Interview Rob Vanoudenhoven
Als kind sprong hij, een Mary Poppins op testosteron, met een paraplu van een tuinhuisje, omdat hij zo’n stunt op tv had gezien en vond dat die thuis ook eens getest moest worden. Wellicht stond het dus in de sterren geschreven dat hij ooit een professionele “thrill seeker” zou worden die op tv altijd weer de grens opzoekt tussen een mooie uitdaging en de totale waanzin. Misschien gewoon omdat die grens er is. Misschien omdat Vanoudenhoven zo vaak zegt dat je de dingen op z’n minst moet proberen. Misschien omdat hij net iets enthousiaster is dan jij en ik, wanneer iemand hem uitdaagt om zijn diepste angsten in ogen te kijken.
Je kreeg voor Missie Amazone onder meer af te rekenen met slangen, muskieten, piranha’s… Leuke job, presentator zijn.
“Ja, tof hé! Toen bekend werd dat ik naar de Amazone zou trekken, kreeg ik het boek “De helse rivier” cadeau. Al na tien bladzijden had ik de boodschap begrepen: voor je plezier ga je daar niet naartoe. National Geographic heeft prachtige natuurdocumentaires. Kijk daar maar naar, dan ben je op je gemak en hoef je ook niet al die gevaren te trotseren.”
Waarom ben je dan niet gewoon rustig thuisgebleven?
“Ik was er al geweest, dus het was niet helemaal nieuw voor me, en bovendien vind ik juist die intense manier van reizen zo fantastisch, zelfs al heb ik me bij momenten afgevraagd waar ik nu weer aan begonnen was. Toen ik “De XII werken” maakte, heb ik ook een aantal dingen gedaan waarvan ik op het moment zelf dacht: wat een ongelooflijke stommerik ben ik toch. Ik heb me vanuit een kanon laten wegschieten, omdat ik dacht dat het een fantastisch gevoel zou zijn. Toen ik daar aankwam bleek de organisator in een rolstoel te zitten – het gevolg van een verkeerde sprong.”
Ben je helemaal nergens bang voor?
“Ik ben een enorme bangerik. Ik ben zelfs bang om in een vliegtuig te stappen. Het opstijgen gaat gepaard met drie weesgegroetjes en een onzevader, niet omdat ik gelovig ben, maar omdat ik niet van die rituelen durf af te wijken. Als we over zee vliegen, sta ik doodsangsten uit, want als het toch moet, wil ik het liefst boven land neerstorten. Ik zal dus nooit de eerste zijn die de Amazone in springt, maar als je een programma maakt met een goeie ploeg, dan ontstaat er een soort camaraderie, en dan word je opgezweept door het enthousiasme van anderen. Dan ben je sneller bereid om een stapje verder te gaan.”
Lees het volledige interview met Rob Vanoudenhoven in Libelle 50 (16 december 2010)