Lien trok met haar man en dochtertje per trein van Gent naar Bangkok
Een bijzondere reis die je leven verandert… Deze week schotelen we je een laatste onvergetelijke trip voor: het verhaal van Lien, die met haar man en peuter meer dan 150 dagen op de trein zat om in Thailand te geraken.
Wat als je blijft lopen naar het oosten? Welke landschappen krijg je te zien? Welke mensen kom je tegen? En welke talen en culturen betoveren je zintuigen? Hoe verandert alles wat zo vertrouwd is langzaam in een nieuwe, onontdekte wereld? Het zijn vragen waarop we de komende periode vanzelf het antwoord zullen vinden, want na twee maanden voorbereiden is onze bijzondere reis eindelijk daar.
Onze uitwuifclub staat op een zondag begin september om half tien ’s morgens op perron twee van Station Gent-Sint-Pieters klaar. Daar stappen we op de trein naar Hamburg, met een tussenstop in Keulen en een overstap in Düsseldorf en Hannover, met als eindbestemming… Bangkok! Een bijzondere reis die maar liefst 151 dagen zal duren.
Met de bus door Afrika
Lien (43): “Ik ben altijd een fervent reizigster geweest. Vroeger namen mijn ouders me al mee de wereld in, en later aan de unief spaarde ik zelf elke cent om rond te kunnen trekken. Als prille twintiger kwam ik zo terecht in India, en woonde ik een halfjaar in Indonesië waar ik mijn studies mocht afronden. In die tijd is ook het idee ontstaan van Soultravel, een website waarop ik mijn bijzondere reisverhalen en -tips verzamel.”
“Toen ik Philippe ontmoette – met wie ik inmiddels gelukkig getrouwd ben – ontdekten we samen Afrika. Onze reis begon toen in Zuid-Afrika en eindigde in het verre Zanzibar, zonder ook maar één keer het vliegtuig te nemen… We zaten dágenlang op bussen om er te geraken, maar het was het meer dan waard. We kwamen op plekken waar je als gewone vakantieganger nooit komt, we ontmoetten mensen die nog nooit een toerist hadden gezien.”
Een voorraadje melk
“Dat ‘traag reizen’ smaakte naar meer. Dus toen Philippe me ten huwelijk vroeg en we begonnen te dromen over onze huwelijkstrip, kwam het idee om met de trein van Gent – waar we wonen – naar Bangkok te reizen, mét ons dochtertje Lilou, die toen nog geen twee jaar was. Een bijzondere reis, beseften we. Moesten we een reisbedje meenemen? Een hele voorraad babyvoeding? Maar uiteindelijk vertrokken we met enkel een draagzak. En ook met een klein voorraadje melk, want babyvoeding kun je overal kopen, en ze begon ook al meer en meer met ons mee te eten.”
Als huwelijkscadeau vroegen we treinritten: een ticketje van Gent naar Brussel, een trip van Brussel naar Hamburg en een rit op de Transmongolië Express
“We hadden gewoon het gevoel dat dit het juiste moment was, kinderen worden zo snel groot… Dus nam ik al mijn ouderschapsverlof op en verhuurden we ons pas gerenoveerde huis voor een mooie prijs, om met dat geld onze trip te bekostigen. ‘En we vragen de treinritten als huwelijkscadeau’, hadden Philippe en ik al lachend gezegd. Zo gebeurde het dus dat we een ticketje van Gent naar Brussel kregen van een tante, een trip van Brussel naar Hamburg van een stel vrienden en een rit op de Transmongolië Express van onze ouders.”
Haasten tot in Moskou
“Je zou het misschien niet verwachten als je reist met een kind, maar onze trip was niet tot in de puntjes uitgestippeld. We ondervonden dat we hostels en appartementjes – die ideaal zijn met een kleintje – nog makkelijk de dag zelf konden boeken. Dus dat is wat ik deed: op weg naar de volgende bestemming een leuk plekje vinden voor ons, maar vooral voor Lilou.”
“De eerste twee weken was het vooral een kwestie van op tijd in Moskou te geraken, waar we de Transmongolië Express zouden nemen tot in Mongolië. Onderweg naar Moskou passeerden we Hamburg, Kopenhagen, het Zweedse Göteborg, Stockholm, Helsinki en Sint-Petersburg, waar we enkele dagen bleven plakken. Philippe is nogal artistiek, en als er één plek was waar hij zijn kunstenaarshart zou kunnen ophalen, dan was het wel Sint-Petersburg. Op onze eerste dag in de Russische stad deden we de typische toeristenattracties. We beklommen de Izaäkkathedraal en stapten daarna op de hop-on-hop-off-bus. Maar dat was buiten Lilou gerekend.”
Teleurstellende start
“Hoewel Philippe en ik het gevoel hadden dat de dag nog maar net begonnen was, was Lilou al aan haar middagdut toe. Ze was zo moe dat ze niet stil bleef zitten en maar bleef huilen. Voor het eerst in twee weken sloeg de twijfel toe. Zou het vanaf nu de hele reis zo zijn? Hadden we het toch onderschat? Was het wel een goed idee geweest om zo’n trip te maken met een kind van achttien maanden? Teleurgesteld stapten we van de bus en gingen we een hapje eten, in de hoop dat het daarna beter zou gaan. Maar toen we aan het Winterpaleis een ellenlange wachtrij zagen staan, zakte de moed ons echt in de schoenen. Wat hadden we van Sint-Petersburg gezien? Een speeltuin, een lunchbar en toeristen die zich van het ene museum naar het volgende repten.”
“Philippe en ik hadden wat woorden, waarna we in stilte op het plein een ijsje aten. Pas toen kwam het besef dat het reizen dat we altijd gewend waren geweest, niet meer zou lukken. En dat we, als we van deze bijzondere reis iets onvergetelijks wilden maken, onze verwachtingen moesten bijstellen. Dus dat deden we. Vanaf dan deden we alles op het ritme van Lilou, ook al hebben we daardoor misschien wat minder gezien en gedaan dan we voor ons vertrek in ons hoofd hadden.”
De Transmongolië Express
“Op 24 september – we waren inmiddels verder getrokken naar Moskou – trokken we laat op de avond naar het treinstation om op de wereldberoemde Transmongolië Express te stappen. Lilou lag heerlijk te slapen in de draagzak, terwijl de provinitsa (de wagonbegeleider) ons naar onze couchette bracht, waar we vier nachten zouden slapen. Gelukkig hadden we alles mee om er een geweldige treinrit van te maken: leuke spelletjes, lekker eten, een flesje wijn en wat kleine spulletjes om Lilou toch een beetje een thuisgevoel te geven.”
“Eenmaal onderweg leek het alsof we in een heel nieuwe wereld terechtkwamen. De natuur die we voorbij denderden, werd droger, woester en weidser. We maakten een korte tussenstop in Irkoetsk, waar we een boottocht maakten op het indrukwekkende Baikalmeer en in Mongolië, waar we in een yurt sliepen. Daar liep trouwens ’s nachts de wekker af om de stoof aan de gang te houden omdat het anders te koud werd, al lag Lilou heerlijk ingeduffeld bij ons te slapen.”
Overladen met Chinese knuffelberen
“Van daaruit stapten we voor een laatste keer op de exprestrein, met als eindbestemming Peking! En als er één land is dat een diepe indruk op me heeft nagelaten, dan is het China wel. We ondervonden al snel dat het een streng land is, zo hadden we geen toegang tot Facebook, WhatsApp, Twitter, Gmail… Die sociale media zijn daar bij wet verboden. Dus het had heel wat voeten in de aarde om een berichtje naar het thuisfront te sturen.”
De Chinezen waren gek op onze Lilou, met haar blonde haren en grote kijkers. Iedereen wilde haar aanraken, met haar op de foto, en ze werd overladen met knuffelberen
“Daarnaast hebben de Chinezen heel strikte gedragsregels. Wil je een trein opstappen, dan moet je in de juiste rij gaan staan. Niet naast elkaar, maar netjes achter elkaar. Een taxi nodig? Dan wacht je netjes je beurt af. Maar met een kind van nog geen twee jaar, raakt je geduld soms snel op. (lacht) Gelukkig zijn de Chinezen gek op kinderen. Of toch op onze Lilou, met haar blonde haren en grote kijkers. Iedereen wilde haar aanraken, met haar op de foto, en ze werd overladen met knuffelberen. Nu en dan best vervelend, al hebben we daar op sommige momenten ook wel handig gebruik van gemaakt. Hadden we een taxi nodig, dan trokken we de ‘babykaart’.”
“Maar wat me vooral is bijgebleven, is de prachtige natuur. Zo bezochten we het park waar de film Avatar is opgenomen en namen we de duizelingwekkende kabelbaan naar de top van de Tianmen Mountain.”
Verjaardagstaart in Cambodja
“Na China zouden we doorreizen naar Vietnam, om begin december te arriveren in Cambodja. Maar even leek het erop dat we niet uit China zouden weggeraken. Of eerder: dat Lilou en ik zonder Philippe verder zouden moeten. Zijn paspoort ging al enkele jaren mee, waardoor hij stempels had van Afrika tot Indonesië. En dat zinde de douaniers helemaal niet. Terwijl Lilou en ik nogal bruusk de trein op werden geduwd, moest Philippe aan de douanepost wachten. Gelukkig lieten ze hem toch door, maar ik kan je verzekeren: toen was de paniek wel even groot!”
“In Vietnam logeerden we enkele dagen in de drukke, chaotische metropool Hanoi, waar we onder meer naar het waterpoppentheater gingen. Daarna trokken we meer naar het noorden, waar we dan weer volop konden genieten van natuurpracht, en gingen we kajakken, fietsen en op inktvissenjacht! Maar het was toch vooral uitkijken naar de volgende halte: Cambodja…”
“Daar zouden we op 8 december, na een bijzondere reis van drie lange maanden, nomi en grampi – zo noemt Lilou mijn ouders – eindelijk weer zien. Zij kwamen helemaal tot daar om de tweede verjaardag van hun kleindochter te vieren met taart, en om een stukje met ons mee te reizen. Het was een fantastisch weerzien, waarna zij koers zetten naar Indonesië, en wij de laatste rechte lijn ingingen naar Bangkok.”
Nergens beter dan thuis
“In China had ik op een muur de volgende woorden gelezen: ‘If you want to go fast, go alone. If you want to go far, go together.’ And we did it together! Want ja, nog voor het einde van het jaar kwamen we aan op onze eindbestemming Bangkok, en de ontlading was groot. Het was een lange bijzondere reis geweest, met ontelbaar veel hoogtepunten en gelukkig veel minder dieptepunten. Met heel veel mooie momenten die ons als gezin dichter bij elkaar hebben gebracht. Met zeeën van tijd, voor elkaar en voor al het moois dat we tegenkwamen.”
Het is een lange trip geweest, met ontelbaar veel hoogtepunten en mooie momenten die ons als gezin dichter bij elkaar hebben gebracht
“Heel wat mensen verklaarden ons gek toen we vertelden dat we met een kind van achttien maanden naar Bangkok gingen, en dat we vijf maanden onderweg gingen zijn. Maar de tijd die we daar met Lilou heb gehad, is onbetaalbaar, die nemen ze ons nooit meer af. En ook al zal ze zich later niets meer herinneren van de bijzondere reis, ik ben er zeker van dat het haar voor een stukje gemaakt heeft tot wie ze nu is: avontuurlijk, extravert en heel spontaan. Of we ‘thuis’ al die tijd niet te veel hebben gemist? We zijn wat mij betreft de hele tijd ’thuis’ geweest. Want ’thuis’ is waar wij met ons drieën – inmiddels zijn we met vijf – samen zijn. Dat is nog nooit zo duidelijk geweest.”
Meer verhalen van onze lezeressen:
Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!
