Column Marcel: Over een grote doorbraak in het troosten
Sammie is een nogal atypische baby, blijkt de laatste maanden. Niet dat ze vreemd is, ze doet alles wat andere baby’s ook doen, maar ze heeft bijvoorbeeld een hekel aan wandelen. Of beter: ze vindt het behoorlijk onprettig om voortgeduwd te worden in haar zwarte designkinderwagen met bruinleren details. Ze houdt het maximaal een kwartiertje vol, daarna begint ze te wapperen met haar vuistjes en – niet lang daarna – te huilen.
Ze wil dit niet, ze haat dit, zoveel is duidelijk. Ook autorijden vindt ze vervelend. Na tien minuten bozig door de achterruit geblikt te hebben, vindt ze het wel welletjes. Dat is lastig als je ouders slash schoonouders beiden op anderhalf uur rijden wonen. Carlijn doet haar best, daar op de achterbank, om onze dochter af te leiden. Eerst met boekjes en knuffeltjes, daarna met een stukje babytelevisie op de iPhone en dan komen de soepstengels en fruithapjes. Het is een zwaar anderhalf uur, elke keer weer.
“Toen Sammie weer helemaal los ging in haar kleine bedje, hielden we ons sterk. We lieten haar huilen”
En dat is jammer, want die uitjes zijn precies wat Carlijn en ik nodig hebben. Die wandeling van een uur is noodzakelijk. Even uit huis, even net doen alsof er iets anders is dan Sammie, even wat gezichten van volwassenen zien. Ook nu, in de winter. Regen, ijzel, sneeuw, orkanen, het maakt ons niet uit; we willen de buitenlucht proeven, voelen, ruiken. Net zoals het heerlijk is om Sammie even af te geven aan een blije oma of opa. Maar Sammie houdt dus niet van wandelen en autorijden. Jullie weten inmiddels: ik klaag niet. Maar zwaar is het wel, zo’n baby, zeker als je het allemaal zelf doet. Geen crèche, grootouders die veraf wonen, vrienden zonder kinderen die wel iets leukers kunnen bedenken dan een avondje babysitten; het helpt niet mee. Dat wisten we van tevoren, trouwens, dat we het grotendeels alleen zouden moeten doen. En terecht, want het is ónze baby, het is ónze Sammie. Bovendien geloven we hartstochtelijk dat de eerste jaren van een kind de allerbelangrijkste zijn in de vorming tot volwassen mens en dus willen we er alles aan doen om daar bij te zijn, om ze mee te maken, om te zien hoe snel Sammie verandert. Want dat doet ze. Kruipen kan ze nog niet, bijvoorbeeld, maar ze rolt. Heel snel. Ze lacht veel, met haar hele gezicht. Ze is van hulpeloos mormeltje aan het veranderen in een mensje dat dingen begint te begrijpen. Als ze naar het dichtstbijzijnde en uiteraard gekinderproofde stopcontact rolt, hoeven we maar met priemende wijsvinger ‘nee Sammie’ te roepen en ze houdt haar kleine worstenvingertjes thuis, waarna ze haar hoofd huilend en met zoveel drama op de grond laat zakken dat we gokken op een grootse acteercarrière. Ze weet – nu al! – dat ze met huilen dingen voor elkaar kan krijgen. Ik huil, mama haalt me uit bed. Ik huil, ik hoef niet meer in die designkinderwagen die niet eens roze is. Ik huil, ik hoef geen quinoa meer, maar krijg gewoon een fruithapje.
Althans, zo ging het een tijdje. Met name omdat Carlijn, mijn lieve zoete vrouw, de knapste van de wereld, het gehuil van Sammie geen drie minuten kon aanhoren. Er was iets met Sammie, dat wist Carlijn zeker. Ze had pijn, koorts, verschrikkelijk veel verdriet. Ze moest getroost worden! Nu! De grote doorbraak kwam gisteravond. We hadden een geweldige dag gehad, met veel slaap en rust. We voelden ons goed. Dus toen Sammie ’s avonds niet wilde slapen, maar weer helemaal los ging in haar kleine ledikantje, lieten we haar huilen. Carlijn hield zich sterk. Ik ook. We gingen om de tien minuten even kijken, troostten haar kort en gingen weer weg. Na een halfuur sliep ze. Het voelde alsof we de Nobelprijs voor scheikunde hadden veroverd.
MARCEL LANGEDIJK IS…43 jaar / freelance journalist en schrijver / samen met Carlijn / werd in 2016 voor het eerst papa van dochter Sammie
Lees ook:
- VIDEO: De schattigste versie van “Hello” van Adele al gehoord?
- Verbinden is sterker dan verdelen: deze video zet oogkleppen af
- VIDEO: Papa en schattig dochtertje zingen samen Toy Story-klassieker