Interview An Nelissen
Quote: "Ik denk dat ik als enig kind angstiger zou zijn geweest. Bij ons wat het altijd tamtam. Je deed de voordeur open en er was ambiance."
Zet An Nelissen samen met haar zus Diane en er wordt gelachen tot de tranen over hun wangen rollen. “Humor is zo belangrijk in onze relatie,” zegt An. “Wij lachen en huilen nogal wat af.” En alhoewel vooral An het hoogste woord voert – “allez, zus je moet niet zo bescheiden zijn” – moet Diane hoe meer het gesprek vordert, niet voor haar onderdoen. Een gesprek over liefde en vriendschap tussen twee zussen, over vroeger en over alles wat hen bindt.
Waarover gaat de voorstelling “Zus (heden geen porno)”?
“Over hoe je je eigen familie heel je leven met je meedraagt, tegen wil en dank. Dat geeft veel leuke momenten, maar ook wel eens pijnlijke. Een familie is een leerschool voor de rest van je leven. Je leert wat mannen en vrouwen onderscheidt van elkaar en je leert vooral hoe ze zich in groep tegenover elkaar gedragen. Maar op een punt waar je denkt: ben ik echt familie van die mensen? En daarnaast gaat het ook een beetje over een generatie jongeren die een seksindigestie heeft door het overaanbod aan porno op het internet. Maar dat is eigenlijk maar de aanleiding om een beetje te roeren in familiegeheimen zoals iedereen er wel heeft. En meer kan ik echt niet vertellen, anders verklap ik hier het plot van mijn voorstelling.”
Maar heb je het in je voorstelling echt over Diane zelf?
“Zij is Zus in de voorstelling. Maar wat ik vertel, is natuurlijk niet allemaal waar. Zij is ook de aanleiding om het over andere dingen te hebben. We hebben ook nog vier broers. En nog een zus. Liefde kan zich in alle vormen manifesteren, maar de liefde tussen broers en zussen is zeer specifiek.”
Welke waarden kregen jullie mee?
“Onze ouders waren heel streng. En er was ook een strikt onderscheid tussen de jongens en de meisjes. De meisjes werden klaargestoomd om het huishouden te doen, de jongens mochten voetballen en basketten. (tegen Diane) Vonden wij dat eigenlijk erg toen? Ja, dat vonden wij erg. Maar anderzijds is een gezin een soort slijpsteen. Als je steven steentjes in kolkend water legt, schuren die tegen elkaar. En uiteindelijk word je wie je bent door dat schuren. Je slijpt elkaar.”