Interview Veerle Baetens
Sinds ze met Dallas een muziekalbum op de markt bracht, kan Veerle Baetens niet meer kiezen: zingen of acteren, ze vindt het allebei geweldig. In haar nieuwste film, The Broken Circle Breakdown, mag ze zelfs beide combineren. “Een droomrol” noemt ze het.
Lees het volledige interview in Libelle 40 (5 oktober 2012)
Het is nochtans een droomrol met een zwaar emotioneel gehalte. Je verliest een kind in de film.
“Het zal raar klinken, maar net daarom is het een droomrol. Elise, het personage dat ik speel, heeft zoveel boeiende facetten. Eerst is er de glorieuze periode: koppel vormen, huisje bouwen, kindje krijgen. Maar dan ineens verliest ze haar kind en beleeft ze het zwartste van het zwartste in een mensenleven. Het verloop van het personage, de stijl van haar zijn, is zo schoon. Het is een heel extraverte maar een heel coole griet. Zonder stoer te zijn. Die emotionele investering is heel fijn. Eén keer om de tien jaar mag je een meesterwerk maken, heeft iemand mij ooit verteld. Ik denk dat The Broken Circle Breakdown mijn meesterwerk is.”
Hoe diep moet je in je eigen privé-leven graven voor zo'n rol?
“Heel diep. Ik heb mijn hele emotionele huishouden aangeboord: mijn kind, mijn moeder, mijn partner, … ze zijn allemaal in de moeilijkste situaties de revue gepasseerd. Ik moet naar de basis van een emotie gaan om ze te kunnen acteren. Dat betekent niet dat ik mij letterlijk moet inbeelden dat mijn dochter ziek wordt of sterft, maar ik moet wel graven naar een gelijkaardig soort radeloos verdriet dat ik al heb meegemaakt. Maar het voordeel aan film is dat je niet in die rol blijft zitten. Op dat vlak was de telenovelle Sara een stuk belastender. Een jaar na de opnames sliste ik nog altijd en kon ik perfect haar lichaamshouding overnemen.”
In de film sta je ook helemaal vol getatoeëerd. Iets voor jou, tattoos?
“Ik heb een vriendin die veel tattoos heeft. Ze toont ermee wie ze is en wat ze heeft meegemaakt. Het mooie aan tattoos is dat ze van een mens een soort open boek maken. Maar voor mijzelf? Nee, toch niet. Eigenlijk ben ik een klassiek type. Ik ben geen rock-and-roll chick. Ik ben totaal geen coole griet. Nooit geweest ook. Bovendien heb ik enorm veel schrik van pijn. Ik denk dat ik mij eerst vol pillen zou moeten steken om zo'n tattoo aan te kunnen.” (lacht)