De 7 zomerzonden van Kürt Rogiers
Quote van de week: "Ik wandel niet, ik huppel. Als kind had ik dat heel erg, op het randje van het abnormale. Huppelen maakt me blij."
Zomervakantie
Vakantie is voor mij heel simpel: lange avonden, warme temperaturen, lekker aperitieven… Mijn dochters Lola en Merlijn zijn nog maar 5 en 3 jaar oud, maar zelfs zij kennen het begrip ‘aperitieven’ al. Het gebeurt zelfs dat de jongste thuiskomt en vraagt: ‘papa, wanneer gaan we aperitieven?’ Er zijn dan weleens mensen die hun wenkbrauwen fronsen, maar mijn dochters houden gewoon van de sfeer die dan in huis hangt. Een lekker glaasje drinken, een paar hapjes of wat chips op tafel en gezellig samen babbelen.”
Zomeractiviteit
Toch ben ik in de zomer vooral blij als ik bij de kinderen kan zijn en als we samen leuke dingen doen. Er is tijd om te ontbijten, om op te ruimen, om je aan te kleden. Anders is alles zo rush rush. Veel mensen zullen zich in dat verhaal herkennen. Uitslapen is er meestal niet bij, ook niet in de vakantie. De oudste komt om zes uur bij ons liggen en de jongste is meestal om zeven uur wakker. Heel af en toe gebeurt het dat ze tot acht uur slapen. Dat is geweldig. Daarna buiten ontbijten met croissants, Frans brood, kaas… De vogels horen fluiten en ’s ochtends al kunnen zeggen: het gaat een warme dag worden. Maar ik moet ook altijd iets nuttigs kunnen doen. Even in de tuin werken, het onkruid wieden, naar het containerpark gaan… Maar alleen in de voormiddag. In de namiddag wil ik spelen met de kinderen.”
Zomerherinnering
Ik word makkelijk bruin, maar eigenlijk vind ik dat niet zo leuk. Als kind vond ik het zelfs vervelend omdat mijn haar ook meteen heel blond werd. Mensen zeiden dan altijd: ‘hier zie, onze wittekop’. Ik haatte dat. Ik ben groot geworden in de tijd van de Witte van Zichem en mijn nonkel, die ook zo blond was, werd altijd ‘de Witte van Zele’ genoemd. Mensen zien er beter uit als ze een kleurtje hebben, maar het gaat ook weer vlug weg. Dus zo belangrijk is het niet. En het is ook gevaarlijk. Vroeger kon je nog denken: o, ik ben een beetje verbrand, morgen zal het wel weg zijn en ben ik bruin. Maar als het mij nu overkomt, denk ik: toch wel opletten.”
Lees het volledige interview met Kürt Rogiers in Libelle 29 (20 juli 2011)