Interview Martine Prenen
Quote van de week: "Onlangs zat er een jonge bloem naast mij. Haar gsm piepte constant, haar vriend deed moeilijk. Ik dacht: Och, gossie. Naar die tijd wil ik niet terug."
Presentatrice Martine Prenen (47) is altijd de zon in huis, zo lijkt het wel. En toch heeft ze in haar 47 jaar al wat watertjes doorzwommen. Gelukkig vindt ze zelf dat dat ook wat goeds opbracht. Ik heb mijn wijsheid vergaard met vallen en opstaan. Dat is niet altijd prettig, maar het hoort bij het leven en het heeft me gevormd tot wie ik ben. En misschien dat mijn boek anderen een beetje kan behoeden voor het vallen… In haar keuken drinken we een kopje espresso – deca -, staan er wafeltjes op tafel en onstaat er een discussie met haar zoon Milan over wie de laptop krijgt. In mijn boek staat een hoofdstuk over opvoeden, maar dat maakt me duidelijk nog geen instant supermoeder. Ook ik heb af en toe zin om mijn zoon achter het behang te plakken. (lacht)
Je hebt dit boek kunnen schrijven doordat je zelf al veel geleefd en beleefd hebt. Welke momenten uit je leven hebben je tot hier gebracht?
Goh, dat is een moeilijke. Natuurlijk was er mijn opleiding Gezondheidstherapie en het feit dat ik bewust heb gekozen voor de positieve kant van het leven. Ik ben me het meest bewust geworden van die keuze toen de vader van mijn dochter Joëlle verongelukte. Hij was amper 30, stond midden in het leven. En ineens was hij weg. Toen dacht ik echt: fucking hell, hij heeft nog niet eens geleefd! Alles werd plots relatief. Ik was 29 jaar en model, en ik zette net mijn eerste voorzichtige stapjes in de tv-wereld. Voor dat ongeluk leek mijn grootste zorg ‘een goed portfolio hebben’. Het werd allemaal onbelangrijk in het licht van dat ongeluk. In diezelfde periode overleed mijn grootmoeder die me altijd had opgevangen. Zij was een heel warme en lieve vrouw, ik wou niets liever dan te zijn zoals haar voor de mensen die ik graag zag.
Zijn er nog mensen die je geïnspireerd hebben?
De mensen rondom mij. Mijn ouders, mijn man. Ik vind mijn zoon Milan bijvoorbeeld ook een heel wijs zieltje. Toen hij nog maar net liep, stond hij gierend van het lachen met zijn blote voetjes in het koude, natte gras. Ik dacht toen nog: straks wordt hij ziek! Tot ik het zelf eens probeerde en merkte hoe heerlijk het was. Een neef van mij zit in een rolstoel, hij kan maar op een beperkte manier zijn lichaam bewegen. Maar hij zit goed in zijn vel, is een geweldige optimist. Hij stippelt reizen uit voor mindervaliden. Soms denk ik dat hij een stuk positiever in het leven staat dan veel ‘gezonde’ mensen.
Kinderen opvoeden is…?
Geen simpele taak. En net daarom wilde ik er een stuk van mijn boek aan wijden. Ik heb een zoon van 12 en een dochter van 27. Vijftien jaar leeftijdsverschil zorgt er ook voor dat hun opvoeding erg verschilt. Toen Joëlle de leeftijd had die Milan nu heeft, was alles anders. Ik loop soms ook nog aan te modderen. Voor het boek ging ik aankloppen bij Kroost, een praktijk voor vorming en kindertherapie.
Lees het volledige interview met Martine Prenen in Libelle 36 (8 september 2011)