad. Maar toen Sylvia hem voor de keuze stelde, heeft hij er een einde aan gemaakt. Hij had voor míj gekozen, jaren geleden al. Terwijl ik van niks meer zeker was en al huilend ’s avonds naar appartementen zat te zoeken op Immoweb. Kris stelde voor om samen in therapie te gaan. Dat híj daarop aandrong, was voor mij heel belangrijk. En ik was dan wel pessimistisch over een goeie afloop, ik wilde niet dat we elkaar zouden kapotmaken. En dus gingen we in therapie samen.”

Tot op het bot

“Ik wilde tot op het bot analyseren wat er was misgegaan tussen Kris en mij. Alle puzzelstukjes moesten in elkaar passen. Lag de oorzaak in zijn jeugd? Had ik iets verkeerd gedaan? Miste hij iets bij mij? Dé grote analyse, dat moest de uitkomst zijn. Tijdens één van onze sessies ging het nog maar eens over het waarom. Kris deed zijn best om te antwoorden, maar hij was ook moe van mijn vele vragen. Hij zei: ‘Ik was gewoon geflatteerd, Anja. En nee, dat maakt van mij geen mooiere mens, maar ik was zo verbaasd toen ze mij kuste.’ Nee, hij was niet ongelukkig bij mij. Nee, ik had niks anders kunnen doen. Hij was geflatteerd en was verliefd geworden, zo simpel was het.

“Ik heb alles in de weegschaal gelegd: zijn bedrog, maar ook de liefde tussen ons, al die jaren dat hij er wél was geweest voor mij”

Ik legde alles in de weegschaal: de affaire, zeker, maar ook de liefde tussen ons, al die jaren dat hij er was geweest voor mij. Hoe hij dingen probeerde op te lossen voor me, wilde dat ik me goed voelde. Dat tripje naar Londen dat hij had geregeld omdat hij wist hoe graag ik dat wou. Kris hij was óók een zorgzame, zachte man. Mocht die kant niet hebben bestaan, zou ik niet gebleven zijn. Maar de liefde tussen ons, de intimiteit, wogen zwaarder door dan het bedrog.

Ik wist dat ik niet kon blijven hameren op wat er gebeurd was, dat ik hem opnieuw zou moeten vertrouwen. Het feit dat Kris zo zijn best deed, hielp natuurlijk ook. Als hij op reis moest voor het werk – iets wat me heel onzeker maakte – dan stuurde hij steevast een grappige selfie van waar hij zat. En toen we een bucketlist opstelden van dingen die we nog wilden doen, stelde hij voor om samen naar een schietclub te gaan en haar foto op de roos te hangen. (lacht) Dat klinkt misschien raar, maar je moet als koppel een manier vinden om erover te praten waarop je het van elkaar kunt verdragen, zonder dat je kwaad wordt. Bij ons was dat met humor.

Die schietclub heb ik uiteindelijk toch maar niet gedaan. Ik ben zelf in therapie gegaan, dat leek me gezonder. (lacht) Mijn zelfbeeld lag aan diggelen door dat bedrog, en Kris was maar beperkt in wat hij kon ‘oplossen’. Ik voelde me niet goed in mijn vel, overal zag ik Sylvia’s rondom me. Zij was superslank en ik wilde dat ook zijn, dus ik ging sporten in die tijd. Huilend reed ik naar de fitness. Je denkt dat je op jezelf focust, maar uiteindelijk ging het toch nog altijd om haar.

Er alleen met iemand over praten, heeft me echt deugd gedaan. Ik ben meer dingen voor mezelf gaan doen. Eerst dacht ik nog: ik ga, net als Kris, uitgaan, mensen ontmoeten. Maar uiteindelijk ben ik in een tekenclub beland. Creatief, in stilte bezig zijn met gelijkgestemden, dat is toch meer iets voor mij. (lacht)

Domme Anja

Niet het feit dat ik het wist, heeft me het meeste pijn gedaan. Het is niet dat ik liever zou hebben dat het nooit was uitgekomen. Waar ik het wél moeilijk mee had, was die rol van slachtoffer waar ik zelf niet voor gekozen had. Wat je ook bereikt hebt in je leven, plots ben je alleen nog ‘die bedrogen vrouw’. Iedereen wist het – alle vrienden uit die vriendengroep – en ik was ‘domme Anja’. Daarom wilde ik tijdens die therapie tot op het bot gaan. Ik wilde snappen wat er gebeurd was, alleen zo konden we verder.

Net zoals je lichaam een spiergeheugen heeft, heb je als koppel na zoveel jaren ook een intimiteitsgeheugen denk ik. Wij waren fysiek altijd heel erg verbonden, dus ook op dat vlak moesten we elkaar terugvinden. Die eerste keer seks tussen ons nadat het bedrog was uitgekomen, was… raar. Kris wilde geen initiatief nemen, hij vond dat het niet aan hem was. Ik heb dat dan maar gedaan, ook al stond mijn hoofd er niet naar. Ik heb de muziek keiluid gezet en we hebben gevreeën. Nadien heb ik geweend en hem gezegd: ‘Dit had genoeg moeten zijn voor jou.’

Je kunt helen als koppel, mentaal en fysiek. We zijn nu zes jaar verder, we hebben intussen een prachtige dochter van twee maanden. Mijn zelfbeeld is nog altijd niet wat het moet zijn, maar ik voel dat ik vooruitgang maak. De bevalling heeft me ook geholpen om anders naar mijn lichaam te kijken, ik heb er toch maar mooi mijn dochter mee op de wereld gezet.

Ik weet niet of ik durf te zeggen dat we dankzij die ontrouw sterker zijn geworden. Nee, we waren een goed koppel voor zij kwam, en dat zijn we vandaag ook. Maar ik was hier wel liever bespaard van gebleven. Al heb ik wel het gevoel dat wij nog beter op elkaar zijn afgestemd. We konden dit overleven, elkaar terugvinden, dan kunnen we elke storm aan. Wat er ook gebeurd in de toekomst, we vinden sowieso wel een manier om eruit te geraken.”

Sterker na ontrouw, het kan

Mieke Mievis, seksuologe en relatietherapeute, krijgt heel wat koppels over de vloer die na ontrouw de draad proberen op te pikken. “Je verbonden voelen in een partnerrelatie heeft altijd te maken met uniek zijn, tenzij dat anders is afgesproken natuurlijk. Wanneer je voelt dat je partner die betrokkenheid met iemand anders krijgt – Sylvia in dit geval – weet je instinctief: ‘dit is niet juist’. Dat staat trouwens los van het feit of dat contact seksueel is of niet. In tijden van sociale media is er heel veel ontrouw waar geen seks bij komt kijken. Het gaat erover dat je partner een geheim heeft met een ander, waardoor jullie band niet meer uniek is. En daarom doet ontrouw ook zoveel pijn.”

De ontrouw kwam pas uit na vier jaar. Is dat pijnlijker voor Anja dan wanneer het meteen zou uitgekomen zijn?

Nee, integendeel, het is beter dat het later uitkomt. Want in die vier jaar heeft Kris bewezen dat hij lief gebleven is, dat ze samen toffe dingen konden doen, dat er veel positieve gevoelens waren – los van trouw of ontrouw. Dan is het een verhaal van woede en verdriet, maar óók een van liefde die er al die tijd geweest is. En dan kun je als koppel ervaren dat het bedrog ‘los’ staat van jullie, van de kwaliteit van jullie relatie.”

Anja zocht naar grote antwoorden in therapie en moest uiteindelijk verder met het feit dat Kris ‘gewoon’ geflatteerd was… Hoe doe je dat?

“Mensen gaan op zoek naar een reden, maar soms is die er niet. En dat is lastig, want je wilt controle krijgen over je relatie. Stel dat de ander vreemdging omdat jij te weinig aandacht gaf, of je niet sexy genoeg kleedde… dan kun je dat veranderen. Maar als er geen reden is, kan er morgen weer iemand passeren, en kan Kris zich opnieuw geflatteerd voelen. En wat gaat ie dan doen? Dat is best moeilijk met het oog op opnieuw kunnen vertrouwen.”

Dat vertrouwen is er toch weer gekomen omdat ze het altijd konden bespreken, vaak met humor zelfs.

“Er met humor over kunnen praten is héél goed, maar het is helaas maar heel weinig koppels gegeven. Ik zeg altijd: na de therapie mag er geen spook blijven hangen. Ik geef koppels vaak de opdracht mee om er elke dag een halfuur tijd voor te maken. Dan mogen ze praten, wenen, boos zijn… Na een halfuur moeten ze stoppen en weer ‘gewoon’ doen. Koppels kijken me dan vragend aan, maar ja, ook ‘gewoon doen’ in een relatie is nodig. De eerste week is dat halfuur niet genoeg. Maar na 2 à 3 weken krijgen ze dat niet meer vol. Dan is het allemaal gevraagd en gezegd, en nog eens, en nog eens… En dan kun je weer beginnen aan de opbouw: hoe gaan wij nu verder? Wat ga je doen als er de volgende keer weer een knappe vrouw passeert? Ga je het zeggen aan mij? Of wat als ík verliefd word op iemand anders? We maken in therapie samen een toekomstplan, een soort draaiboek waarin we mogelijke scenario’s uitwerken. En dat werkt, het is een houvast voor koppels.”

Tot slot: kan ontrouw een positief verhaal zijn?

“Absoluut. Pas op, ik zie niet alle koppels hé, als ze bij mij komen, zijn ze meestal bereid zijn om dingen te veranderen. En als dat zo is, hoeft ontrouw geen doodsteek te zijn en kan het net een doorstart zijn. Vaak waren koppels voor het bedrog een goed functionerend team, maar zágen ze elkaar niet meer. Door ontrouw word je wakker geschud, besef je weer de waarde van jullie als koppel. Er komt een nieuwe vibe. Als ik die koppels na een halfjaar terugzie, zeggen ze me allemaal hetzelfde: jammer dat het zover is moeten komen, maar eigenlijk zijn we beter dan ervoor.”

Uit: Libelle 10/2019 – Tekst: Annelies Dyck – Coverbeeld: Getty Images

Meer openhartige verhalen:

• Mijn verhaal: Mariekes man raakt haar al twaalf jaar niet meer aan
• Mijn verhaal: Christel bleef tien jaar bij haar man, hoewel ze wist dat hij verliefd was op een ander
• Mijn verhaal: Liesbet ontdekte onlangs dat haar broer vreemdging

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!