Jennifer vond als bij wonder haar vermiste kater terug
Je huisdier hoort bij het gezin, dus ben je er het hart van in als het vermist raakt. Jennifers kater Mickey was 2,5 jaar vermist, en werd teruggevonden op een camping, maar liefst 100 km verderop.
Jennifer (42): “Mickey is een echte knuffelkat, die zich op zijn buikje laat aaien en je constant achterna trippelt. We hadden meteen een bijzondere band met hem, want Mickey was net bij ons toen bij mij baarmoederhalskanker werd vastgesteld. Hij was toen het zachte hoopje troost dat ik zo nodig had. ’s Nachts rolde hij zich op naast mij in bed, mijn spinnende maatje. Maar aan dat alles kwam abrupt een einde.
We hadden Mickey vijf jaar bij ons, toen hij op een avond – het was eind december 2022 – opgeschrikt werd door vuurwerkknallen, de deur uitglipte en wegrende. Ik was meteen ongerust, want we vonden hem niet op de plekken waar hij zich al eerder had verscholen. Het was het begin van een periode vol wanhopig zoeken, verdriet en gemis… en we hadden geen idee hoelang dat zou duren.”
Nachtelijke zoektocht
“We hebben vrij snel een speurhond ingezet, die op de geur van Mickey afging, maar dat mislukte, omdat ook de hond afgeleid werd door vuurwerkbommetjes. We hebben Mickey gesignaleerd in Facebookgroepen die helpen bij vermissingen van huisdieren. Overal hingen ‘Mickey gezocht’-flyers en de buurt zocht actief mee, maar dat leverde allemaal weinig op. Ik heb vier maanden lang elke dag 30.000 stappen gezet in mijn zoektocht naar Mickey, ik zocht zelfs ’s nachts.
Ons speurwerk leek hopeloos: een kat kan zich overal verschuilen, kan meegenomen zijn… Ik heb in een radeloze bui ook een medium geraadpleegd, meerdere zelfs. Die vertelden me allemaal dat hij dood was. Maar dat klopte niet met mijn gevoel, want ik geloofde dat Mickey nog leefde. Ik haalde mijn hoop uit verhalen van vermiste katten die soms na meer dan tien jaar levend opduiken. Maar oh, wat miste ik hem en onze knuffels. Ik worstelde met een schuld-gevoel en dacht in doemscenario’s.”
Bevrijdend telefoontje
“Op een bepaald moment was Mickey meer dan twee jaar weg, dus veel hoop was er niet meer over, en ik geloofde steeds meer dat ik hem nooit meer zou terugzien. En toen kreeg ik, nu enkele weken geleden, een telefoontje. De stem aan de andere kant van de lijn vroeg me of ik het baasje was van Mickey. Ik was meteen op mijn hoede, want ik had de afgelopen jaren helaas gelijkaardige telefoontjes gekregen, van oplichters. Ik zou me deze keer niet op stang laten jagen en vroeg een filmpje.
En daar zag ik hem op het scherm van mijn smartphone: een groezelige versie van Mickey, maar het was wel degelijk hij. Zijn stap, zijn vlekken: ik herkende hem meteen. Zijn chip was uitgelezen en het bleek een buitenlands nummer te zijn. Klopt, want Mickey is van Griekse komaf. Ik ben meteen beginnen te huilen, van pure ontlading. Tweeënhalf jaar gemis en onwetendheid, dat had zich duidelijk opgestapeld in mijn lijf.
Mickey werd door de vrouw aan de telefoon al in januari 2023 – dus een week of twee na zijn verdwijning – gespot op die verre camping.
Ik hoorde toen ook voor het eerst een mogelijke versie van hoe het Mickey de afgelopen jaren is vergaan. Want een nogal opvallend detail in het verhaal was dat hij honderd kilometer van huis op een camping werd teruggevonden én daar door de vrouw aan de telefoon al in januari 2023 – dus een week of twee na zijn verdwijning – werd gespot.
Een Oekraïens gezin dat op de camping verbleef, haalde hem soms in huis, dan was hij weer even spoorloos, om nadien toch weer op te duiken, vertelde de eerlijke vindster. Ik heb een vermoeden dat Mickey werd meegenomen. Tussen zijn nestje thuis en de camping liggen drukke autowegen en rivieren; de kans dat hij zo’n tocht kon overleven, lijkt me eerder klein. Bovendien is honderd kilometer op relatief korte tijd afleggen, toch wel héél straf.
Mijn goede raad: vind je een dier, aarzel dan niet om de chip te laten uitlezen om zo te ontdekken wiens dier het écht is. Zo kun je veel verdriet vermijden.
Weet je, een loslopende hond valt meteen op in het straatbeeld, maar een onbekende kat die in haar eentje wat rondneust, springt veel minder in het oog. Nochtans kan het altijd iemands verdwaalde kat zijn. Daarom mijn goede raad: vind je een dier, aarzel dan niet om de chip te laten uitlezen om zo te ontdekken wiens dier het écht is. Zo kun je veel verdriet vermijden. Hier is het weerzien nog pril, ik moet nog even bekomen, maar Mickey… die lijkt zich van geen kwaad bewust en ligt alweer te knorren op zijn vaste plekjes in ons huis.”
Nog meer huisdierverhalen
Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!
